بهترین جادوگران سال

او  در میلان متولد شده امادر لندن زندگی می‌کند و تخصص اصلی‌اش سری A و لیگ برتر انگلستان است. مارکوتی به‌عنوان ستون‌‌نویس در نشریات معتبری چون دیلی میل، تایمز، لااستامپا و کوریر دلو اسپورت قلم می‌زند و نثر زیبا و اطلاعات آرشیوی دامنه‌دارش، او را در کنار نویسندگانی چون سایمون کوپر، گیوم بلگه و اولی هسه لیشتنبرگر، در صدر ورزشی‌نویسان این روزها قرار داده است.

 چندی پیش مارکوتی در سایت روزنامه تایمز دست به انتخاب 50 بازیکن برتر حال حاضر فوتبال جهان زد و فهرستی از آنها تهیه کرد؛ مسلما با توجه به سوابقی که از این روزنامه‌نگار و نویسنده یاد شد و همچنین اعتبار نوشته‌های او، بررسی و خواندن این فهرست خالی از لطف نخواهد بود.

 لازم به توضیح است که این مطلب را مارکوتی، پیش از برگزیده شدن کاکا به عنوان بازیکن سال از طرف مجله فرانس فوتبال نوشته است.

وقتی سردبیر تایمز پیشنهاد تهیه این فهرست را به من داد، سریع قبول کردم؛ هرچند می‌دانستم این‌جور مطالب برای روزنامه‌نگاران، حرف و حدیث‌های بسیاری پیش می‌آورد و شاید حتی خیلی‌ها مسخره‌ام کنند.

با این حال من علاقه زیادی به بحث‌های بی‌پایان دارم. قبل از اینکه فهرست را بخوانید، باید این نکته را عنوان کنم که مقایسه بازیکنانی که پست‌های متفاوتی دارند، واقعا مشکل است و نمی‌توان به راحتی این کار را کرد.

 به‌علاوه من هم مانند بقیه، هیچ‌گاه نمی‌توانم بازی همه بازیکنان مطرح را هر هفته 90دقیقه تماشا کنم، پس معیار انتخابم برای این فهرست 50نفره، دید کلی‌ام نسبت به بازیکنان و گفت‌وگوهایی است که با دیگر روزنامه‌نگاران، مدیران باشگاه‌ها، مربیان و حتی هواداران عادی فوتبال انجام می‌دهم.

30 جان تری (چلسی):
 وقتی خدا می‌خواست برای مرکز خط دفاعی انگلستان بازیکنی بیافریند، مسلما جان تری را در ذهن داشت. او مدافعی شجاع و قدرتمند است که علاوه بر خصوصیات تدافعی‌اش، با اتکا به قدرت بالایش در بازی‌خوانی، می‌تواند تیمش را هم رهبری کند.

29 آندره‌ا‌‌پیرلو (میلان):
شاید بتوان گفت بهترین زننده ضربات آزاد در جهان خود اوست؛ هافبکی که به تنهایی می‌تواند نقش یک بازیساز را برای تیمش ایفا کند و مانند یک مترو نوم ریتم و سرعت بازی تیمش را در دست بگیرد. در ضمن، پیرلو به‌ندرت توپ را از دست می‌دهد.

28 محمد دیارا (رئال مادرید):
او مادرزاد، همه نواحی زمین تیمش را پوشش می‌دهد، هیچ‌گاه دست از تلاش و دویدن برنمی‌دارد و اکثرا موقعیت‌های 50 – 50 را به سود خود به پایان می‌رساند. دیارا بهترین دوست یک مدافع میانی است.

27 داوید ویا (والنسیا):
بیشترین گل‌ها را طی 2 فصل اخیر لالیگا، این مهاجم والنسیا به ثمر رسانده است. سریع و هوشمند بوده و همیشه به دنبال کوچک‌ترین روزنه‌ای برای رسیدن به دروازه حریف است و کوچک‌ترین اشتباه مدافعین حریف را با سنگین‌ترین مجازات پاسخ می‌دهد.

