به گزارش دویچه وله، ژوزه مانوئل باروسو، رییس کنونی این کمیسیون از سال ۲۰۰۴ میلادی بر این مسند که یکی از قدرتمندترین نهادهای اروپایی است، تکیه زده است و برای جانشینی وی، شش نامزد از پنج حزب معرفی شده اند.
این کمیسیون که بازوی اجرایی اتحادیۀ اروپاست، متشکل از ۲۸ کمیسر یا نماینده است که به نیابت از هر کشور عضو اتحادیۀ اروپا در این کمیسیون حضور دارند.
در انتخابات پیش رو، نامزد هر حزبی که اکثریت پارلمان اروپا را به دست آورد، شانس بیشتری برای ریاست کمیسیون اروپا دارد.
تاکنون و بر اساس پیمان ماستریخت، رییس کمیسیون اروپا توسط سران کشورهای عضو انتخاب و به پارلمان اروپا معرفی می شد. در حالیکه در انتخابات امسال، و طبق اصلاحی که در بند مربوط به انتخاب رییس این کمیسیون در پیمان لیسبون صورت گرفته، سران کشورها باید با توجه به حزبی که اکثریت را در پارلمان به دست می آورد، فرد معرفی شده از سوی آن حزب را به این پارلمان معرفی کنند. به این ترتیب، نامزد حزب اکثریت، شانس بیشتری برای گرفتن رای اعتماد این پارلمان بعنوان رییس کمیسیون اروپا دارد.
کمیسیون اروپا در سال ۱۹۵۷میلادی، پیش از آنکه اتحادیۀ اروپا بنا شود و بر اساس پیمان رم تشکیل شد. هدف از تشکیل آن، بیشتر، اتحاد اقتصادی میان شش عضو تاسیس کننده بود.
والتر هالشتاین آلمانی نخستین رییس این کمیسیون بود و در مقایسه با عملکرد امروزی این کمیسیون، قدرت زیادی نداشت. قدرت این کمیسون از زمان ریاست ژاک دلور فرانسوی که بمدت ۱۰ سال، رییس کمیسیون اروپا بود، افزایش پیدا کرد.
در زمان ریاست وی، بازار تجارت مشترک، اتحادیۀ اقتصادی و مالی بین اعضای این کمیسیون که به ۱۵ کشور افزایش یافته بود، تاسیس شد و پایه های اتحادیۀ اروپا نیز از همان هنگام بنا گذاشته شد.
علاوه بر انتخاب کمیسرهای این نهاد و اعزام آنها به مناطق مختلف، هدایت سیاست های اتحادیۀ اروپا، پیشنهاد وضع قوانین به شورای اتحادیۀ اروپا و پارلمان، اجرای پیمان نامه ها و همچنین نظارت بر امور روزمرۀ این اتحادیه، از وظایف رییس کمیسیون اروپاست.
پیمان لیسبون که در سال ۲۰۰۷ میلادی به امضا رسید و دو سال پس از آن، به اجرا گذاشته شد، اختیارات بیشتری را در اختیار رییس این کمیسیون قرار می دهد. ضمن آنکه در این پیمان، استقلال بیشتری به این کمیسیون در برابر کشورهای عضو داده شده است که از آن جمله می توان به کنترل بودجۀ اعضای اتحادیۀ اروپا اشاره کرد.
