اصلی‌ترین این شعارها این است: «مردم خواستار عدالت اجتماعی هستند.» شاید اطلاق این شعارها آن قدر ادامه یابد که پایه‌های دولت بنیامین نتانیاهو را متزلزل سازد.
اعتراض‌هایی که با برپایی چادرها شروع شد و خواستار کاهش میزان اجاره‌بها بود با سرعتی کم‌نظیر به شعارهای درخواست‌کننده تغییرات و تحقق عدالت اجتماعی بدل شدند.
زوج‌های جوان و سربازان دختر و پسر و مطبوعاتی‌ها و فعالان در چادرها حضور دارند و خواستار کاهش هزینه زندگی هستند. هفته گذشته، گروه جدیدی به آنها اضافه شد؛ زوج‌های جوان کالسکه‌های بچه‌های خود را به همراه آورده و خواستار بهبود معیارهای زیستی و فراهم شدن خدمات بهتر شدند. قرار بر این است که این کالسکه‌ها مقابل کنست قرار داده شوند.
نتانیاهو هرگز تصور نمی‌کرد که چالش بزرگ در دومین دوره نخست‌وزیری‌اش، جوانان معترض در چادرها باشند. او اکنون به شدت مشغول حل این بحران است. او با چالش دیگری نیز روبه‌رو است زیرا فلسطینی‌ها قرار است در سپتامبر آینده به سازمان ملل متحد بروند و خواستار تشکیل کشور مستقل فلسطین شوند.
طبقه متوسط جامعه اسرائیل با صدایی رسا اعلام کرده که می‌خواهد عدالت اجتماعی را با گوشت و پوست خود لمس کند و اگر وضعیت به همین منوال ادامه یابد ممکن است رخدادهای غیرمترقبه‌ای در این کشور روی دهد.
در یکی از پلاکاردهای در دست معترضان تل‌آویو چنین نوشته بود: «برای یهودیان خانه نمی‌سازند و در مقابل خانه‌های عرب‌ها را ویران می‌کنند، ما خواستار مسکن برای همه هستیم.»
مسکن، مشکل اساسی مطرح شده در تظاهرات بود منتها اسرائیلی‌ها اکنون مطالب دیگری را مطرح می‌سازند؛ آنها خواستار تحقق واقعی عدالت اجتماعی هستند.
آنها در شبکه‌های اجتماعی اینترنت حضوری گسترده دارند و حتی طرفداران حزب لیکود شعار «بی‌بی‌برو» را مطرح ساخته‌اند. آیا این شعارها به شعارهای عربی شباهتی ندارند؟ بی‌شک شباهت دارند.
در اینجا یک تفاوت اساسی وجود دارد و آن اینکه تظاهرات یهودیان به این زودی به خشونت کشیده نمی شود.
حال این پرسش مهم مطرح می‌شود که اگر فشارهای داخلی و خارجی به نتانیاهو بیشتر شود او واقعا چه خواهد کرد؟آیا برای ترساندن مردم، جنگنده‌های خود را به کار خواهد گرفت؟آیا او به خواسته‌های مردم گردن می‌نهد یا اینکه کنار خواهد رفت؟
النهار