او اگر می‌توانست غزه را ترک کند، ممکن بود بتواند با کمک پزشکان بهبود یابد اما مقام‌های رژیم صهیونیستی به او و هزاران بیمار فلسطینی دیگر اجازه نمی‌دهند از غزه خارج شوند.
رمزی البورای، پدر 37ساله او بهتر از هرکسی معنای زندگی دربند محاصره را می‌داند. هرچند به تازگی حمله نظامیان رژیم صهیونیستی به فعالان حقوق بشر که کمک‌های بشردوستانه خود را در قالب ناوگان آزادی روانه این منطقه محاصره شده کرده بودند، توجه جهانیان را بیش از گذشته معطوف غزه و ساکنان آن کرد اما حقیقت این است که خانواده البورای،3 سال است که با این شرایط دست و پنجه نرم می‌کنند.
محبوس شدن در غزه از این‌رو برای خانواده البورای دشوار است که ناچارند در سخت‌ترین شرایط از پسر معلول‌شان نگهداری کنند. تیسیر که هنگام به دنیا آمدن دچار خفگی شده بود، اینک که5 سال دارد، اختلالات عصبی حاد دارد، نمی‌تواند به درستی صحبت کند و استفاده از داروهای ضد‌تشنج او را دچار ناتوانی جسمی کرده است.
پزشکان گفته‌اند اگر این بچه به آلمان یا هرجای دیگری خارج از مرزهای نوار غزه برده می‌شد، می‌توانست از مراقبت‌های پزشکی ویژه برخوردار و به‌طور کامل درمان شود. به همین خاطر پدر تیسیر بارها برای خروج از غزه درخواست داده است اما مقام‌های رژیم صهیونیستی هرگز به او اجازه نداده‌اند از این منطقه تحت محاصره خارج شود.
رمزی البورای که به همراه خانواده‌اش در یکی از خانه‌های کوچک اردوگاه پناهندگان جبلیه زندگی می‌کند به هیچ عنوان نمی‌تواند داروهای لازم برای پسرش را تهیه کند.
از 3سال پیش رژیم صهیونیستی با کمک دولت مصر، مرزهای غزه را بسته است و مانع از ورود مایحتاج اولیه زندگی و دارو به این منطقه می‌شود. مقام‌های رژیم صهیونیستی تصور می‌کنند با ادامه محاصره غزه به موفقیت بزرگی دست یافته و دولت حماس را به انزوا کشانده‌اند اما تظاهرات مردم کشورهای مختلف پس از حمله به ناوگان آزادی به خوبی نشان داد که این محاصره تنها ظلم اسرائیلی‌ها را به مردم جهان ثابت کرده است.
واقعیت این است که مردم غزه اکنون در میان سکوت کشورهای غربی در روزگار سختی به سر می‌برند. ساکنان نوار غزه، از نداشتن دارو و تجهیزات درمانی رنج می‌برند و برخی از بیماران به همین دلیل، جان خود را از دست می‌دهند.
ممانعت رژیم صهیونیستی از وارد کردن دارو و کالاهای مورد نیاز اولیه باعث شده است که تونل‌های مرزی با مصر به تنها رگ‌های حیات این منطقه تبدیل شوند. هرچند بخش کمی از مایحتاج اولیه زندگی فلسطینی‌های ساکن غزه با مشقت و خطرهای فراوان از تونل‌های مرز مصر وارد می‌شود اما حقیقت تلخ این است که محاصره دریایی و زمینی باعث شده است که تنها عده محدودی از افراد به این کالاها دسترسی داشته باشند.
در بیمارستان الشفای غزه، اکنون پزشکان با حسرت و ناامیدی به ساختمان نیمه‌کاره‌ای که قرار بود بخش جدید بیمارستان باشد و ظرفیت پذیرش بیماران را 30درصد افزایش دهد نگاه می‌کنند. از زمان آغاز محاصره، ساخت این بخش نیمه کاره رها شده‌است چون مدت‌هاست که رژیم صهیونیستی اجازه ورود مصالح ساختمانی به نوار غزه را نمی‌دهد.
