متن كامل يادداشت دكتر جواد محمدي در ادامه آمده است:
در روزهای گذشته خبری پخش شد با عنوان «پاداش 37 میلیونی به یک مقام مسئول در وزارت علوم» که متأسفانه متضمّن افترا و ایراد نسبت ناروا به یکی از صادق‌ترین و پاکدست‌ترین اساتید و مدیران آموزشی کشور بود.
سپس خبرگزاری‌ها، رسانه‌ها و سایت‌های مختلف طبق سنّت غلطی که فنّاوری اینترنت آن را تسهیل نموده است، بلافاصله و بدون تحقیق به بازپخش و نشر گسترده این خبر کذب مبادرت کردند و از ذکر نام و منصب و حتی درج تصویر آن استاد محترم نیز دریغ نورزیدند. شبکه‌های ضدّ انقلاب هم به رسم معهود خود و با مقاصد معلوم، از این دروغ حظّ کافی و بهره وافی بردند.
از قضا بنده پیش از انتشار، به صورت اتفاقی در جریان این شایعه و صحت و سقم آن قرار گرفته بودم، امّا اهمیّت زیادی ندادم چون هرگز باور نمی‌کردم برای بردن آبروی یک مؤمن چنین مسابقه‌ای برگزار شود! غافل بودم از اینکه در جامعه رسانه‌ای ما، «تعاونوا علی البرّ و التقوی» چه راحت می‌تواند جای خود را به «تعاون بر اثم و عدوان» دهد!
اکنون وظیفة خود می‌دانم که در حدّ بضاعت از ستمدیده‌ای دفاع کنم، امّا در این نوشته به کسانی که عامدانه یا از روی بی‌قیدی و بی‌مبالاتی این ظلم آشکار را مرتکب شده‌اند، خطاب نمی‌کنم. حساب آنها با خداوند عزیزِ ذوانتقام است.
خطاب من به رسانه‌ها و خبرگزاری‌های محترمی است که نسبت به آبروی اشخاص چنانکه باید، احتیاط لازم را ندارند و دقّت کافی نمی‌کنند.
همه می‌دانیم که در شریعت نورانی اسلام نسبت به عرض و آبروی افراد چه درجه‌ای از اهتمام و احتیاط سفارش شده است. قرآن کریم یک غیبت کردن ساده را به مردارخواری تشبیه می‌کند. با این حساب افتراهایی در این حدّ وسیع، مثل آن است که چندین قبرستان یکجا نوش‌ِجان شود!
پیامبر اکرم (ص) در خطبة معروف خود در حجه‌الوداع که دربردارندة عصارة تعالیم اسلام است، حرمت و آبروی مسلمان را با احترام آئین حجّ و مسجدالحرام مقایسه فرمودند و نیز در بیان شریف دیگری، حین طواف بر گرد کعبه، به خداوند قسم خوردند که حرمت مؤمن از حرمت این خانه بالاتر است و همین تعبیر که «المؤمن أعظم حرمه من الكعبه» عیناً در روایات متعدد دیگری از ائمة اطهار (ع) وارد شده است. پس گاهی باید از خود بپرسیم که ما چه پیروانی هستیم که به این راحتی اصول مسلّم دینی و اخلاقی خود را نادیده می‌گیریم؟
بازگردیم به اصل ماجرا. جناب آقای دکتر رضوانطلب که توفیق حضور طولانی‌مدّت در جبهه‌های جنگ را داشته و از رزمندگان عزیز اسلام است، پس از دفاع مقدس در هر بخشی که خدمت نموده، موجب تحوّل و پیشرفت و اتفاقاً منشأ انضباط مالی و اداری بوده است. عنصری خدوم که در پرکاری و تقوای مالی کم‌نظیر است. سال‌هاست که ایشان را از نزدیک می‌شناسم و از قدیم مطلع بوده‌ام که وی حتّی بخشی از حقوق و مزایای عادی و قانونی خود را هم دریافت نمی‌کند.
در این موضوعِ جنجال‌سازی شده، حسب اطلاع دقیق که از وزارت علوم نیز قابل تحقیق است، ایشان تا کنون ریالی تحت عنوان پاداش یا عناوین و مزایای غیرعادی دیگر دریافت نکرده است، چه رسد به پاداش 37 میلیون تومانی! تهمتی است ناروا مستند به تصویری از یک برگة مخدوش.
اصلاً دفاع و شهادت ایشان در حقّ خودش هیچ! تکذیبیة یک وزارتخانه با آن دستگاه عریض اداری و معاونت اداری- مالی‌اش سندیّت ندارد، آنوقت یک عکس موبایلی از انتهای یک برگة نامعلوم می‌شود سند! آنهم برای بازی کردن با حیثیّت افراد.
