چهارشنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۳ - ۱۷:۱۹
۰ نفر

همشهری آنلاین-مهدی تهرانی: دانی براسکو(Donnie Brosco) اثری مهیج و خوش ساخت است. تعلیق در فیلم به بهترین وجهی نمود دارد و این دلهره چنان باتسلط پرداخت شده که تماشاگر نمی‌تواند درباره آدمهای خوب و بد فیلم بدقت قضاوت کند.

آل پاچینو و جانی دپ در یک قاب از دانی براسکو/مایک نیول/۱۹۹۷

ژانر پليسي و ژانر جنايي وقتي با ژانر معمايي تركيب مي‌شوند؛ معجوني مي‌سازند به نام سوسپانس يا تعليق. داستان چنين فيلم‌هايي سراسر دلهره آور جلوه‌گري مي‌كند و تماشاگر چنانكه قهرمانان ماجرا به خوبي پرداخت شده باشند تا انتها با آنها همذات پنداري مي‌نمايد.

جالب اين جااست كه در داني براسكو ساخته مايك نيول؛ ما با فيلمي طرفيم كه در آن جداي از قواعد رايج ژانرهاي ياد شده در بالا؛ داستانك‌هاي مرتبط با فرار؛ تعقيب و حادثه نيز كم نداريم. مايك نيول با ظرافت يك فيلم پليسي معمايي جنايي را در يك ژانر تركيبي نيز جاي داده است.

 افسر پلیس اف.بی.آی به نام "جو پیستونه" با اسم مستعار "دانی براسکو" قرار است بهجانی دپ در نمایی از فیلم دانی براسکو ساخته مایک نیول محصول ۱۹۹۷ درون یکی از خانواده‌های بزرگ مافیایی مستقر در نیویورک نفوذ کند.دانی براسکو باعث می‌شود تا یکی از اعضای درجه دوم خانواده به نام "لفتی روجرو" به او اعتماد کرده و وي را به سران خانواده معرفی کند.

لفتی(آل پاچينو) که عنصری ضعیف است،با وجود سالها حضور در مافیای نیویورک هرگز نتوانسته جایگاه مناسبی براي خودش دست و پا كند.براسکو(جاني دپ) تا آنجا که می‌تواند از او اطلاعات می‌گیرد، بدون این که هویتش برملا شود. لفتی که در زندگی خصوصی نیز دچار مشکلاتی است با دانی رابطه‌ای عاطفی برقرار کرده است و حتی بیش از پسرش به او عشق می‌ورزد.

 

اما طبق سنتهای قدیمی ، پایبندی به اصول خانواده و احترام به سلسله مراتب در گروههای مافیایی شرط اساسی است . لفتی بین این دو مقوله گیر افتاده است و نمی‌داند کدام را انتخاب کند. آیا به سمت نوری که از پنجره به داخل گروه تاریک مافیایی تابیده است برود و یا این که هر چه بیشتر در منجلاب مافیای نیویورک فرو رود؟

پرداخت تصويري؛ عناصر داستان در داني براسكو آن چنان دقيق است که تماشاگر مدام در انتخاب این که لفتی آدم بدی است یا خوب ، با خود کلنجار می‌رود.

هنگامی که دیالوگ‌های لفتی با دانی، رنگ و بوی فلسفی به خود می‌گیرد، چهره و باطن او به مثابه یک مرد خیر و نیکوکار جلوه می‌کند؛ اما وقتی او احترام به سلسله مراتب در خانواده و قتلهای قدیمی را یادآور می‌شود؛ تسلط نيروي تاريكي بر او بيشتر جلوه‌گري دارد.این راه دارای چنان پارامترهای فلسفی و حتی روان‌شناختی است که انتخاب آن هرگز از یک گنگستر عضو مافیا برنمی‌آید. لفتی كه داني را به مثابه پسر واقعی خود دوست دارد، آنچه در توان دارد به پای او می‌ریزد تا براسکو در گروه مافیایی رشد کند و چنان پله‌های ترقی و ترفیع را طی کند که به عضوی قابل اعتماد از اعضای خانواده بدل شود...

در حال حاضر مايك نيول يكي از كارگردان‌هاي پولساز هاليوودي و سينماي آمريكا است. هم هري پاتر ساخته و هم فيلم مستقل مثل "عشق سالهاي وبا" !اما در زمان ساخت داني براسكو او هنوز به تثبيت آنچناني نرسيده بود.در 1996 وقتی او برای کارگردانی دانی براسکو انتخاب شد، سیل انتقادات به سوی مسوولان کمپانی تری استار سرازیر گرديد. چرا كه در آثار قبلی‌اش ، سابقه ژانر جنايي؛ پليسي؛ معمايي نداشت.

آل پاچینو و جانی دپ در یک قاب از دانی براسکو/مایک نیول/۱۹۹۷

در1992 نیوول یکی از بهترین کمدی‌های آن سال امریکا به نام "چهار عروسی و یک تشییع جنازه" را ساخته بود، اما این دلیل خوبی برای کارگردانی فيلمي مانند دانی براسکو توسط او نبود.اما فیلمنامه "پل آتاناسیو" آنقدر پرمحتوا بود که بتواند جلوی ضعف هر کارگردانی را بگیرد. اگرچه مايك نيول به هرحال فيلم خوبي ساخته است. و كارش هم در گيشه موفق بود و هم عمدتا نقدهاي مثبتي دريافت كرد.

بازیهای عالی آل پاچینو و مایکل مدنسن نیز جای بحث ندارد.در واقع آل پاچینو آنقدر در دنیا محبوبیت دارد که اگر فیلمی را هم بد بازی کند، تماشاگران به فکر انتقاد از او نمی افتند.

اما بازی جانی دپ در نقش دانی براسکو و جوپیستونه هیچ تفاوت یا پیشرفتی را از او به نمایش نمی گذارد. سالهااست که جانی دپ به عنوان یک بازیگر نقش اول هالیوود مطرح است ؛ اما هرگز صعودی برای برترشدن نداشته است. در واقع جاني دپ كه با "مرد مرده" ساخته جيم جارموش و "ادوارد دست قيچي" ساخته تيم برتون به سينماي جهان معرفي شد؛ هنوز هماني است كه بود.

طراحی صحنه "گراهام برت" نیز در دانی براسکو قابل تفسیر است. آن طور که خود گراهام برت ادعا کرده است، طراحی صحنه این فیلم آنقدر فکر و وقت برده است که او می توانست به جای این کار برود یک لیسانس بگیرد! تدوین ظریف و نوازشگر "جان گریگوری" نیز از نقاط مثبت فیلم است.

تدوین وی در صحنه‌های متضاد و در سکانس‌های موازی، این فرصت را به تماشاگر می‌دهد تا ابهامات احتمالی حاصل از نماهای قبل را برای خود حل کند. هر چند تعلیق جالب توجه و بسیار غنی و قوی فیلم به نحو غیرقابل انکاری به مهارت گریگوری نیز مربوط است.

Donnie Brasco 

كارگردان: مايك نيول؛ فيلمنامه: پل آتاناسيو براساس كتابي نوشته جو پيستونه؛زمان فيلم:126 دقيقه؛بودجه فيلم:35 ميليون دلار؛ فروش فيلم: 125 ميليون دلار؛  محصول 1997 آمريكا

بازيگران:آل پاچينو؛ جاني دپ؛ مايكل مدسن؛برونو كربي؛آن هش؛جيمز روسو.

آل پاچینو و جانی دپ در یک قاب از دانی براسکو/مایک نیول/۱۹۹۷

کد خبر 276934

برچسب‌ها

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha