در حالی که نزدیک به 20بازیکن مطرح نامزد پوشیدن پیراهن تیم ملی در رویدادهای مهم پیش‌رو (مسابقات جهانی ایتالیا و بازی‌های آسیایی گوانجو) هستند، مربیان در تورنمنت AVC کاپ تنها به 12نفر فرصت حضور دادند و بخشی از بازیکنان را نیز در مسابقات جام ریاست جمهوری قزاقستان آزمودند. حالا در پی اتمام این دو رویداد، هنوز هم مشخص نیست که برای دو رویداد جهانی ایتالیا و گوانجو بخت با کدام یک از 20بازیکن اردونشین و شایسته پوشیدن پیراهن تیم ملی یار خواهد بود.
حسین معدنی، سر مربی تیم ملی والیبال طی تورنمنت بین المللی اتریش و حتی در مسابقات والیبال قهرمانی مردان جهان این فرصت را دارد تا با انتخاب شایسته‌ترین‌ها، اهداف فدراسیون را در کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی گوانجو برآورده سازد. مسابقات جام کنفدراسیون والیبال آسیا که با قهرمانی تیم ایران به پایان رسید،یکی از سه میدانی بود که کادر فنی تیم ملی به ارزیابی بازیکنان پرداختند. در مطلب زیر نگاهی داریم به عملکرد 12بازیکن تیم ملی در مسابقات AVC کاپ .
سعید معروف: اوج کارآمدی این بازیکن در فینال بود که درنهایت زمینه حضورش را در جمع برترین‌های بازی‌ها به عنوان بهترین بازیساز به وجود آورد. معروف که هنوز در حال تجربه‌اندوزی است اگر تمرکزش را روی بازی بیشتر کند، بدون تردید همیشه و در همه حال جزو بهترین‌های آسیا و جهان خواهد بود. مشکل بزرگ پاسور کنونی تیم ملی بیشتر هنگامی نمود پیدا می‌کند که توپ‌رسانی ضعیف بوده و او هم به جای بازیسازی منطقی به فکر پاس‌های نمایشی باشد؛ در چنین شرایطی کل ساختار تیم دچار مشکل می‌شود.
مهدی مهدوی: او به عنوان پاسور دوم با قابلیت دفاعی مناسب از سرویس‌های خوبی نیز برخوردار است. مهدوی به دلیل پاسور دوم بودن تا حدود زیادی کارایی خود را از دست داده و از نظر وزنی هم باید بیشتر خود را کنترل کند .
محمد موسوی: یکی از دو بازیکن سرعتی اصلی تیم ملی ایران است که با پیمودن تدریجی مراحل موفقیت، از شرایط ایده‌آلی( هم در دفاع و هم در حمله) برخوردار است. او به دلیل مصدومیت و فشار وارده در بازی‌های مختلف باشگاهی و ملی، نیاز به استراحت بیشتری دارد و اگر در جای خودش از او استفاده شود همیشه مطمئن و موثر خواهد بود. موسوی پس از استراحت در بازی با هند در مرحله نیمه پایانی، در فینال یکی از دلایل پیروزی تیم ملی بر چین بود. ملی پوش خوزستانی تیم ملی در صورت داشتن تبحر کامل در تکنیک سرویس، می‌تواند بدل به یکی از چهره‌های شاخص سرعتی والیبال ایران در تاریخ شود.
علیرضا نادی: نادی با عبور از مرز 30سال همچنان قبراق و پرتوان نشان می‌دهد. او به‌راستی بهترین و کم‌نوسان‌ترین بازیکن ایران در جام AVC کاپ بود. نادی در پی تعریف و تمجید مربیان تیم‌های شرکت‌کننده، به شوخی عنوان داشت: «می‌خواهم تا سال2020 همچنان در تیم ملی باشم.» کاپیتان تیم ملی در این بازی‌ها چه به لحاظ رهبری تیم در میدان و چه به لحاظ تأثیرگذاری در دو بعد دفاعی و حمله، نمایشی قابل تحسین داشت.
جواد محمدی‌نژاد: انتخاب او به جای عادل غلامی شاید در وهله نخست از سوی مربیان جور دیگری تعبیر شد اما به عنوان یکی از 3بازیکن اهل ارومیه تیم ملی هرگاه فرصت رفتن به میدان را پیدا کرد، نشان داد چیزی از بازیکنان اصلی کمتر ندارد. او در بازی با هند تا حدود زیادی توانست خلأ موسوی را پوشش دهد و اعتماد مربیان را به خود جلب کند.
