این جنایت و دیگر جنایت‌های جنگ، به دستور دیکتاتور جنایتکاری به نام صدام صورت گرفت. صدام دستور انداختن بمب‌های شیمیایی را در مناطق و شهرهای دیگری چون سردشت نیز داده بود و باعث کشته و زخمی شدن تعداد زیادی از مردم بی‌دفاع شد.
استفاده از مواد شیمیایی و میکروبی سابقه‌ای طولانی در تاریخ دارد که با استفاده ابتدایی از مواد شیمیایی در جنگ‌های دوران کهن آغاز شد و بعدها با آغاز جنگ‌های جهانی توسط کشورهایی چون آلمان و انگلیس گسترش پیدا کرد.
گفته می‌شود که در مدت جنگ جهانی اول بیش از یک میلیون نفر کشته و زخمی حاصل استفاده از بیش از صد هزار تُن مواد شیمیایی بود. این آمار وحشتناک باعث شد تعداد زیادی از کشورها در دهه 1920 میلادی قرارداد ممنوعیت استفاده از مواد شیمیایی در جنگ را امضا کنند، ولی تحقیقات، ساخت و انبار کردن این مواد به پایان نرسید و کشورهایی چون امریکا، ژاپن و شوروی که آن را امضا نکردند، همچنان به کار در این زمینه ادامه دادند.
در زمان جنگ جهانی دوم، ژاپنی‌ها آزمایش‌های شیمیایی و میکروبی را بر روی زندانیان جنگی انجام می‌دادند. در جنگ ویتنام، امریکایی‌ها هزاران تُن مواد شیمیایی ضدگیاه مصرف و بیش از ده‌ها هزار کیلومتر مربع را آلوده کردند و با این اقدام غیرانسانی نه تنها تعداد زیادی از ویتنامی‌ها را با آسیب جدی روبه‌رو کردند که بسیاری از سربازان خود را نیز در معرض مسمومیت‌های شدید قرار دادند. این کشورها در دهه 90 میلادی قرارداد منع تولید سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی را امضا کردند، اما آن را نیز مثل قراردادهای قبلی به فراموشی سپردند و به تولید و گسترش پنهانی این‌گونه سلاح‌ها ادامه دادند.
آنها نه تنها خود این شیوه کثیف را حفظ کردند، که امکانات و نوع استفاده از آن را در اختیار دیوانگان جنایتکاری چون صدام قرار دادند تا فجایعی چون بمباران حلبچه را شکل دهد.