26 میشائیل بالاک (چلسی):
باشد، قبول دارم که او فصل بدی را سپری کرده است ولی به هر حال بالاک در نبردهای هوایی بسیار قدرتمند و بی‌نظیر است و در ضمن در یک‌سوم دفاعی حــریف مــی‌تـواند از هرجایی دروازه را مورد هدف قرار دهد. او در کنار این خصوصیات تهاجمی، در دفاع هم مهره‌ای قابل اتکا محسوب می‌شود؛ به‌خصوص هنگامی که حریف در حال طراحی ضدحمله است.

25 دیمیتار برباتوف (تاتنهام):
هرچند بدن قوی و جثه‌ای بزرگ دارد اما یک مهاجم کاملا ظریف و بادقت است و به نظر می‌رسد روز به روز هم بهتر می‌شود. آینده او می‌تواند در تیمی چون منچستریونایتد بسیار درخشان باشد.

24 آندری شوچنکو (چلسی):
درست مثل بالاک، او هم فصل خوبی را سپری نکرده است و حتی فصل پیش هم کمتر از حد انتظار بود. اما به هر حال، حضور مهاجم اوکراینی در ترکیب چلسی، باعث بالا رفتن آمار گل‌های این تیم شده است. آیا این فقط یک اتفاق بی‌ربط است که دروگبا، فصل پیش را در کنار شوچنکو بازی کرد، درخشید و بیشترین گل‌ها را برای تیمش به ثمر رساند؟

23 رونالدو (میلان):
لطفا جوک‌هایی که مربوط به چاقی زیاد رونالدو هست را کنار بگذارید و نگاهی بیندازید به 7 گلی که او فصل پیش – از ژانویه به بعد – در 12 بازی‌اش برای میلان به ثمر رساند یا پیش از آن، 82 گلی را در نظر بگیرید که در 117 بازی در ترکیب رئال مادرید، در کارنامه‌اش ثبت شده است؛ پس بروید ذهنتان را با صابون بشویید!

22 دیدیه دروگبا (چلسی):
بالاترین مشخصه او این است که می‌توانید توپ را در اختیارش بگذارید و انتظار داشته باشید که خودش به‌تنهایی سازمان دفاعی حریف را به‌هم بریزد یا اینکه با پاس‌های کوتاه این مهاجم ساحل عاجی را در موقعیت گل قرار دهید که در هر دوصورت، به هر حال  دروگبا هر 4 مدافع تیم حریف را به خود مشغول کرده و نهایتا راهی از میان آنها پیدا می‌کند.

21 کارلوس پویول (بارسلونا):
یک مدافع فوق‌العاده با قدرتی ذاتی برای رهبری تیمش. هر مربی‌ای رؤیای داشتن چنین مدافعی را در ترکیب تیمش دارد. در مورد پویول باید نوشت او واقعا هر چه در توانش هست را برای تیم در زمین به اجرا می‌گذارد و حتی یک لحظه هم ساکن و منفعل نمی‌ماند.

20 ایکر کاسیاس (رئال مادرید):
او همین حالا هم تبدیل به یک اسطوره در باشگاه رئال مادرید شده است. کاسیاس تنها 26 سال دارد که برای دروازه‌بانی در این سطح بالا، سن بسیار کمی است. او هیچ‌گاه از مقابله با مهاجمان حریف واهمه ندارد و شجاع‌ترین دروازه‌بانی است که تا به حال دیده‌ام. اگر روزی رائول از فوتبال کناره‌گیری کند، به طور قطع کاسیاس سال‌ها بازوبند کاپیتانی مردان سانتیاگو برنابئو را بر دست خواهد بست.

19 دانیل آلوس (سویا):
بازیکن برزیلی و جوان سویا می‌تواند به تنهایی یک سمت زمین را که در آن حضور دارد، به تسخیر تیم خودش دربیاورد. او ترکیبی است از یک بال سرعتی و یک بازیکن فیزیکی و سختکوش که جناح  مخالف حریف را همواره وادار به عقب‌نشینی می‌کند.

18 سسک فابرگاس (آرسنال):
اگر جمجمه او را باز کنید، می‌بینید که مغز یک آدم 30ساله آنجا قرار دارد! واقعا بازیکنان اندکی هستند که در چنین سن و سال کمی، این‌قدر پخته بازی کنند و وظیفه مهم خود در مرکز خط میانی را به بهترین شکل انجام دهند.