حمزه زرینی: بازیکن برگزیده دوره پیش جام کنفدراسیون آسیا در این بازی‌ها در فینال عالی ظاهر شد که با سرویس‌های پرشی بدون بازگشت خود شیرازه تیم چین را از هم پاشید. زرینی در AVC کاپ همانگونه ظاهر شد که در لیگ باشگاهی ایران با داماش نشان داده بود. زرینی بازیکن باروحیه‌ای است که اگر در دریافت اول و اندکی در کار دفاعی نیز هم‌اندازه با حمله و سرویس عمل کند، بدون تردید در هر میدانی بخت اول ربودن عنوان بهترین بازیکن خواهد بود.
فرهاد نظری افشار: این بازیکن قدرتی که دریافت‌کننده‌ای پرانرژی، متعصب و توانمند است، بعد از یک دوره کنار گذاشته شدن از تیم ملی چنان انگیزه‌ای برای درخشش داشت که مصدومیت‌های کهنه رقابت‌های باشگاهی را فراموش کرده بود. انتخاب او به عنوان ارزشمندترین بازیکن بازی‌ها، نشانه‌ای از لیاقت‌های این بازیکن خوش استیل و خوش پرش بود که در صورت کنترل خود در میدان ظرفیتی بیشتر از این برای مطرح شدن دارد.
آرش کمالوند: این بازیکن به دلیل بازی کردن در 2 پست قطر پاسور و قدرتی و قامت بلندش و بالابودن ارتفاع اسپک‌هایش، خیلی زود در تیم ملی جا افتاد و بعد از مسابقات جایزه بزرگ در ژاپن، جای پایش را محکم‌تر ساخت. کمالوند به عنوان بازیکن جایگزین در بازی اول با چین ناجی تیم ایران شد و در بازی با هند در نیمه‌نهایی جواب نداد.
آرش کشاورزی : او به نوعی بازیکن دوم جایگزین بازیکنان قدرتی دریافت‌کننده بود که بیشتر برای گرفتن ساعد مدنظر مربیان بود. حضور او در بازی دشوار با هند، هنگامی که زرینی و کمالوند جواب ندادند باعث شد تا گره تاکتیکی تیم ایران باز شود و مربیان باز هم روی او حساب کنند. کشاورزی با وجود داشتن شرایطی مناسب، قدر فرصت‌های داده شده به خود را در چند سال اخیر ندانست و به‌همین دلیل جایش را در ترکیب اصلی از دست داد.
محمد محمدکاظم: محمدکاظم زودتر از سایر اعضای تیم جوانان سال2005 خود را به مربیان تیم ملی تحمیل کرد. او در زمره نخستین بازیکنان تیمی بود که پس از مسابقات جهانی جوانان در هند پیراهن تیم ملی بزرگسالان را برتن کرد. بازی‌های درخور توجه این بازیکن باعث شد تا نبود و رفتن بهنام محمودی و مهدی بازارگرد و حتی محمد سلیمانی کمتر حس شود. محمدکاظم در این دوره و همچنین در رویدادهای دیگر ماه‌های گذشته آن بازیکن مؤثر و پرانرژی 2سال پیش نیست و حتی با وجود عندلیب نیز در این بخش تیم ملی برخلاف قبل نیاز به ترمیم را کاملا لمس می‌کند.
محسن عندلیب: این بازیکن اصفهانی با روحیات خاص خود هیچ‌گاه شرایط باثباتی در سال‌های اخیر با پیراهن تیم ملی نداشته و در برخی از بازی‌ها به اندازه یک بازیکن بزرگ و در بعضی از بازی‌ها نیز درحد یک بازیکن معمولی جلوه می‌کند و این بزرگ‌ترین مشکل بازیکنی است که به لحاظ فیزیک، پرش و قد، از شرایط ایده‌آل‌تری نسبت به سایر همتایانش برخوردار است.
عبدالرضا علیزاده: بعد از فرهاد ظریف و احسن‌الله شیرکوند همه نگاه‌ها به این بازیکن جوان اهل ارومیه و همدوره بسیاری از بازیکنان تیم ملی در مسابقات جهانی سال2005 است. علیزاده که در رقابت با عطار باتجربه و به گفته برخی به دلیل میزبانی ارومیه به ترکیب اصلی راه یافته بود، در مجموع رضایتبخش ظاهر شد.علیزاده برای بهتر شدن با وجود انتخابش به عنوان بهترین لیبروی بازی‌ها، نیاز به ایجاد تعادل بیشتری در 2تکنیک توپ‌گیری و دریافت دارد.