به گزارش گروه اخبار صوتی و تصویری ایرنا، این روزنامه چاپ انگلیس، نوشت: مصر همانند تونس نیست، بلکه بسیار بزرگ‌تر است. مصر کشوری است با 80 میلیون جمعیت درحالی که تونس از جمعیت 8 میلیونی برخوردار است.
مصر به لحاظ سیاسی، جغرافیایی و استراتژیک از جایگاه متفاوتی برخوردار است. این کشور به طور فطری رهبر جهان عرب است. اما بسیاری از نارضایتی‌های خیابانی در این دو کشور عربی مشابه یکدیگر است. مصر و تونس تنها به لحاظ جمعیت با یکدیگر متفاوتند. اگر مصر منفجر شود، انفجار آن به مراتب بزرگ تر خواهد بود.
گاردین در ادامه می‌نویسد: مصر پیش تر نیز شاهد این تظاهرات خیابانی بوده است. ناآرامی‌های بهار 2005 در قاهره امیدها را برای اصلاحات آرام و انتخابات آرام زنده کرده بود. اما آن امیدها مردند، همچون برگ‌های خزان، باد ویرانگری بر آن دمیده شده و 'قوانین فوق العاده' بار دیگر بر مردم تحمیل شده است.
ناآرامی‌هایی که در سال 2008 به خاطر افزایش قیمت‌های مواد غذایی در شهر 'محلة الکبری' رخ داد، بار دیگر امیدها را برای وقوع انقلاب زنده کرد. اما آن شورش‌ها به سرعت سرکوب شدند.
در ادامه مطلب گاردین می‌خوانیم، اما ناآرامی‌های روز سه شنبه (5 بهمن) از جنبه‌های بسیار متفاوتی برخوردار بود و پیام سرنگونی و تغییر را برای شیوه زندگی که رژیم مبارک خود آن را ایجاد کرده و از آن خشنود است، به همراه داشت.
تظاهرکنندگان 'روز خشم' در قاهره تنها در قالب گروه‌های کوچکی که صرفا شعار سر می‌دادند - اقدامی که معمولا انجام می‌شد - قرار نگرفتند. آنها در یک جا نماندند و به یکدیگر پیوستند. در برخی موارد پلیس نتوانست یا نخواست آنها را متوقف کند.
این تظاهرات آرامش را از حسنی مبارک، رئیس جمهوری مصر و وزیران دولت او گرفت. حبیب العدلی، وزیر کشور مصر، پیشتر گفته بود هیچ مخالفتی با تظاهرات ساکن گروه‌های کوچک معترض ندارد. اما تظاهرات گسترده، کنترل نشده و خودجوش در مسیر بلوار قاهره، چیزی کاملا جدید و خطرناک بود.
در ادامه مطلب این روزنامه انگلیسی آمده است: سازمان دهی اعتراضات مصر نیز جنبه‌ای متفاوت داشت و یادآور نا آرامی‌های تونس بود.
دولت مصر سال‌ها از وجود اخوان المسلمین، بزرگ‌ترین گروه مخالف دولت مصر، به عنوان ابزاری برای جلب حمایت‌های غرب از رژیم سکولار مصر حمایت می‌کرد، اما این گروه از شرکت در ناآرامی‌ها خودداری کرد.
محمد البرادعی، رئیس سابق آژانس بین المللی انرژی اتمی و نامزد احتمالی انتخابات آتی ریاست جمهوری در این کشور، شورش‌های مصر را رهبری می‌کند.
در عوض، ائتلاف دانشجویان، جوانان بیکار، کارگران صنعتی، روشنفکران، طرفداران فوتبال و زنان که از طریق رسانه‌های اجتماعی با یکدیگر در ارتباط هستند، مردم چند شهر مصر را برانگیخت. همان طور که پیش بینی می‌شد، پلیس نتوانست مانع از ناآرامی‌ها شود و به اعمال خشونت رو آورد.
گاردین می‌نویسد: 'مبارک، عربستان سعودی منتظر توست' شعاری بود که معترضان سر می‌دادند. در واقع این شعار به فرار زین العابدین بن علی، دیکتاتور سابق تونس، اشاره دارد. 'بیرون، بیرون، انقلاب تا پیروزی' شعاری بود که گروهی از مادران سربازان ارتش مصر سر می‌دادند.
در سراسر شهرهای قاهره، اسکندریه و دیگر شهرهای مصر، درحالی که تصاویری از قیام مردمی تونس را در دست داشتند آنها را مانند پرچم تکان می‌دادند، به این امید که به حیات حکومت کهنه مصر پایان دهند.
نویسنده گاردین در عین حال معتقد است که مصر همانند تونس نیست. پلیس مصر بسیار کارآمدتر و سرسخت تر است. رئیس پلیس مصر فردی سرسخت و همانند یک روباه پیر مکار است. نخبگان نظامی و حاکم وابسته به کمک های مالی سالانه 2 میلیارد دلاری آمریکا وابسته است.
در ادامه مطلب آمده است: جمهوری آمریکا که خود حاصل یک انقلاب است، هیچ علاقه‌ای به وقوع انقلاب در کشورهای دیگر ندارد. مبارک 82 ساله 30 سال است که حاکمیت مصر را در چنگال خود دارد. او حاکمی خودخوانده و دست نشانده آمریکاست.
بر اساس اسنادی که از سوی پایگاه ویکی لیکس منتشر شده است، او شاید تا آخر عمر در قدرت بماند و سپس قدرت را به فرزند خود منتقل کند.
این روزنامه انگلیسی همچنین می نویسد:هنوز هیج انقلابی در مصر رخ نداده است. اما اگر بر فرض،حکومت مبارک سرنگون شود،پیامدهای آن برای اسرائیل و آینده فرایند صلح، قدرت رو به فزونی ایران، برای نفوذ آمریکا در منطقه خاورمیانه، افزایش و گسترش شبه نظامی گری و اسلام ضد غربی غیرقابل محاسبه خواهد بود.
گاردین در پایان نوشت: هیلاری کلینتون، وزیر خارجه آمریکا، روز سه شنبه (5 بهمن) اعلام کرد که 'ارزیابی ما این است که دولت مصر دولتی باثبات است و به دنبال یافتن راهی برای پاسخگویی به نیازها و علایق مشروع مردم مصر است'.
آنها در مورد حکومت بن علی هم این گونه تصور می کردند.سخنان شتاب زده کلینتون گویای آن است که آمریکا تا چه حد از وقایع مصر نگران است.