17 زلاتان ایبراهیموویچ (اینتر):
در فهرست من، او جزو بهترین سرزنان است اما مهم‌تر از این، عاملی که زلاتان را تبدیل به یکی از خطرناک‌ترین مهاجمین حال حاضر فوتبال جهان کرده است، خلاقیت فوق‌العاده و قدرت دید بالایش است.
همه اینها در کنار قدرت‌بدنی بالای مهاجم سوئدی، حقیقتی را برای ما آشکار می‌کند که دفاع‌کردن مقابل او واقعا دشوار است.

16 فرانک لمپارد (چلسی):
بگذارید آمار و ارقام درباره لمپارد قضاوت کنند. او در 6 سال گذشته، تنها در 5 بازی لیگ برای چلسی به میدان نیامده است و در 4 فصل گذشته هم در هر فصل، بیش از 10 گل برای تیمش به‌ثمر رسانده. لمپارد طی این مدت،‌ هیچ‌گاه از فرم ایدئالش فاصله نگرفته و همه هم‌تیمی‌هایش هم به او تکیه می‌کنند و همیشه احترام خاصی برایش قائلند. دیگر چه می‌خواهید؟

15 رود فان نیستلروی (رئال مادرید):
نیستلروی و آنری تنها مهاجمانی هستند که طی 6 فصل گذشته – در 5 فصل آن – در یک لیگ معتبر اروپایی بیش از 20 گل به ثمر رسانده‌اند. توپ را به نزدیکی او بفرستید و شاهد یک گل باشید؛ به همین سادگی.

14 پیتر چک (چلسی):
در این مورد می‌توانید از ژوزه مورینیو سؤال کنید. فقط کافی است دروازه‌بانی چون او در دروازه داشته باشید تا خیالتان از بابت مسائل دفاعی راحت شود و تمرکزتان را روی دیگر نقاط زمین بگذارید.

13 سرجیو راموس (رئال مادرید):
او در بین مدافعان فهرست من، بالاترین نمره را می‌گیرد و دلیلش هم ساده است. راموس قامت مناسبی دارد، قوی است، سریع می‌دود و از استعداد بسیار بالایی هم برخوردار است. او استحکام خاصی به دفاع رئال می‌دهد و در حمله هم برای تیمش بسیار موثر است و همه اینها درحالی است که راموس فقط 21 سال دارد.

12 تیری آنری(بارسلونا):
اگر این فصل وضعیتش در بارسلونا متزلزل نبود، مطمئنا در رده بالاتری از 12 قرار می‌گرفت. به‌هرحال او در تمام این سال‌ها سمبل قدرت آرسنال بوده و علاوه بر اینکه مهاجم بسیار خطرناکی محسوب می‌شود، در کار تیمی هم بسیار موثر است.

11 وین رونی (منچستر یونایتد):
رونی‌در مقایسه با استانداردهای خودش، هنوز دراین فصل به آمادگی 100درصد نرسیده است؛ هرچند بهتر می‌شود اما به رغم این حقیقت حتما متوجه شده‌اید که غیبت او  در ترکیب یونایتد و  تیم ملی انگلستان چقدر می‌تواند فاجعه‌بار باشد. او بازیکنی است که به سختی می‌توان برایش جایگزینی انتخاب کرد.

10 فرانچسکو توتی (رم):
وظیفه او ایجاد موقعیت گل است، نه گل‌زدن ولی با این حال، توتی فصل پیش کفش طلای فوتبال اروپا را به‌خاطر 26 گلی که در سری A به ثمر رساند، ‌از آن خود کرد. یادمان نرود که کاپیتان رمی‌ها در این راه، 6 ضربه پنالتی را هم از دست داد.  به‌هرحال، قدرت بی‌نظیر او در پاس‌دادن کافی است تا در فهرست جای بگیرد.

9 لیونل مسی (بارسلونا):
چند لحظه مارادونا را وارد این قضیه نکنید. به این فکر کنید که وقتی توپ زیر پای مسی است، ‌چه اتفاقاتی رخ می‌دهد. برای اینکه بتوانید این اتفاقات را پیش‌بینی کنید، تنها باید نوسترآداموس باشید! مسی فصل پیش 14 گل در لالیگا به ثمر رساند تا نشان دهد قدرت تمام‌کنندگی‌اش هم دیگر رو به تکمیل است.

