برگزاری جشنواره‌های مرتبط با موسیقی هم به همین شکل و گونه است. برپایی جشنواره‌های مختلف که معمولا حمایت نهادهای مختلف را به‌دنبال دارد، اغلب به‌منظور تقویت روحیه ملی موسیقی، شناخت استعدادهای جوان و شناسایی نظریات جدید برپا می‌شود اما برپایی این جشنواره‌ها به‌دلیل اینکه در یک مقطع کوتاه و به سرعت انجام می‌شود به همان سرعت هم فراموش می‌شود و بالطبع تاثیر زیادی هم در رشد موسیقی ندارد.
با یک نگاه ساده به برگزاری جشنواره‌ها و کیفیت و حتی کمیت آثار شرکت‌کننده و هزینه‌هایی که برای یک جشنواره صرف می‌شود باید بتوان بعد از اتمام جشنواره‌ها به این سؤال جواب داد که این جشنواره‌ها چقدر برای مشکلات موسیقی معاصر ایران راهکار معرفی و مطرح می‌کنند؟ نکته مهم‌تر این است که آیا دست اندرکاران به اهدافی که ابتدای راه درنظر داشته‌اند، رسیده‌اند یا نه؟
متأسفانه تمام مسائل مربوط به جشنواره‌های هنری که جشنواره موسیقی هم از آن مستثنی نیست، این نکته است که تمام اطلاعات قبل از جشنواره در اختیار مردم یا رسانه‌ها قرارمی‌گیرد و بعد از اتمام جشنواره دیگر هیچ اطلاعی از تاثیر بر روند موسیقی یا فلان هنر در اختیار رسانه‌ها و مردم و حتی هنرمندن قرار نمی‌گیرد؛ در نتیجه نمی‌توان از کمیت و کیفیت این جشنواره بدون هیچ آماری سخن گفت؛طبیعی است که مسئولان و دست اندرکاران موسیقی برای برپایی این جشنواره‌ها هدف والایی را در نظر گرفته‌اند اما نیاز امروز موسیقی ما حضور و برپایی جشنواره‌های رنگارنگ نیست؛ مشکلاتی که هم هنرمندان و هم مسئولان به خوبی با آن آشنا هستند.
به عبارت دیگر نیاز امروز موسیقی نگاه واقع گرایانه‌ای است که بایددست اندرکاران و برنامه‌ریزان به این هنر داشته باشند.اگر بپذیریم که نه حضور جشنواره‌ها ونه مسئولان هیچ کدام سلیقه وذائقه مردم و یا به عبارت دیگر مخاطب را تعیین نمی‌کند، در اینصورت به نقش جشنواره‌ها به چشم دیگر نگاه خواهیم کرد. اگر به فهرست جشنواره‌های موسیقی‌و سپس به استقبال مردم از بخش‌های مختلف نگاه کنید، متوجه فاصله‌هایی بین نظر مردم و مسئولان جشنواره‌ها خواهید شد.
تعامل دو طرفه میان مردم و مسئولان نیاز اساسی جشنواره و هر جریان هنری است. این حرف به این معنا نیست که باید جریان موسیقی را رها کرد و گوش به دل مردم سپرد؛ برنامه ریزان هنری و مسئولان هنری و موسیقی باید جریان موسیقی کشور را جهت بدهند تا سطح جشنواره و در نتیجه سطح سلیقه مردم هم ارتقا یابد و در این صورت می‌توان گفت که جشنواره‌ها نقش خود را که حمایت از هنرمندان و کشف استعدادها و دیگر هدف‌ها است به خوبی ایفا کرده اند.
امروزه به‌دلیل تعدد جشنواره‌های هنری و عدم‌درک نیاز مخاطب، جشنواره‌ها تبدیل به ویترین نمایشی شده‌اند و کارکرد خودشان را از دست داده‌اند. برگزاری جشنواره‌ها تبدیل شده به کاری کلیشه‌ای و گذ‌را که تاثیری در رشد هنری موسیقی کشور ندارد. اگر مسئولان به جای برپایی این جشنواره‌ها یا سمینار‌‌های پژوهشی سمت و سوی نظر و دیدگاه خودشان را معطوف به این نکته می‌کردند که باری از مشکلات حوزه موسیقی بردارند و به جای برپایی رنگارنگ جشنواره‌های مختلف، برای یک پارچه کردن این جشنواره‌ها فکر می‌کردند، در این صورت گام‌های مؤثری برای موسیقی برداشته می‌شد.