شایسته است سایت‌های محترم خبری پیش از انتشار چنین اخباری که می‌تواند عمری آبرو و آبروداری را بر باد دهد، از دستگاه مربوطه سؤال کنند. حداقلّ می‌توانند یک تلفن ناقابل به خود شخص بزنند و دفاع او را هم بشنوند. اگر هم دسترسی ندارند، اصل عقلایی و شرعی احتیاط اقتضا می‌کند کمی صبر کنند و در اینگونه امور شتابزده عمل نکنند.
کسانی که مسئولیّت حسّاسی دارند، طبیعی است که با دشمنی‌ها مواجه شوند، امّا یک رسانه نباید وسیله اینگونه خصومت‌ورزی‌ها و بدخواهی‌ها قرار گیرد. همچنین طبیعی است که یک دولت منتقدانی داشته باشد که برخی سیاست‌ها یا اصل مرام سیاسی و غیرسیاسی آن دولت را نپسندند. این امر فی‌نفسه عیبی ندارد و در کلّ دنیا رویّة جاری است، امّا در این رابطه سه ملاحظه جدی وجود دارد:
اولاً هر کس در این دستگاه عریض و طویل خدمت می‌کند، نماینده گرایش سیاسی حاکم بر دولت نیست تا ما بخواهیم با له کردن او، دولت را بکوبیم؛ بلکه گاهی، مانند همین نمونه، شخص به نهادهای بسیار عریق و ارزشمندی تعلّق دارد که ناخواسته مورد بی‌احترامی قرار می‌گیرد و خسارت‌های جبران‌ناپذیری به بار می‌آورد.
مرحوم آیت‌الله مجتهدی می‌گفتند شخصی به یکی از مراجع تقلید اهانت کرد. بعداً پشیمان شد و از او حلالیّت طلبید. آن مرجع بزرگ فرمود من حقّ شخصی خودم را بخشیدم، امّا اینکه شما به مرجعیّت اهانت کردید، این دیگر بخشیدن و نبخشیدنش با من نیست!
ثانیاً ما مسلمانیم و حدّ و مرزهای شرعی و اخلاقی داریم. این پرده‌دری‌ها و آبروبری‌ها راه و رسم شناخته‌شده در احزاب و رسانه‌های کشورهای غربی است که برای تخریب حریف مرزی نمی‌شناسند. این رفتارها زیبندة کشور اسلامی و فرهنگ عمیق میهن ما نیست. ما به هر جناحی که متمایل باشیم، طبق آن شعار زیبای انقلاب، حزب واقعی و اصلی همة ما حزب خداست.
ثالثاً حتّی اگر از لطمه‌های فردی و جمعی بگذریم، از صدمه‌ای که انتشار اینگونه اخبار به حیثیّت و آبروی کشور و انقلاب وارد می‌کند، چگونه می‌توان گذشت؟ نمی‌بینیم که دشمنان انقلاب در شبکه‌های ماهواره‌ای خود، گرگ‌صفتانه، به کمین نشسته‌اند تا هر دروغ و دغلی را رنگ و لعاب دهند و با ذوق‌زدگی در بوق و کرنا کنند و آن را دستاویز قرار دهند تا ایمان و اعتماد را از دل‌های پاک مردم بدزدند؟
بنابراین شایسته است سایت‌ها و رسانه‌های محترمی که مرتکب این اشتباه بزرگ شده‌اند، به هر نحوی که مؤثر می‌دانند، این خطای سنگین را جبران کنند و در صدد اصلاح آن برآیند، که بزرگان شریعت فرموده‌اند در این دنیا کفارة گناهی را دادن هزار بار آسان‌تر است تا بار آن را در آخرت بر دوش کشیدن.
سخنی هم با جناب رضوانطلب دارم. برادر عزیزم شما خود آموزگار اخلاق و مروّج فضیلت هستید. بهتر از من می‌دانید که مبدأ هر خیری در این عالم خداوند متعال است. یادآوری این حقیر فقط از باب تسکین رنج شما و تسلّای خاطرِ به ناحقّ آزردة شماست. بهتر از من می‌دانید که آبرو و عزّت فقط و فقط در ید علیایی اوست. بارها در کتاب نورانی‌اش خوانده‌اید که «تعزّ من تشاء و تذل من تشاء بیدک الخیر انک علی کل شیء قدیر». پس مطمئن باشید که پروردگار عالم این صدمه را به بهترین شکل برای شما جبران خواهد کرد.
نظر شما