نام امام هفتم موسی، لقب آن حضرت کاظم کنیه آن امام نیز ابوالحسن و ابوابراهیم است . شیعیان و دوستداران لقب باب الحوائج را به آن حضرت داده‌اند آن حضرت روز یکشنبه هفتم ماه صفر 128 هجری پای به عرصه گیتی نهاد.
امام موسی کاظم (ع ) از حدود 21 سالگی بنا بر وصیت پدر بزرگوار و امر خداوند متعال به مقام بلند امامت رسید. زمان امامت آن حضرت بیش از سی و پنج سال بود که از همه ائمه بیشتر است، البته غیر از حضرت ولی عصر (عج ).
امام از آنجا به کاظم شهرت یافت که در برابر سخت ترین ناملایمت با شکیبایی تمام ملایمت به خرج می داد و خشمگین نمی شد، کاظم یعنی فروخورنده خشم.
رفتار حکیمانه و صبورانه آن حضرت کم کم بر دشمنان و بدخواهان حقانیت خاندان عصمت و اهل بیت را روشن کرد.
دشمنی خلفای عباسی با امام کاظم(ع) زمانی بیشتر شد که آن امام بزرگوار به طور علنی مخالفت خود را با خلفا آشکار و با قاطعیت به آنها یادآور شد که رهبری مسلمانان متعلق به ائمه شیعه است و خلفای عباسی غاصب هستند.
البته امام در کنار این مسئله با مشکل بزرگ دیگری نیز مواجه بود، و آن مشکل درونی شیعیان بود. این مشکل درونی انشعابی بود که در این دوره در میان شیعیان ایجاد شده و از این نظر اتحاد و یکپارچگی شیعیان در معرض خطر قرار داشت.
دراثرهمین پراکندگی، گروهی بواسطه برخی عوامل درونی و بیرونی به امامت اسماعیل که یکی از فرزندان امام جعفر صادق (ع ) بود قائل شدند و اسماعیلیه نام گرفتند.
نشر فقه جعفری و اخلاق و تفسیر و کلام که از زمان حضرت صادق(ع) و پیش از آن در زمان امام محمد باقر(ع) آغاز و عملی شد، در زمان حضرت امام موسی کاظم (ع) نیز به پیروی از سیره نیاکان بزرگوارش همچنان ادامه داشت، تا مردم بیش از پیش به خط مستقیم امامت و حقایق مکتب جعفری آشنا شوند.
امام کاظم با علم و تدبیر جامعه شیعه را سامان بخشید. به واسطه هوشیاری وهوشمندی امام موسی کاظم(ع) مسلمانان از چنان انسجام، یکدلی و یکپارچگی برخوردار شدند که به مبارزه با خلفا پرداخته و بر دفاع از حقانیت اسلام همت گماشتند.