البته این شاید کوچک‌ترین مشکل پزشکان بیمارستان الشفا باشد. به گفته آنها حتی تأمین نیازهای اولیه پزشکی هم در این شرایط دشوار است. آنها حتی برای استریلیزه کردن تجهیزات خود مشکل دارند. هر دو دستگاه سی‌تی اسکن بیمارستان ممکن است تا چند هفته دیگر از کار بیفتد زیرا بیشتر از یک ماه طول می‌کشد تا لوازم یدکی برای تعمیر آنها از راه برسد. مهارت‌های بسیاری از پزشکان به روز نیست و نمی‌توانند از غزه خارج شوند تا آموزش ببینند و اطلاعات خود را به روز کنند.
بخش عمومی بیمارستان الشفا جایی است که یک زن 20 ساله در اثر مشکلی که پس از زایمان برایش پیش آمده به جراحی فوری نیاز دارد اما این جراحی در این بیمارستان به هیچ عنوان با کمبود تجهیزات پزشکی قابل انجام نیست. زندگی و مرگ این زن بستگی به این دارد که با درخواست‌های سازمان‌های بین‌المللی، مقام‌های رژیم صهیونیستی چه وقتی میلشان بکشد اجازه خروج این بیمار را صادر کنند. پزشک او که شخصی واقع‌بین است می‌داند اگر انتقال این بیمار سریع‌تر انجام نشود او زنده نخواهد ماند.
یکی از نشانه‌های پایان روزگار سخت ساکنان غزه این بود که مصر مجبور شد گذرگاه رفح را پس از حمله به ناوگان آزادی باز کند و به بیماران، دانشجویان و افرادی که گذرنامه داشتند به‌صورت محدود اجازه عبور از مرز را داد. به‌طوری که طی یک روز، 793 نفر از مردم نوار غزه را ترک کردند و 548 نفر هم وارد غزه شدند. با وجود این دولت مصر به 330 نفر اجازه خروج از نوار غزه را نداد.
این مسئله در حالی رخ داده است که رژیم صهیونیستی با وجود خشم مردم جهان همچنان از سیاست‌های خود برای ادامه محاصره غزه دفاع می‌کند. مقام‌های این رژیم هنوز ادعا می‌کنند که هیچ نشانه‌‌ای از بحران در غزه وجود ندارد که لازم باشد کمک‌های بشردوستانه به این منطقه ارسال شود!
در سال 2007 که رژیم صهیونیستی محاصره غزه را آغاز کرد درآمد سالانه مردم این منطقه ناگهان به 900دلار سقوط کرد. سال گذشته این درآمد به 600دلار در سال رسید و بیشتر مردم غزه که زیر خط فقر هستند اکنون حداکثر با درآمد روزانه 2دلار زندگی می‌کنند.
نرخ بیکاری به 45درصد رسیده است و نزدیک به 80درصد مردم از کمک‌های سازمان ملل متحد استفاده می‌کنند. بسته‌های کمکی اگر به دست مردم برسد شامل برنج، شیر، آرد، روغن آشپزی، شکر و کنسروهای گوشت است.
از آنجا که ورود مصالح ساختمانی ممنوع است بسیاری از مردم نمی‌توانند، خانه‌های خود را که در جنگ ویران شده است بازسازی کنند و کودکان ناچارند به‌طور شیفتی به مدرسه بروند. کشاورزان نمی‌توانند مزارع خود را شخم بزنند و ماهیگیران تنها در محدوده‌ای کوچک اجازه ماهیگیری دارند که این روزها خالی از ماهی است.
به قول یکی از ساکنان غزه تنها چیزی که مقام‌های ظالم رژیم صهیونیستی نتوانسته‌اند از آنها بگیرند، هوایی است که تنفس می‌کنند.
ایندیپندنت