8 کارلوس توس (منچستر یونایتد):
توس که بازی در تیم‌های زیادی در آرژانتین، برزیل و انگلستان را تجربه کرده است، فقط و فقط یک ذهنیت دارد؛ پیروزی. او نه تنها گل می‌زند و موقعیت گل ایجاد می‌کند بلکه بازی‌اش از خواص قهرمانانه و فداکارانه بسیاری نیز برخوردار است.

7 استیون جرارد (لیورپول):
 اگر بخواهیم درباره بازیکنانی که نقش قهرمان را برای تیمشان ایفا می‌کنند و در بحرانی‌ترین شرایط منجی تیمشان می‌شوند، صحبت کنیم، مسلما استیون جرارد بهترین نمونه است. نگران پست او در زمین نباشید. کافی است کاری را که رافا می‌کند بکنید؛ یعنی 9 بازیکن دیگر را سازماندهی کنید و بگذارید جرارد آزاد باشد هر کاری دوست دارد، انجام دهد.

6  جی جی بوفون (یوونتوس):
هیچ‌کس به غیر از بوفون نمی‌تواند با چنین فیزیکی تبدیل به چنین ورزشکار بزرگی شود. اگر بوفون درون دروازه تیمتان قرار بگیرد، شکست‌ها تبدیل به تساوی و تساوی‌ها تبدیل به پیروزی می‌شوند و این یعنی شما گام بزرگی در راه قهرمانی برداشته‌اید.

5 مایکل اسین (چلسی):
اسین به تنهایی یک تیم است. می‌توانید وسط بازی به بقیه هافبک‌های خود استراحتی کوتاه دهید و آنها را از زمین خارج کنید تا اسین یک‌تنه خط میانی را پیش ببرد. حتی اگر به او مسئولیت بیشتری هم داده شود، از پس آن برمی‌آید.

4 ساموئل اتوئو (بارسلونا):
او از اینکه همیشه پس از رونالدینیو قرار بگیرد، دیگر خسته شده است. اگر اتوئو جایی به غیر از بارسا بازی می‌کرد، مسلما طرفداران‌اش برایش آوازها می‌خواندند و ترانه‌ها می‌سرودند. اتوئو بازیکنی با قدرت بدنی فوق‌العاده و هوش بسیار بالا برای زدن ضربه نهایی است؛ به‌علاوه اینکه وقتی حریف توپ را در اختیار دارد، او با دوندگی بسیار، دائم بازی‌شان را خراب می‌کند.

  کریس رونالدو (منچستریونایتد):
در دوران P.C (پیش از کریس) بال‌ها ظریف، کوچک‌اندام و به لحاظ فیزیکی ضعیف بودند. رونالدو در واقع تعریف جدیدی از یک بال تهاجمی ارائه داد که ترکیبی از سرعت، قدرت و ذکاوت بود. وقتی او به سمت مدافعین می‌‌دود، احساس می‌کنید که حتی می‌تواند از میان بدنشان رد شود. به همه این خصوصیات، ضربات آزادش را هم اضافه کنید.

  رونالدینیو (بارسلونا):
دلیل محکمی وجود دارد که او همیشه می‌خندد. شما هم اگر می‌دانستید بهترین بازیکن جهان هستید و همیشه می‌توانید با حرکات‌تان مدافعان حریف را به خاک بنشانید، همیشه می‌خندیدید. رونالدینیو حالا سمبل فوتبال برزیل و وارث بر حق گذشتگان این هنر برزیلی است. او با فوتبال اروپا سازگار نشد بلکه فوتبال اروپا را وادار ساخت تا با او هماهنگ شود.

 کاکا (میلان):
واقعا انتخاب میان 4 بازیکن اول دشوار بود ولی من کاکا را به یک دلیل ساده برگزیدم و آن دلیل این است که هافبک برزیلی میلان تلفیق فوق‌العاده‌ای از تکنیک برزیلی و استیل سر راست فوتبال اروپایی ارائه می‌کند که هیچ‌کس دیگری تابه‌حال نتوانسته از پس آن برآید. او سرشار است از نکات قوت و مثبت و اگر بخواهیم راجع به نقاط ضعف و منفی‌اش حرف به میان بیاوریم، واقعا چیزی برای گفتن نیست؛ واقعا نیست.