همزمان با آغاز به کار دولت ائتلافی انگلیس، روزنامه‌ها صورت‌حساب‌هایی را منتشر کردند که به هزینه‌های شخصی برخی نمایندگان پارلمان از بودجه عمومی مربوط می‌شد. یک نماینده از بودجه عمومی پارلمان هزینه شست‌وشوی پنجره‌های ویلای شخصی‌اش را پرداخته‌بود و نماینده‌ای دیگر برای فرزندش معلم خصوصی گرفته‌بود. انتشار این خبر سرآغاز روند پیگیری ماجرا توسط کمیته‌ای مستقل شد که در گزارش نهایی‌اش اعلام کرد: نمایندگان پارلمان از همه احزاب، پول‌های مردم را خرج امور شخصی کرده‌اند.
چند هفته بعد، تونی‌بلر نخست‌وزیر پیشین در کمیته تحقیق جنگ عراق به خاطر دروغ گفتن به پارلمان برای ورود به این جنگ، به نوعی محاکمه شد. رسانه‌ها دروغ‌های نخست‌وزیر پیشین درباره عراق را مدام به مردم یادآوری کردند تا سرانجام او مجبور به پاسخگویی شد. بعد نوبت به‌خود رسانه‌ها رسید که به‌خاطر سرک‌کشیدن در زندگی خصوصی مردم، هنرمندان و سیاستمداران با کمک پلیس و بعضی سیاستمداران انگلیسی، برای به دست آوردن اخبار داغ، پایشان به دادگاه و محاکمه بکشد. فاش شدن اقدام غیراخلاقی رسانه‌ها در شنود غیرقانونی مکالمات مردم، بزرگ‌ترین غول رسانه‌ای جهان یعنی روپرت مرداک را به زمین زد. این موضوع را هم نخستین‌بار مطبوعات انگلیس فاش کردند. این ماجرا هنوز تمام نشده‌بود که انتشار خبر کشته شدن یک جوان سیاه‌پوست به ضرب گلوله پلیس در شمال لندن، موجی از خشم و اعتراض کم‌سابقه در سراسر این کشور را به‌دنبال داشت. انتشار خبر تحصن خانواده جوان مقتول، آتش آغاز اعتراض‌ها را روشن کرد.
جدیدترین جنجال در انگلیس روز جمعه با استعفای وزیر دفاع به اوج رسید. ماجرا از آنجا آغاز شد که یک روزنامه انگلیسی ماه گذشته با انتشار تصاویری از دکتر لیام فاکس وزیر دفاع در چند سفر خارجی، دور عکس مردی خط قرمز کشید که در همه سفرهای اخیر وزیر حضور داشته‌است. این خبر زمانی منتشر شد که وزیر دفاع برای نخستین‌بار بعد از سقوط قذافی به لیبی سفر کرده‌بود. در روزهای بعد کار اصلی مطبوعات انگلیس پیگیری سابقه این مرد بلندقد کم‌مو بود و اینکه چطور در همه سفرهای خارجی وزیر دفاع همراه اوست. این پیگیری‌ها نشان داد که این مرد 22 بار در 9 ماه اخیر در دفتر وزیر با او ملاقات کرده و هنگام امضای قراردادهای نظامی حضور داشته است.
او آدام وریتی دوست قدیمی و ساق‌دوش عروسی وزیر دفاع بود که بدون داشتن منصب رسمی در دولت، کارت ویزیتی چاپ کرده‌بود با عنوان «مشاور وزیر دفاع». کار بعدی مطبوعات انگلیس این بود که به دیوید کامرون نخست‌وزیر یادآوری کنند با چه شعاری وارد ساختمان نخست‌وزیری شده‌است. او در آغاز کارش وعده داده‌بود با لابی‌گری و فساد اداری در دولت مبارزه کند. این روزنامه‌ها جزئیات حساب‌های بانکی وریتی، سابقه خانوادگی او، ارتباطات داخلی و خارجی‌اش و همچنین جزئیات دیدارهایش با مقامات شرکت‌ها و شخصیت‌های حقیقی و حقوقی در سفرهای خارجی‌اش را منتشر کردند.
با انتشار این اخبار در رسانه‌ها، پارلمان وارد عمل شد و دولت کمیته‌ای ویژه برای بررسی این موضوع تشکیل داد. وزیر دفاع و نخست‌وزیر عذرخواهی کردند و قرار است کمیته ویژه این هفته گزارش خود را بخواند. اما وزیر دفاع روز جمعه قبل از انتشار گزارش کمیته ویژه، استعفا داد. شاید تیر خلاص را روزنامه تایمز لندن با اعلام این خبر به وزیر دفاع شلیک کرد که آقای وریتی حامیان مالی از جمله در اسرائیل دارد. تایمز نوشت، وزیر دفاع با چنین رابطه‌ای قانون ضوابط حاکم بر پست وزارت را نقض کرده‌است. کار مطبوعات با استعفای وزیر دفاع تمام نشد و از همان روز جمعه در صفحات نخست خود تیتر زدند: چرا از نخست‌وزیر درباره این ماجرا سؤال نمی‌کنید؟