به همین دلیل همیشه حواشی و حتی نکته‌های کوچک آن نیز طرفداران زیادی دارد. در این‌جا با نگاهی به تاریخ این ورزش، خواندنی‌های آن نیز ارائه شده است.
در اولین مسابقه بین‌المللی فوتبال که در سال 1872میلادی میان اسکاتلند و انگلیس انجام شد، بازیکنان از «نیکر بوکرز» (شلوارک گشاد که سر زانو جمع می‌شود) و کلاه به عنوان لباس فرم استفاده کردند. کلاه بخشی از لباس ویژه فوتبال بود که در اوایل قرن بیستم هم از آن استفاده می‌شد.
هنگامی که اولین رقابت‌های باشگاهی و ملی انجام شد، توپ فوتبال کاملاً گرد نبود و
بیضوی شکل بود. کشف کائوچوی هندی (ماده اولیه تهیه لاستیک) در دهه 1860به کروی تر شدن شکل توپ فوتبال کمک کرد.
توپ‌های قدیمی در آب و هوای بارانی و مرطوب وزن بیشتری پیدا می‌کردند، اما واقعیت این است که از توپ‌های امروزی سبک‌تر بودند. در سال 1889 پوشش کروی توپ بین 340 تا 425 گرم وزن داشت در حالی که در سال 1937وزن توپ‌ها به 397 تا 454 گرم افزایش یافت.
قوانین اتحادیه فوتبال در سال 1863هیچ منعی در مورد ارتفاع عبور توپ از درون دروازه قایل نشده بود. در مسابقات فعلی راگبی نیز، گل در صورتی که از بین دو تیرک دروازه عبور کند قبول است و محدودیت ارتفاع ندارد. اما در طول اولین رقابت‌های بین‌المللی فوتبال از یک رشته نوار برای مشخص کردن حدود بالای دروازه استفاده شد و سپس درسال1875میله افقی جایگزین آن شد.
فوتبال گروهی به عنوان ریشه مسابقات امروزی، در حدود قرن دوازدهم در انگلیس فراگیر شد و چنان محبوبیتی یافت که شاهان و ملکه‌های متعدد با فرمان ملوکانه، برای محدود و ممنوع کردن آن تلاش کردند!
فوتبال چنان مسابقه خشن و پر زد و خوردی بود که حریفان می‌توانستند با هر وسیله دیگری، توپ را به آن سوی زمین برسانند. گفته می شود شاه هنری هشتم یکی از بازیکنان خبره فوتبال بوده است.
برخلاف برخی تصورات، فوتبال در دوران اولیه پیدایش آن متعلق به اقشار خاص و بالای جامعه بود. بخش اعظم قانون مسابقات توسط دانش‌آموزان مدارس عمومی و دانشجویان تدوین شد.
تاکتیک‌های اولیه فوتبال به راگبی امروزی شباهت داشت. تیم‌ها در نوک حمله متراکم بودند و به خاطر فرار از قانون آفساید که بازیکنان پیش تاخته را از تماس با توپ منع می‌کرد، حمله اغلب به صورت تجمع بازیکنان دور توپ و حرکت گروه برای رساندن آن به دروازه انجام می‌شد.
داور و پنالتی جایی در قوانین اولیه نداشتند، چون فرض بر این بود که یک آقای متشخص، هرگز خطا نمی‌کند! در حقیقت فنون مباحثه تقریباً به اندازه مهارت کار با توپ در آن دوران اهمیت داشت، چون بازیکنان می‌توانستند اعتراض خود را نخست به کاپیتان تیم و سپس به ناظر منتقل کنند. ناظرانی که همیشه مرجع قضاوت بودند سرانجام جایگاهی در زمین مسابقه یافتند و در سال1891پست داور نیز به فوتبال افزوده شد.
افزوده شدن پنالتی به قانون مسابقات تا قرن بیستم طول کشید. در دهه‌های قبل، ضربه پنالتی که «ضربه مرگ» نامیده می‌شد، می‌توانست از هر نقطه‌ای روی خط فاصله 11متری( 12یاردی) تا دروازه زده شود.
در آن دوران بازیکنانی مثل دیوید بکهام و روبرتو کارلوس وجود نداشتند، چون تا قبل از سال 1927گل زدن با ضربه‌های آزاد و مستقیم، قانونی نبود.
تا قبل از سال 1912دروازه‌بانان می‌توانستند توپ را در نیمه خود، در داخل یا خارج از دروازه با دست لمس کنند.
چراغ‌های راهنمایی خیابان «کنسینگتون های استریت» لندن، الهام بخش استفاده از کارت قرمز و زرد در مسابقات امروزی بودند. کن آستون، داور انگلیسی که بعدها رئیس کمیته داوران فیفا شد، هنگام رانندگی در مرکز شهر لندن به راه های مناسبی برای هشدار دادن به بازیکنان یا اخراج آنها فکر می‌کرد که تبدیل چراغ سبز به زرد و سپس قرمز در ذهنش جرقه زد.
تا قبل از سال1913 اگر ضربه کرنر به سود یک تیم اعلام می‌شد، به جای ارسال آن از گوشه راست یا چپ زمین یا ارسال یک پاس کوتاه، ممکن بود یک بازیکن تمام زمین را با دریبل طی کند. قوانین وقتی عوض شد که چند بازیکن برای گشودن دروازه به توپ حمله می‌کردند.
دروازه بان مجاز نبود درِ کمد لباسش را باز و هر رنگی را که میل داشت انتخاب کند. از سال 1909سه رنگ آبی لاجوردی، سفید و قرمز مایل به نارنجی برای دروازه بانان تعیین شد و از سال1921به بعد اگر دروازه بانی می‌توانست شماره یک تیم ملی کشورش باشد، پیراهن طلایی می‌پوشید.