زاهد در دنیا کسی است که کار حرام غلبه نکند بر صبرش و مشغول شدن او به حلال غلبه نکند بر شکرش.شرح حدیث: در این روایت کوتاه حضرت علی(ع) زاهد را تعریف می‌فرمایند نه زهد را.
شخص زاهد (پارسا) در دنیا چه کسی است؟ 1- «مَنْ لَمْ یَغْلِبِ الْحَرَامُ صَبْرَهُ»؛ کسی که کار حرام بر بردباری و صبر او غلبه نکند؛ یعنی وقتی که به عمل حرامی رسید، طاقتش را از دست ندهد و خدا یادش نرود. 2- «وَ لَمْ یَشْغَلِ الْحَلَالُ شُکْرَه»؛ کسی که سرگرم شدن او به کار حلال، او را از سپاسگزاری بازندارد؛ یعنی چنان سرگرم حلال هم نمی‌شود که خدا یادش برود و تشکر و سپاسگزاری از او یادش برود.
این دو خصوصیت، برگشت به یک چیز می‌کند و آن اینکه در دنیا، هرکس در ارتباط با هر عملی- چه حلالش و چه حرامش- اگر از خدا غفلت داشته باشد به‌نحوی که خدا را به دست فراموشی بسپرد، این اهل زهد و پارسایی نیست؛ در ارتباط با حرام وقتی که به یک عمل حرامی رسید طاقتش را از دست ندهد و خدا یادش نرود.
از آن طرف در جایی که حلال هم هست چنان سرگرمش نکند که خدا یادش برود و سپاسگزاری از‌منعم را فراموش کند.
بازگشت هر دو به یک چیز است: می‌گوید وقتی برخورد می‌کنی به حلال یا حرام، خدا یادت نرود.