این دستور، عکس‌العملی در برابر گروگانگیری دیپلمات‌های آمریکایی بود. کارتر پیش از قطع رابطه با ایران، چند مرحله اقدامات سیاسی و اقتصادی از جمله توقیف دارایی‌های ایران در بانک‌های آمریکا، ارجاع موضوع گروگانگیری به دیوان لاهه و فشار به شورای امنیت برای تصویب قطعنامه461 علیه جمهوری اسلامی ایران را انجام داده بود. امام(ره) در پیامی فرمودند: ملت شریف ایران! اگر کارتر در عمر خود یک کار کرده باشد که بتوان گفت به خیر و صلاح مظلوم است، همین قطع رابطه است. رابطه بین یک ملت به پاخاسته برای رهایی از چنگال چپاولگران بین‌المللی با یک چپاولگر عالمخوار، همیشه به ضرر ملت مظلوم و به نفع چپاولگر است. ما، این قطع رابطه را به فال نیک می‌گیریم چون که این قطع رابطه، دلیلی بر قطع امید آمریکا از ایران است.
دستگیری شکنجه‌گر معروف
احمد احمدی معروف به پزشک احمدی از شکنجه‌گران حکومت پهلوی بود که با تزریق آمپول هوا و آمپول‌های سمی، مخالفان و منتقدان حکومت را به قتل می‌رساند. او در بیمارستان از بیماران پرستاری می‌کرد و با مشاهده اعمال پزشکان سعی می کرد امور پزشکی را فرا‌بگیرد. او به دنبال شغل مهم‌تر و سودمندتری بود و در سال1310 وارد یکی از مهم‌ترین ادارات مرکز شد. تنها رئیس آن اداره، از کارهای او خبر داشت و اشخاص دیگر سر از کار او در نمی‌آوردند. مشهور است که او با عنوان پزشک، در زندان قصر به قتل زندانیان می‌پرداخت. در شهریور1320 که اوضاع دگرگون شد وی به کشور عراق گریخت ولی به وسیله ماموران در 20 فروردین سال1321 شناسایی و دستگیر و به مقامات ایران تحویل شد. پس از چندی در حالی که عاملین اصلی به نوعی تبرئه شدند، وی اعدام شد. احمد کسروی وکیل مدافع وی بود و در دادگاه از او دفاع کرد. کسروی، با این عنوان که او واسطه جرم بوده نه عامل آن، خواستار تبرئه وی شده بود.
کشتار دیر یاسین
دیر یاسین، روستایی کوچک است که بر بلندی‌های مشرف به بیت‌المقدس واقع شده و جمعیت آن حدود ۷۵۰ نفر بود که بیشتر اهالی آن به حرفه سنگبری مشغول بودند و سنگ آهک را استخراج کرده و به مناطق مختلف می‌فرستادند. در نخستین ساعات بامداد روز نهم آوریل سال1948 میلادی کماندوهای صهیونیست به دهکده دیر یاسین حمله بردند. در این حمله تعداد زیادی از اهالی این روستا قتل عام شدند. عامل و محرک اصلی این حمله گروه‌های شبه نظامی به نام‌های اشترون و ایرگون بودند ولی بعداً نیروهای ارتش اسرائیل به نام پالماه نیز به آنها پیوستند. هدف اولیه نظامیان تحت کنترل گرفتن روستا، ایجاد رعب و وحشت و وادار کردن اهالی به ترک آن بود. شاهدان عینی گفته‌اند که مهاجمان، مردان اسیر گرفته شده را بر کامیون‌ها سوار کرده و قبل از اعدام، آنها را در طول جاده یافا به مردم نشان داده ، به پایکوبی و سرور پرداختند.