به گزارش مهر، پیش از اینکه موجودات ترسناکی به نام زامبی‌ها در فیلمهای ترسناک ظاهر شوند، در فرهنگ "وودو" یا جادو در آفریقای غربی و هائیتی وجود داشتند. واژه زامبی می‌تواند در واژه Nzambi ریشه داشته باشد که به معنی "روح مرده" است و در فیلمها نیز می بینیم که زامبی‌ها انسان‌هایی بدون روح هستند.
با این همه آنچه گفته شد در افسانه ها و فیلمها رواج دارند و بسیاری آنها را باور ندارند اما "وید دیویس" که در زمینه نژادشناسی تحقیق می‌کند در اوایل دهه 1980 اعلام کرد این موجودات ترسناک چیزی فراتر از جادوها و افسانه های تاریخی بوده اند و قدرت آنها تحت تاثیر سم عصبی به نام "تترودوتوکسین" به وجود می آمده که مسیرهای رشته های عصبی را مسدود می کنند.
دیویس برای اثبات فرضیه اش به طبیعت روی آورده و نمونه هایی از جانداران را که با استفاده از این سم بر روی دیگر جانداران تاثیرگذاشته و آنها را از خود بی خود می کند، یافته است. ترسناک ترین نمونه این جانداران "" است که با تزریق سم "تترودوتوکسین" به مغز سوسکها واکنشهای تدافعی سوسکها را از بین برده و از آنها به عنوان محل رشد و غذای لاروهایش استفاده می کند.
هیولاهای مورچه ای
مورچه‌های برگ بُر که زیستگاه آنها در جنوب آسیا واقع شده است تحت تاثیر قارچی به نام "اوفیوکوردیسپز" به مرده های متحرکی تبدیل می شوند که تحت کنترل کامل قارچ قرار می گیرند.
این قارچ ذهن مورچه را کنترل کرده و قبل از کشتن آنها، مورچه ها را وادار می کند به مکانی مناسب از جنگل بروند. سپس با متلاشی کردن سر مورچه هاگهای خود را در میان جنگل پراکنده می کنند.
هیولاهای گاوی
"پریون" نام پروتئینی است که با ایجاد جنون گاوی می تواند گاوها را به هیولاهایی خطرناک تبدیل کند، زمانی که یکی از این پروتئینها به شکل تغییر یافته وارد بدن می شود، بقیه پروتئینهای مشابه را به شکل و ساختار خود درآورده و به تدریج مغز را از بین می برد. نگاه کردن به تصویر MRI فردی که به جنون گاوی مبتلا شده است به تصویر سری شباهت دارد که با یک اسلحه به آن شلیک شده است.
از آنجایی که پریونها واقعا زنده نیستند از بین بردن آنها تقریبا غیر ممکن است. همچنین پس از مرگ این پروتئینها برای سالها در بدن مرده باقی می مانند از این رو برخی از کشورها از جمله بریتانیا قصد دارد اجساد افرادی یا موجوداتی که به این بیماری مبتلا شده اند را در عمق 9 متری زمین دفن کند.
هیولاهای انسانی
پروتئین پریون در اوایل دهه 1950 در افراد طایفه "فور" در گینه نو منجر به ایجاد رفتارهای دیوانه واری شدند، بدن این افراد به صورت ناگهانی دچار ارتعاشات شدیدی می شد و به خنده های شدید و غیر قابل کنترل ختم می شد. این طایفه بیماری را "کورو" می نامید و پزشکی استرالیایی با ردیابی ریشه بیماری به آداب و رسوم تدفین همراه با همنوع خواری این طایفه رسید.
محققان معتقدند پریونها برای ایجاد حالتی جنون آمیز در انسانها گزینه های مناسبی هستند و می توانند انسانها را به هیولاهای متحرک تبدیل کنند که درمان و یا کنترل نکردن آنها می تواند خطرساز باشد. همچنین آزمایش محققان سوئیسی بر روی موشها نشان می دهد قرار دادن این جانداران در معرض توده متراکمی از این پروتئین به شکل اسپری می تواند جاندار را به قتل برساند.