براساس گزارش فاکس‌نیوز، دانشمندان دریافتند که بال‌های جیرجیرک‌های نر در دو جزیره مختلف هاوایی طی 10 سال به شکلی متفاوت تغییر یافته‌اند و دیگر صدایی از خود ایجاد نمی‌کنند، درحالی که تا پیش از آن، جیرجیرک‌های نر با سائیدن بال‌های زبر خود به یکدیگر صدای مشهورشان را در فضا پراکنده می‌کردند.
به گفته دانشمندان این تغییرات ساختاری و فیزیکی در بال جیرجیرک‌ها ناشی از جهش ژنتیکی مجزا است که این حشرات را به نمونه‌ای جدید از تکامل همگرا تبدیل کرده‌است. زمانی که یک ویژگی مشابه در دو جمعیت با ساختار ژنتیکی مجزا ایجاد می‌شود، دانشمندان آن را تکامل همگرا می‌نامند.
حشرات شکارچی توانایی ویژه‌ای در ردیابی موقعیت جیرجیرک‌ها با استفاده از صدای آنها دارند. این حشرات پس از یافتن شکار، لاروهای خود را بر پشت جیرجیرک تخلیه می‌کنند و این لاروها به تدریج به درون بدن جیرجیرک نفوذ کرده و از بدن او تغذیه می‌کنند و پس از چند هفته بدن بی‌جان جیرجیرک را به‌حال خود رها می‌کنند.
حضور این حشرات شکارچی آمریکای شمالی اصلی‌ترین دلیل تغییر رفتار و تکامل جیرجیرک‌ها به شکلی متفاوت است. در کمتر از 20 نسل، جهش ژنتیکی توانایی خواندن را در بیش از 90 درصد از جیرجیرک‌های جزیره کائوآیی در هاوایی از بین برده‌است.
از آنجایی که این حشرات بی‌صدا شده‌اند، به‌راحتی می‌توانند خود را از دید حشرات شکارچی پنهان کرده و از تبدیل شدن به غذای لارو این حشرات جلوگیری کنند. با این همه این حفظ بقا برای جیرجیرک‌ها چندان بدون هزینه هم نبوده‌است، زیرا جیرجیرک‌های نر از صدای خود برای جذب جفت استفاده می‌کردند و اکنون بدون این صدا برای یافتن جفت دچار مشکل شده‌اند.
دو سال پس از کشف جیرجیرک‌های بدون صدا در جزیره کائوآی، محققان در جزیره اوآهو در فاصله 100 کیلومتری جزیره اول، این گونه از حشرات را کشف کردند. دانشمندان ابتدا حدس را بر این گذاشتند که جیرجیرک‌های لال به این جزیره مهاجرت کرده‌اند و یا به شکلی به این جزیره منتقل شده‌اند.
در ابتدا فرضیه تکامل جیرجیرک‌ها به یک شکل در دو منطقه به فاصله 100 کیلومتری از یکدیگر، از نظر دانشمندان بسیار غیرممکن بود، اما با دیدن شکل‌های متفاوت بدن جیرجیرک‌های صامت در دو جزیره و همچنین انجام آزمایش‌های ژنتیکی، دانشمندان در نهایت به این نتیجه رسیدند که جیرجیرک‌های دو جزیره مستقل از یکدیگر،اما به شکلی مشابه تکامل یافته‌اند.
