اینتر اما پس از قهرمانی سه جانبه فصل قبل (لیگ ایتالیا، لیگ قهرمانان و جام حذفی) نزولی باورنکردنی داشت و در ادامه راه، لئوناردو هم نتوانست شروع فاجعه بار بنیتس را جبران کند. از سوی دیگر میلان با مربی جدیدش آلگری، تیمی شایسته ساخت که در فاصله 2بازی تا پایان سریA، قهرمانی‌اش را قطعی کرد.آخرین قهرمانی میلان در ایتالیا به سال 2004 بر می‌گشت؛ با هدایت آنچلوتی. بعد از آن نوبت یوونتوس کاپلو بود که به قله فوتبال ایتالیا برسد ، ولی سال بعد با افشای پرونده کالچوپولی قهرمانی‌های این تیم با کاپلو پس گرفته شد. اینتر با استفاده از این خلأ قدرت 5 سال متوالی به قهرمانی‌رسید
( 3 بار با مانچینی و 2 بار با مورینیو). در این سال‌ها همچنان آنچلوتی روی نیمکت میلان می‌نشست و تنها فصل قبل بود که با انتقالش به چلسی، نیمکت میلان به لئوناردو رسید. عملکرد آنچلوتی اما پس از قهرمانی سال 2004 سیر نزولی داشت و به‌نظر می‌رسید او و تیم پا به سن گذاشته اش، قدرت رقابت با اینتر را ندارند.
جوانگرایی
انتخاب لئوناردو به‌عنوان سرمربی میلان به معنی شروع جوانگرایی در این تیم بود و مربی جوان برزیلی این پروژه را شروع کرد ولی اختلافش با برلوسکنی منجر به جدایی‌اش در پایان فصل قبل شد. میلان اما از این جدایی متضرر نشد و با انتخاب آلگری که در کالیاری عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت و حتی از سوی مربیان سریA به‌عنوان بهترین مربی فصل هم انتخاب شده بود، راه قهرمانی تیمش را هموار کرد. برلوسکنی پیش از این هم با انتخاب آریگو ساکی و فابیو کاپلو در دهه 80 و 90 نشان داده بود که تبحر بالایی در پیدا کردن مربیان جوان و صاحب سبک دارد و به‌نظر می‌رسد آلگری هم قدم در راه این دو مربی بزرگ بگذارد. البته در ترکیب تیمی که شنبه شب در ورزشگاه المپیک رم هجدهمین قهرمانی میلان را به دست آورد، هنوز تعدادی از بازیکنان قدیمی تیم حاضر بودند. آبیاتی، نستا، گاتوزو، آمبروسینی، سیدورف و البته پیرلو و اینزاگی که روی نیمکت بودند، در سال 2004 هم در قهرمانی میلان مشارکت داشتند. با وجود این، در تیم آلگری سهم بازیکنان جوان و جدید تیم در این قهرمانی کمتر از قدیمی‌های تیم نبود.تیاگو سیلوا و آباته در خط دفاع، کوین پرینس بواتنگ در خط میانی و زلاتان، پاتو و روبینیو در خط حمله، بازیکنان جدیدی هستند که میلان را از تیمی فرسوده به تیمی شاداب و موفق تبدیل کردند.
افکار آلگری
آلگری، میلان را از نظر تاکتیکی هم متحول کرد. مهم‌ترین تغییر در این تیم استفاده از یک هافبک دفاعی کلاسیک به جای پیرلو بود که ساختار دفاعی این تیم را تقویت کرد. نخستین بار آنچلوتی بود که با توجه به قدرت بازیسازی فوق العاده پیرلو از او به‌عنوان هافبک دفاعی استفاده کرد. البته او ضعف پیرلو در کارهای دفاعی را با قرار دادن گاتوزو و آمبروسینی در هافبک‌های راست و چپ، جبران می‌کرد. بعد از آن، لیپی هم با استفاده از ترکیب پیرلو و گاتوزو در جام جهانی 2006، توانست ایتالیا را به قهرمانی جهان برساند. پیرلو اما در فصول اخیر بازیکن جوان سال‌های قبل نبود و آلگری تصمیم گرفت که به جای او از یک هافبک دفاعی‌تر استفاده کند.
جانشین دلخواه او مارک فان بومل هلندی بود که در نیم فصل از بایرن به میلان پیوست و تبدیل به مهره‌ای ثابت در تیم آلگری شد. هافبک خشن هلندی در بازی شنبه شب هم در ترکیب اصلی بود و توانست با مهار توتی، زهر تیم رم را تا حد زیادی بگیرد. آلگری همچنین تاکید زیادی روی مالکیت توپ دارد و در 2-4-4 مورد علاقه او، بازیکنان نقش هجومی پررنگی دارند. برلوسکنی پس از این قهرمانی در تمجید از آلگری گفت:« او سبک بازی ما را به‌خوبی درک کرد و این واقعیت که ما هرگز روی نتیجه به اندازه نمایش تیم روی زمین تمرکز نمی‌کنیم.» مالک میلان همچنین قول داد که در تابستان بازیکنان جدیدی را به تیمش اضافه کند. به‌نظر می‌رسد که فوتبال ایتالیا باید خودش را برای دوره جدیدی از سیطره میلان، این بار با آلگری آماده کند.
آلگری ، پیرلو را نمی‌خواهد
دستیار آلگری تایید کرد که پیرلو مناسب دیدگاه‌های تاکتیکی کادر فنی میلان نیست و به‌نظر می‌رسد او انتهای فصل پس از 10 سال حضور در میلان از سن‌سیرو برود.تاسوتی گفت: «آلگری بازیکنی می‌خواهد که در مقایسه با پیرلو، ویژگی‌های دفاعی بیشتری داشته باشد. ما می‌خواستیم او را در نقش‌های متفاوت دیگری آزمایش کنیم که مصدومیت، او را چند ماه از میادین دور نگه داشت.» گفته می‌شود که پیرلو فصل بعد به یوونتوس خواهد رفت.