اصغر فرهادی که از 2 سال پیش بین تهران و پاریس در رفت‌وآمد است، همزمان با نمایش تازه‌ترین فیلم خود در اروپا به پرسش‌های خبرنگار سایت تاگس‌ووچه سوئیس درباره شیوه فیلمسازی و خیلی چیزهای دیگر پاسخ گفته است.
- دوست دارید بیشتر در کدام کشور فیلم بسازید؟
قلب من در خانه‌ام ایران است و من با وجود همه موانع و مشکلات در میان مردم کشورم احساس سرزندگی می‌کنم؛ گرچه ایده‌هایم برای ساختن فیلم می‌تواند به هرجایی تعلق داشته باشد.
- شما برای ساختن گذشته حدود 2ماه در پاریس با بازیگران تمرین می‌کردید؛ کاری که بیشتر در تئاتر مرسوم است.
من کار هنری‌ام را با تئاتر شروع کردم و حتی چند متن برای اجرای صحنه نوشته‌ام. پس از حدود یک دهه فعالیت در این عرصه می‌دانم که روش‌های عملی مرسوم در تئاتر بسیار دقیق است.
- شیوه کارتان با بازیگران سر صحنه چطور است؟ چگونه در مناسب‌ترین لحظه بهترین بازی را از آنها می‌گیرید؟
به‌عنوان کارگردانی که در تئاتر هم کار کرده‌ام، می‌دانم که بازیگران حتی اگر زمانی طولانی در دنیایی متفاوت بوده باشند، بازهم آزادند و فقط وقتی نیاز باشد، یک شخصیت را خلق می‌کنند. چند روز پیش مایک لی (فیلمساز سرشناس سیاهپوست) را در نیویورک دیدم و از او درباره مدت تمرین با بازیگرانش پرسیدم. وقتی گفت که 8ماه، به‌شدت به او حسادت کردم. حالا اگر بروم ایران و بگویم 8ماه تمرین... (می‌خندد)
- در تئاتر بیشتر تحت‌تأثیر کدام نویسندگان بودید؟
در تئاتر با خیلی‌ها سروکار داشتم: ایبسن، استریندبرگ، چخوف، یونسکو و تنسی ویلیامز. از هرکدام اینها هم چیزهایی درباره رابطه میان 2 نفر روی صحنه یاد گرفتم.
- بازیگران گذشته به زبان فرانسوی حرف می‌زنند و می‌دانم که مترجم همزمان سر صحنه فیلم حضور داشته است. چطور توانستید به یک زبان دیگر فیلم بسازید؟
من 2 سال با خانواده‌ام در پاریس زندگی کردم و دخترم هرروز به مدرسه می‌رفت و خیلی زود زبان فرانسوی را یاد گرفت. من هم موسیقی این زبان را خیلی زود آموختم. وقتی با بازیگران کار می‌کردم، نیازی نبود معنی همه واژه‌ها را بدانم و فقط حس صحنه را درک می‌کردم. در حرفه ما، ندانستن زبان مانع نیست.
- ممکن است فیلم بعدی‌تان را در ایران بسازید؟
باید ببینیم در پروژه‌های بعدی چه پیش می‌آید.
- گذشته با صحنه‌ای به پایان می‌رسد که سمیر دست خود را در دست همسرش می‌گذارد آیا این نشانه امید است؟
آینده در دست‌های گذشته است.
