«یوکیهیرو کانوچی»، هنرمند ژاپنی همین کار را کرده است. او با الهام از یک بازی زمان بچگی‌اش گلدان‌هایی از شن درست کرده که هم زیبا هستند هم ساده؛ گلدان‌هایی ظاهراً معمولی به شکل مخروط‌هایی که بدنه‌شان خالی شده و قوس پیدا کرده است.
«بوتوشی»، بازی‌ای که یوکیهیرو از آن برای ساختن گلدان‌هایش الهام گرفته، خیلی ساده است. اول بچه‌ها پشته یا کپه‌ای از شن درست می‌کنند و وسط آن یک میله می‌گذارند. بعد هرکدام به‌نوبت سعی می‌کنند مقداری از شن‌ها را از روی پشته پایین بریزند، طوری که میله آن‌وسط نیفتد. هر کس که با ریختن شن‌ها باعث بشود میله بیفتد بازی را می‌بازد. این بازی قرن‌هاست که بچه‌های ژاپنی را سرگرم می‌کند و یوکیهیرو وقتی دوباره به آن نگاه کرده، چیزی را در آن کشف کرده که وقتی بچه بوده به آن توجه نمی‌کرده؛ این‌که در این بازی هم ساختن وجود دارد، هم خراب کردن و به این فکر افتاده که گلدان‌هایی بسازد که هر دوی این ویژگی‌ها را در خودشان داشته باشند.او هم برای درست کردن گلدان‌هایش تپه‌ای از شن درست می‌کند و وسط آن به‌جای میله یک لوله شیشه‌ای می‌گذارد.
اما یوکیهیرو چه‌طور می‌تواند عنصر خراب‌شدن و فرو ریختن را در گلدان‌هایش نشان دهد؟ او شن‌هایش را با رزین* مخلوط می‌کند که ماده‌ای چسبنده است. رزین باعث می‌شود شن‌ها به هم بچسبند و آن‌وقت یوکیهیرو می‌تواند هر شکلی که دلش می‌خواهد به تپه شنی‌اش بدهد؛ او می‌تواند تپه شنی را به‌شکلی دربیاورد که وقتی کسی به آن نگاه می‌کند، احساس کند شن‌ها دارند فرو می‌ریزند؛ در حالی که واقعاً این اتفاق نمی‌افتد. همین ویژگی است که باعث می‌شود این گلدان‌ها با گلدان‌های معمولی فرق کنند. فرو ریختن همیشه در طول زمان اتفاق می‌افتد، حتی اگر ناگهانی باشد و برای همین وقتی به این گلدان‌ها نگاه می‌کنیم، حرکت و گذشت زمان را هم در آنها احساس می‌کنیم.
* مخلوط کردن رزین (صمغ) با شن علاوه بر این که باعث می‌شود گلدان‌ها هر شکلی که یوکیهیرو می‌خواهد به‌خودشان بگیرند، مانع از نفوذ آب در بدنه گلدان می‌شود. برای همین یوکیهیرو بعد از شکل گرفتن گلدان‌ها می‌تواند لوله شیشه‌ای را از آنها بیرون بیاورد.