شاید در آغاز تصویب یا تصویب‌نشدن این طرح چندان جلب توجه نکند اما اگر به نتایج فرهنگی که این طرح می‌تواند در شهر ایجاد کند، توجه کنیم آنگاه می‌توانیم بگوییم که این طرح از جهاتی مهم‌ترین طرح فرهنگی است که تا‌کنون در حوزه کتاب و نشر و حتی در کل حوزه فرهنگ به تصویب می‌رسد.
برمبنای این طرح، هزینه تاسیس کتابفروشی‌ها در شهر تهران براساس کاربری فرهنگی محاسبه می‌شود و همین رویکرد سبب می‌شود که افراد علاقه‌مند به این کار با گذراندن مراحل دریافت پروانه کسب و افزودن بر آگاهی‌های خود از این پیشه با اندک هزینه‌ای به تاسیس کتابفروشی در منطقه خود اقدام کنند و این یعنی گسترش فرهنگ با مشارکت بخش خصوصی و خود مردم.
نگاهی کلی به این طرح که بیش از ۵۰۰ ساعت کار کارشناسانه روی آن از سوی یکی از باسابقه ترین نهادهای عرصه فرهنگ (اتحادیه ناشران و کتابفروشان تهران با سابقه ۵۰ ساله) صورت گرفته، نشان می‌دهد که این طرح در بستر خود عام، شفاف، پایدار، علنی، ضدرانت، ملی و غیربخشی، قانونی و غیربخشنامه‌ای، کارشناسی شده، هم راستا با سیاست کاهش تصدی‌گری دولت و در جهت تبدیل تدریجی اقتصاد دولتی به اقتصاد غیردولتی و آزاد و منطبق است با روح کار شورای شهر که حمایت از نهادهای صنفی است
در ۳ سال اخیر به‌دلیل زیان ده بودن کار کتابفروشی و افزایش قیمت مسکن در تهران، بیش از ۵۰ کتابفروشی تغییر شغل داده‌اند و همین امر این نگرانی را ایجاد کرده است که اگر سیاست‌های حمایتی تازه‌ای طراحی و اجرا نشود تا ضمن ایجاد انگیزه اقتصادی برای حفظ فعالان کنونی این بخش، راه برای ورود سرمایه‌های جدید به صنعت نشر هموار شود، دیگر کتابفروشی‌های شهر (به‌خصوص در بخش خصوصی) تغییر کاربری دهند و به سراغ پیشه‌های دیگر روی بیاورند.
در حالی که به‌نظر می‌رسد با تصویب این طرح هزینه تأسیس کتابفروشی‌های جدید و مؤسسات پخش و دفاتر ناشران، کاهش قابل توجهی پیدا می‌کند و علاوه بر تامین امنیت شغلی فعالان کنونی این ۳ بخش، ورود سرمایه‌های تازه به این صنعت در تهران الگویی می‌شود برای سایر شهرداری‌ها و شوراهای سایر شهرها تا با تصویب این طرح به بستر‌سازی برای حمایت‌های بدون رانت از بخش کتاب و نشر و فرهنگ مدد رسانند.
