اگرچه یک درجه ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما کوچک‌ترین افزایش در دمای زمین باعث تغییرات آب‌وهوایی و در نتیجه وقوع طوفان، خشکسالی، ایجاد مشکلات در تولید غذا و گسترش بیماری‌ها می‌شود.
انتشار دیاکسیدکربن توسط انسان‌ها از دو منبع اصلی صورت می‌گیرد: یکی سوزاندن سوختهای فسیلی و دیگری تغییر در کاربرد زمین‌ها مثل جنگل‌زدایی. براساس گزارش‌های سازمان ملل، هر آمریکایی سالانه به‌طورمتوسط مسؤول انتشار حدود 22 تُن دیاکسیدکربن است، که این میزان برای ساکنان دیگر نقاط کره زمین حدود شش تُن به ازای هر نفر است. در واقع هر شهروند آمریکایی به اندازه چهار اتومبیل دیاکسیدکربن تولید میکند. از همین رو ، گفته می‌شود آمریکایی ها بزرگترین دشمنان آب و هوا در دنیا هستند.
بخش عمده مباحث انجام‌شده در زمینه تغییرات خطرناک آب‌وهوایی و راه‌کارهای مقابله با آنها به سیاست‌گذاری‌های ملی و بین‌المللی مربوط می‌شود ـ آیا آمریکا باید پیمان کیوتو را امضا کند؟ آیا کشورها باید استانداردهای بازدهی خودروهای خود را بالا ببرند؟ ... اما حتی بدون تغییرات مهم سیاسی و قانونی، کارهای زیادی وجود دارد که هر فرد، تک‌تک ما، به عنوان انسان‌هایی مسؤول در مقابل محیط‌زیست، می‌توانیم انجام دهیم تا وضعیت را بهبود بخشیم. نکات زیر به شما کمک میکند تا میزان دی‌اکسیدکربنی را که شخصاً توسط خود شما وارد هوا می‌شود کاهش دهید و زمین را حتی یک‌قدم به وضعیت ایده‌آل و شاید رویایی نزدیک کنید.
گرم کردن خانه‌ها
بسیاری از ما خانه‌هایمان را در طول تابستان مثل یخچال و در زمستان چون کوره آتش می‌کنیم. به علاوه خانه‌های ما از تک‌تک پنجره‌ها، درها، و منافذ خود گرما را بیرون می‌دهد، و این امر به معنی اتلاف انرژی و در نتیجه افزایش تولید دیاکسیدکربن است.
متأسفانه انرژی‌های خورشیدی و بادی که هر دو عمدتا الکتریسیته پاک تولید می‌کنند هنوز گران هستند و کاربردشان رایج نشده است. اما می‌توانیم با همین انرژی نفتی، گازی، یا برقی هم میزان مصرف انرژی را برای گرم کردن خانه‌هایمان پایین بیاوریم.
ـ شکاف درها و پنجره‌ها بخش زیادی از گرمای خانه‌ها را هدر می‌دهد. گرفتن این درزها کمک زیادی به حفظ گرما میکند. استفاده از پنجره‌های دوجداره هم بسیار مؤثر است. برآورد شده است که در آمریکا استفاده از پنجره‌های دوجداره سبب جلوگیری از ورود سالانه 10هزار پوند دیاکسیدکربن به ازای هر خانه به هوا می‌شود. و اگرچه هزینه نصب این پنجره‌ها کم نیست، دولت آمریکا و سازمان‌های ایالتی و شهری برای تشویق مردم برای نصب این پنجره‌ها به آنها تخفیف‌های مالیاتی می‌دهند.
ـ کاشتن درخت و بوته در اطراف پی خانه‌ها به عایق کردن خانه در مقابل باد و اتلاف دما در زمستان‌ها و همچنین در سایه بودن و خنک نگه داشته شدن خانه در تابستان کمک میکند.
ـ پایین آوردن دمای ترموستات‌های خانه در زمستان سبب کاهش دیاکسیدکربن می‌شود. با پوشیدن بلوز و ژاکتی اضافه می‌توان این کاهش دما را به راحتی جبران کرد.
ـ شومینه های قدیمی طوری طراحی شده‌اند که با ایجاد کوران، دود ناشی از آتش را بیرون بکشند و این یعنی مکیدن گرما از خانه شما. بنابراین بستن دریچه شومینه در زمانی که از آن استفاده نمی‌کنید به حفظ گرمای خانه کمک میکند.
