خاستگاه اقیانوس‌های روی زمین یکی از معماهای حل‌نشده این سیاره است. زمین در دل یک سحابی غبارآلود و در نزدیکی خورشید جوان شکل‌گرفته و به همین دلیل امکان ندارد در ابتدا آبی روی این کره باقی‌مانده باشد.
بسیاری از محققین آب موجود در خرده‌سیارک‌ها یا دنباله‌دارهای یخی که با زمین برخورد کرده‌اند را منشاء آب روی زمین می‌دانند، اما آب موجود در این اجرام آسمانی غنی از دوتریوم و سنگین است و از سوی دیگر میزان پلاتین و دیگر عناصر کمیاب موجود در بستر اقیانوس‌ها به حدی نیست که این فرضیه را تأیید کند.
به گزارش آسمان پارس، تحقیق تازه‌ای نشان می‌دهد آب، مایه حیات زمین از همان ابتدای پیدایش این کره همراه آن بوده و این ذرات کیهانی تشکیل‌دهنده زمین بوده‌اند که مولکول‌های آن را به صورت یک اتصال محکم به این سیاره آورده‌اند تا در برابر نور و حرارت خورشید جوان آزاد‌شده و اقیانوس‌ها را شکل دهد. البته مطابق این فرضیه باز هم برخورد اجرام آسمانی با زمین، منشاء بخشی از آب‌های روی این کره خواهد بود.
این نتایج تازه عدم‌هماهنگی میان درصد آب سنگین اقیانوس‌ها با خرده‌سیارک‌های یخی و عدم وجود ذرات به جامانده از آنها را در بستر اقیانوس به خوبی توجیه می‌کند.
نورا د-لوو و همکارانش که این فرضیه را مطرح کرده‌اند، موفق به طراحی مدلی رایانه‌ای شده‌اند که لحظه اتصال آب به ذرات اولیوین -ماده معدنی موجود در غبار کیهانی و سطح سیارات منظومه شمسی- را نشان می‌دهد. مطابق این مدل اتصال آب به این ذرات با آزاد‌شدن انرژی فراوانی همراه است و در نتیجه جدا کردن این مولکول از ذرات اولیوین نیازمند صرف انرژی قابل‌توجهی خواهد بود که خورشید و حرارت بالای آن می‌توانسته در اختیار زمین و این ذرات قرار دهد.
مطابق این مدل ذرات اولیوین قادر بوده‌اند تا 630 درجه سانتیگراد اتصال مولکولی با آب را حفظ کنند. در نتیجه می‌توانسته‌اند در طول تشکیل زمین هیدراته باقی بمانند.
محققین معتقدند این آب پس از شکل‌گرفتن زمین در اثر نور و حرارت خورشید آزاد شده و اقیانوس‌های روی زمین را شکل داده است. البته برخورد خرده‌سیارک‌های یخی با زمین در اولین سال‌های تشکیل منظومه شمسی غیرقابل اجتناب است و منشاء بخشی از آب روی زمین را این برخوردها تشکیل داده‌اند.
احتمالا معمای آینده درصد آبی است که توسط مکانیزم‌های گوناگون روی زمین تشکیل‌شده و حیات را در آن آغاز کرده است.