وجه تمایز این ذخیره‌گاه‌ها در مقایسه با دیگر مناطق حفاظت شده، روش برنامه‌ریزی و مدیریت آنهاست که بر پایه استفاده‌های چندمنظوره، سپردن نقش اساسی و سازنده به جوامع محلی و بهره‌گیری از مشارکت مردمی در تصمیم‌گیری‌ها استوار است. هم‌اکنون 555 ذخیره‌گاه زیست‌کره در 107 کشور جهان به ثبت رسیده است که 9 مورد از آنها در ایران قرار دارد. همه ذخیره‌گاه‌های زیست کره ایران در سال 1976 میلادی(1354شمسی) ثبت شده است و از آن به بعد مکان جدیدی به این فهرست اضافه نشد.فهرست مناطقی از ایران که به‌عنوان ذخیره‌گاه زیست‌کره ثبت شده، به این شرح است:
1. منطقه حفاظت شده ارسباران با وسعت 52 هزار هکتار
2. منطقه حفاظت شده ارژن با وسعت 65هزار و 750 هکتار
3. منطقه حفاظت شده گنو با وسعت 49 هزار هکتار
4. پارک ملی گلستان با وسعت 125هزار و 895 هکتار
5. پارک ملی کویر با وسعت 700 هزار هکتار
6. منطقه حفاظت شده حرا با وسعت 85 هزار و686 هکتار
7. پارک ملی دریاچه ارومیه با وسعت 462هزار و 600 هکتار
8. پناهگاه حیات وحش میانکاله با وسعت 68هزار و 800 هکتار
9. پارک ملی و پناهگاه حیات وحش توران با وسعت یک میلیون هکتار
ثابت ماندن تعداد ذخیره‌گاه‌های زیست‌کره ایران در طول 36 سال گذشته در حالی اتفاق افتاده است که بسیاری از کشورها برای افزایش تعداد ذخیره‌گاه‌هایشان در تلاشند، برای نمونه، فرانسه در سال‌های اخیر تعداد ذخیره‌گاه‌های خود را از 9 به 11 منطقه رسانده، همچنین کانادا تعداد ذخیره‌گاه‌های خود را به 20مورد و آرژانتین به15 منطقه افزایش داده است. اکنون آمریکا در میان کشورهای جهان از نظر تعداد ذخیره‌گاه‌های زیست‌کره در رتبه نخست قرار دارد. در میان کشورهای آسیایی نیز چین رتبه نخست را به‌خود اختصاص داده است، پس از این کشور، فیلیپین و مالزی و در مرتبه بعد هم ایران قرار دارد.
مزایای ثبت ذخیره‌گاه‌های زیست‌کره به صیانت بهتر و علمی‌تر از محیط‌زیست محدود نمی‌شود، زیرا این مناطق مقصد نخست طرفداران اکوتوریسم در دنیا نیز به شمار می‌روند و از ظرفیت بالای جلب گردشگر برخوردارند که این خود انگیزه دیگری برای کشورها محسوب می‌شود تا برای افزایش شمار ذخیره‌گاه‌های خود تلاش کنند.خاطر نشان می‌شود که سازمان یونسکو اخیرا با ثبت 2 ذخیره‌گاه جدید «دنا» در استان کهگیلویه و بویر احمد و «تنگ صیاد» در استان چهار محال‌و‌بختیاری نیز موافقت کرده است.