غذا
ما تنها برای پختن غذا از سوختهای فسیلی استفاده نمی‌کنیم بلکه در مراحل پیش از آن یعنی در تولید محصولات کشاورزی، فرآوری مواد غذایی، بسته‌بندی آنها، حمل‌ونقل آنها برای رسیدن به بازار، و سرانجام هنگام پخت‌وپز این مواد و تهیه غذاهای موردعلاقه از سوختهای فسیلی استفاده می‌کنیم.
بدون‌شک بهینه‌سازی شیوه‌های تولید کشاورزی نقش مهمی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در هوا دارد که این امر نیازمند آموزش کشاورزان و البته ارائه امکانات لازم برای ایجاد تغییرات است.
ـ برای خود باغچه‌ا‌ی خانگی درست کنید. حتی اگر آپارتمان‌نشین هستید و حیاط ندارید می‌توانید این کار را در گلدان انجام دهید و به این ترتیب در زمستان هم می توانید گیاهان تازه در دسترس داشته باشید.
ـ مسأله گوشت‌خوار یا گیاه‌خوار بودن هم در میزان انتشار گاز دیاکسیدکربن نقش دارد. شکی نیست که خوردن استیک بسیار لذت‌بخش است، اما یک فرد گوشت‌خوار به طور معمول در مقایسه با یک فرد گیاه‌خوار برای تهیه غذای خود یک تُن و نیم بیش‌تر دیاکسیدکربن در هوا منتشر میکند. به علاوه، تولید گوشت، خصوصاً گوشت گاو، انرژی بسیار زیادی استفاده میکند. در نتیجه، نوع رژیم غذایی شما علاوه بر تأثیراتی که بر سلامتی خودتان دارد بر سلامتی محیط زیست و زمین هم اثر می‌گذارد.
ـ در حد امکان از مصرف غذاهای فرآوری‌شده خودداری کنید چرا که در تهیه آنها در مقایسه با مواد غذایی تازه و غذاهایی که خودتان شخصاً می‌پزید انرژی بیشتری به کار می‌رود.
لباس
شاید اصلاً به فکرتان نرسد که با دستکاری کمد لباس‌تان هم می‌توانید میزان انتشار دیاکسیدکربن را کاهش دهید.
ـ احتمال این که تعداد زیادی از لباس‌هایتان از پنبه تهیه شده باشد زیاد است. کاشت پنبه دشوار است، بنابراین کشاورزان پنبه‌کارمعمولا انرژی، مواد شیمیایی و کودهایی که دیاکسیدکربن تولید می‌کنند،زیادی مصرف می‌کنند.
برای تولید یک شلوار جین معمولی سه‌چهارم یک پوند کود و آفت‌کش به کار می‌رود و برای تولید هر تی‌شرت یک‌سوم پوند. اما اگر الیاف به‌طورکلی به روش‌های غیرصنعتی کاشت شوند، انرژی کم‌تری مصرف و دیاکسیدکربن کم‌تری تولید می‌شود.
برای مثال پنبه، بامبو، و ابریشم را به عنوان مثال می‌توان به صورت غیرصنعتی پرورش داد. پشم گوسفند و شتر اگر به صورت طبیعی تولید شود کمک زیادی به شرایط زیست‌محیطی میکند. اما هر لباسی که از نایلون، پلی‌استر، یا آکریلیک تهیه شده باشد غرق در مواد نفتی است که آنها هم سرشار از دیاکسیدکربن هستند.
امروزه طراحان و تولیدکنندگانی هستند که لباس‌هایشان را از مواد بازیافت‌شده تهیه می‌کنند. ضررهای بازیافت پلی‌استر کهنه به پلی‌استر نو بسیار کم‌تر از تهیه همین مواد به صورت تازه است. تولیدکنندگان بزرگی اکنون به نهضت کمک به حفظ محیط‌زیست پیوسته‌اند و شروع به خرید پارچه‌هایی کرده‌‌اند که به صورت طبیعی و غیرصنعتی تهیه شده‌اند.
در آمریکا اکنون تنها 05/0 درصد از کل سطح زیر کشت پنبه به صورت غیرصنعتی است، با این حال آن کشور و ترکیه بزرگترین تولیدکنندگان پنبه به صورت سالم هستند. تا حد امکان لباس‌هایی بخرید که از مواد تولیدشده به صورت غیرصنعتی تهیه شده باشند.
منبع: مجله اینترنتی SLATE
