این سیستم عامل برای اولین بار در سال ۲۰۰۷ توسط گروهی به نام Open Handset Alliance معرفی شد. این گروه ترکیبی از شرکت‌های سازنده سخت‌افزار، نرم‌افزار و خدمات ارتباطی بودند که توسط گوگل تشکیل شده‌بود.
این گروه در طی سه سال گذشته توانسته شرکت‌های مختلف سازنده تلفن همراه را با خود همراه سازد و با عرضه این سیستم عامل برروی گوشی‌های ساخت شرکت‌های مطرحی مانند HTC، سامسونگ و موتورولا به گسترش سیستم عامل اندروید کمک کند.
ایده اصلی سیستم عامل اندروئید، منبع باز (Open Source) بودن آن است به این معنی که هر کس با نصب برنامه‌ای به نام (SDK (Software Development Kit می‌تواند برای این سیستم عامل برنامه مورد علاقه خود را بنویسد و آن را در فروشگاه نرم‌افزار اندروئید به نام Android Market Place برای فروش عرضه کند.
این سیستم عامل در نسخه‌های ابتدایی از قابلیت چند لمسی (Multi-Touch) برخوردار نبود ولی در نسخه‌های جدید آن برروی گوشی‌هایی مانند Nexus One چنین قابلیتی پیش‌بینی شده‌است.
معماری
سیستم عامل اندروید از نظر معماری یک پشته نرم‌افزاری (Software Stack) به حساب می‌آید، به این معنی که مجموعه‌ای از برنامه‌های کوچک متصل به هم است که همگی به صورت یک سیستم عامل واحد کار می‌کنند.
در پایین‌ترین بخش معماری اندروید، kernel این سیستم عامل قرار دارد. kernel هسته مرکزی سیستم عامل و ابتدایی‌ترین بخش آن را تشکیل می‌دهد. گوگل از نسخه ۲.۶ لینوکس برای طراحی kernel اندروید استفاده کرد که شامل برنامه‌های مدیریت حافظه، ایمنی و Driverهای سیستم می‌شود.
بخش دیگر پشته اندروید، کتابخانه‌ها (Library) سیستم عامل است. این بخش شامل دستورالعمل‌های مختلفی است که به دستگاه دستور می‌دهد با دیتای مختلف چطور رفتار کند. برای مثال کتابخانه Media Framework شامل اطلاعات اجرای انواع فرمت‌های فایل‌های عکس، فیلم و موزیک است.
در همین سطح از پشته اندروید، Android Runtime قرار دارد که شامل کتابخانه‌های Java است که در ساخت برنامه‌های اندروئید به کار می‌رود و برای اجرای آن‌ها کاملاً حیاتی می‌باشد.
بخش دیگر پشته Runtime، Davlik Virtual Machine است. Virtual Machine نوعی از برنامه‌ها هستند که برروی سیستم عامل‌های مختلف نصب می‌شوند و محیط سیستم عامل و منابع آن را برای استفاده توسط برنامه‌های سیستم عامل‌های دیگر آماده می‌کنند. یکی از مزایای استفاده از Virtual Machine در سیستم عامل اندروید این است که هیچ برنامه‌ای به منابع برنامه دیگر وابسته نیست و اگر یکی از برنامه‌ها Crash کند، کارکرد برنامه‌های دیگر تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد. این امر مدیریت حافظه سیستم را نیز بسیار ساده می‌سازد.
در بالاترین سطح پشته اندروید، چارچوب نرم‌افزارها (Application Framework) قرار دارد. این لایه شامل برنامه‌های کاربردی سیستم عامل نظیر برقراری تماس، استفاده از دوربین و ذخیره شماره تلفن است.
این لایه از سیستم عامل همان لایه‌ای است که به صورت "باز" در اختیار برنامه نویسان قرار می‌گیرد. این امر به آن‌ها اجازه دستیابی به منابع موبایل و سیستم عامل را می‌دهد.