دوندگانی بودند که به دلیل حضور در مسابقات بین‌المللی چهره دوومیدانی کشور شناخته می‌شدند شاید به همین دلیل بود که شرکت نمایندگان دوومیدانی ایران در رقابت‌های جهانی آسیایی یا بین‌المللی نهایتا به یک یا دو رشته محدود می‌شد؛ رشته‌هایی که حضورشان تنها جنبه نمادین داشت.
اما پیشرفت دوومیدانی ایران با حضور نسل جدید دوومیدانی آغاز شد. شاید مدال جهانی احسان حدادی در مسابقات پرتاب دیسک در ایتالیا اولین حرکت روبه‌جلوی دوومیدانی کشور بود. در این میان عباس صمیمی استارت موفقیت‌آمیز دوومیدانی را برای ایران زد. مدال‌آوری او در رقابت‌های بین‌المللی ورزش مادر در کشور ما را از حضور نمادین خارج کرد تا امروز که هرگاه تیمی از دوومیدانی کشور به رقابت‌ها اعزام می‌شود، مدال‌آوری دوندگان آن بدیهی به نظر می‌رسد. عباس صمیمی در مسابقات دوحه قطر چهارم شد تا در افسوس کسب مدال دلایل آن در گفت‌وگو با همشهری‌ورزشی بیان کند.
- از بوسان تا دوحه برای صمیمی چه اتفاقی رخ داد که نتوانست موفق شود؟
هیچ اتفاقی، من فقط مربی نداشتم.
- مربی نداشتید؟
مسئله خیلی پیچیده نبود. بله از بوسان قرار بود برای من مربی خوب بیاورند اما این اتفاق رخ نداد. دلیل آن تغییراتی بود که در فدراسیون اتفاق می‌افتاد.
- اما تو با حدادی تمرین می‌کردی.
این همان مسئله مورداعتراض من بود. کاش این کار را نمی‌کردم چراکه همه چیز به ضرر من تمام شد.
- چرا ضرر؟
این مربی قرار بود به طور مشترک با من و احسان کار کند اما اصلا به من توجه نمی‌کرد. کوچک‌ترین راهنمایی هم به من نکرد.
- خیلی عجیب است.
بله.
- بیشتر توضیح دهید.
نه، من نمی‌خواهم وارد این قضیه شوم.
- ما فکر می‌کنیم همین موضوع باعث اختلاف تو و حدادی شد.
نه به این شکل. این قانون ورزش است، آن را رد نمی‌کنم. عباس صمیمی باید خود را نشان می‌داد. باید می‌رفت در رده اول اما خب نشد. شاید باید خداحافظی کند.
- خیلی مسئله را پیچیده می‌کنی.
این بحث‌ها به نظر من تمام شده است. گذشته‌ها، گذشت.
- شاید به همین دلیل بود که خیلی‌ها معتقد بودند بعد از قهرمانی حدادی در دوحه،
تو برای تبریک به سمت او نرفتی.
این شاید برمی‌گردد به همان مسائلی که گفتم.
- در مورد بی‌توجهی مربی...
بله، سئوال من این بود که چرا مربی با من کار نکرد.
- و به همین دلیل به احسان تبریک نگفتی؟
من دلخور بودم. اما هم خوشحال بودم، هم ناراحت؛ خوشحال به خاطر اینکه ایرانی‌ام و از اینکه پرچم کشورم بالا رفته بالاخره من وطنم را دوست دارم و ناراحت به خاطر مسائلی که گفتم. من اهل دروغ و دغل نیستم. اعتقادات خودم را دارم.
- چه اتفاقی افتاد که تو مدال نگرفتی؟
واقعا بدشانسی بود. حدادی یک پرتاب خوب داشت و من دو تا اما بالاخره شانس با من یار نبود.
- و حالا هم برای حدادی مربی اختصاصی گرفته‌اند.
اطلاع ندارم اما من و برادرانم در اصفهان تمرین می‌کنیم.
- اینکه می‌گویند هر فردی قهرمان شود، از لحاظ مالی بیشتر تامین می‌شود، درست است؟
ببینید، باید یک مسئله را صادقانه بگویم؛ همه چیز پول نیست. شاید این یکی از اهداف من در دوومیدانی باشد. امرار معاش حداقلی‌ترین آنهاست. الان تمام رکوردها و مدال‌های من را جمع بزنند به همان اندازه گرفته‌ام. تمرین، کار سخت و بعد شرکت در مسابقات واقعا زندگی را مشکل کرده. دوومیدانی‌کاران باید حمایت شوند آن‌وقت مدال هم می‌آورند.
- برادرانت هم در رقابت سختی با تو قرار دارند؟
همه با هم تلاش می‌کنیم.