که این رژیم را از زمان تحمیلش به منطقه با پول و اسلحه حمایت کرده‌اند و در عین حال، به چالش کشیدن کشورهای عربی موسوم به محور میانه رویی است که بر شعار صلح تکیه زده و برای تحقق آن ابتکار عمل نیز ارائه داده‌اند.
این به چالش کشیدن از آن روست که کشورهای غربی، شهرک‌های صهیونیست‌نشین ایجاد شده در اراضی اشغالی را غیرمشروع دانسته، این اقدامات را نوعی نقض قوانین بین‌المللی و مشخصا معاهده چهارم ژنو می‌دانند و از دولت رژیم صهیونیستی خواسته‌اند تا تمامی ساخت و سازهای خود را به‌منظور فراهم کردن کمترین میزان فرصت موفقیت مذاکرات مستقیم با حمایت دولت اوباما متوقف کند.
اما در این بین، بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی به‌دنبال آن است تا اثبات کند توانمند‌تر از دولت اوباماست و می‌تواند سیاست‌ها و مواضع خود را صرف‌نظر از مخالفت‌های دولت اوباما با ادامه شهرک‌سازی‌‌ها، به پیش برد. اکنون روند مذاکرات از مرحله مرگ موقتی به مرگ حقیقی رسیده و در انتظار به‌عزانشستن برای آن باید بود. از همین رو به‌نظر می‌رسد تلاش‌های احمد ابوالغیط وزیر خارجه و عمر سلیمان رئیس سازمان اطلاعات مصر برای نجات این روند مرده، نوشدارویی پس از مرگ سهراب باشد.
دولت مصر با تکیه بر نظریه حرکت پیوسته و بی‌وقفه و پیشگیری از وقوع هرگونه خلأ سیاسی، ابوالغیط و سلیمان را مامور انجام دیدارهایی در قدس اشغالی، رام‌الله، امان و واشنگتن کرده تا ایده‌هایی جدید در زمینه استقرار نیروهایی اردنی در مرزهای دولت آتی فلسطین را بررسی و واکاوی کنند تا از این رهگذر، مقام‌های رژیم صهیونیستی تعهدات و تضمین‌هایی دریافت کرده، هیچ‌گونه عملیات انتقال اسلحه یا ورود مبارزان به اراضی فلسطینیان صورت نگیرد.
اما این نظریه مصری‌ها که طی 2 دهه گذشته اجرایی شده است، هیچ برآیند ملموسی در پی نداشته است. کافی است به یاد آوریم که مصر چندین بار در شرم الشیخ دیدارهایی میان مقام‌های فلسطینی ورژیم صهیونیستی با حمایت شخص حسنی‌مبارک و گاه رهبرانی غربی مانند بیل کلینتون رئیس جمهور پیشین ایالات متحده و نیکلا سارکوزی رئیس‌جمهور فرانسه برگزار کرده و چندین بار نیز قاهره فرستادگانی را به‌منظور بررسی موانع فراروی ازسرگیری مذاکرات به تل‌آویو راهی کرده است.
اما در مقابل، دولت‌های متوالی رژیم صهیونیستی سیاست‌های توسعه‌طلبانه شهرک‌سازی را با ضرباهنگی سریع‌تر ادامه داده‌اند. در این میان، محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان وضعیتی بغرنج‌تر دارد. وی درباره خطر به بن بست رسیدن رویکردهای صلح آمیز به‌علت خودسری‌های رژیم صهیونیستی و مخالفت‌هایش با بلوکه‌کردن شهرک‌سازی‌‌ها هشدار داده است اما آنچنان که پیداست این هشدارها به هیچ گرفته‌شده و اندک تأثیری در مواضع و سیاست‌های رژیم صهیونیستی نداشته است.
دولت نتانیاهو نیک می‌داند که عباس مواضعی نه چندان قوی دارد و به‌دنبال هیچ‌گونه گزینه دیگری غیر از مذاکره نیست و از همین روست که هیچ اهمیتی برای وی قائل نیست؛ کمااینکه به خوبی بر این نکته واقف است که در نهایت عباس به پیش شرط‌ها و خواسته‌های روزافزون‌‌اش تن خواهد داد.
عباس اعلام کرده است 7 گزینه و جایگزین برای شکست مذاکرات صلح در اختیار دارد که از جمله آنها راهی شدن به شورای امنیت به‌منظور صدور قطعنامه به رسمیت شناختن حکومت فلسطین در اراضی اشغالی سال 1967 است، اما در مقابل، دولت نتانیاهو هم این را می‌داند که این گزینه به‌علت بیم از وتوی آمریکایی‌ها عملی نخواهد شد.
حتی اگر فرض‌کنیم قطعنامه‌ای از سوی شورای امنیت دراین باره صادر شود، هیچگاه رنگ واقعیت به‌خود نخواهد گرفت چرا که تاریخ طویل و عریض صدور قطعنامه‌های شورای امنیت درباره شهرک‌سازی‌‌ها و خواسته‌های مکرر از رژیم صهیونیستی به‌منظور توقف ساخت‌وسازها، همواره از سوی این رژیم به هیچ گرفته شده است.
پرواضح است که تشکیلات خودگردان، خود به ضعف و ناتوانی خویش یقین دارد و در برابر توهین‌های رواداشته‌شده به‌خود، سر تسلیم فرود آورده، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و از همین روست که هر روز خبری جدید درباره پروژه‌های رژیم صهیونیستی به‌منظور ساخت هزاران واحد صهیونیست نشین در اراضی اشغالی منتشر می‌شود.
مادامی که واکنشی قطعی و قوی از سوی فلسطینیان نشان داده نشود و به جای مذاکرات بی‌ثمر و از پیش شکست خورده، به گزینه مقاومت با تمامی اشکال و نمودهای آن روی نیاورند و همان معادله اساسی و نخستین‌‌اش یعنی معادله اراضی اشغالی و مبارزه برای آزادسازی آن در پیش گرفته نشود، ساخت‌وساز شهرک‌ها همچنان ادامه خواهد داشت.
می توان گفت مقام‌های تشکیلات خودگردان خودفریبی پیشه کرده‌اند، خود را نماینده واقعی ملت فلسطین می‌دانند و می‌انگارند که می‌توان بر حمایت غرب به‌منظور دستیابی به حکومتی فلسطینی تکیه کرد. اما آنان از این نکته واضح غافل هستند که غرب نمی‌تواند جانبداری از رژیم صهیونیستی را کنار بگذارد و آمادگی مخالفت با این رژیم را ندارد. خاصه اینکه تشکیلات خودگردان هیچ اقدامی صورت نمی‌دهد و خود به خویشتن کمکی نمی‌کند، چه رسد به دیگران.
القدس العربی
ترجمه: عبدالله آل بو غبیش