به گزارش ایسنا به نقل از روزنامه گاردین،نام "گرتا گاربو" ستاره سرشناس سوئدی سینمای هالیوود در راس بهترین بازیگران فیلمهای صامت در تاریخ سینما قرار گرفته است.
گاربو متولد 18 سپتامبر 1905 در استکهلم، اولین فیلم خود را در سال 1920 با نام "آقا و خانم استکهلم" بازی کرد.
پس از شش سال بازی در فیلمهای سوئدی توسط مسؤولان کمپانی "متروگلدوین مایر" برای بازی در هالیوود به آمریکا رفت.
اولین فیلم هالیوودی او "سیلاب" نام داشت که درخشان ظاهر شد و با ایفای نقش در فیلم "اغواگر" به کارگردانی "فرد نیبلو"، منتقدان سینما را به ظهور یک ستاره بی‌بدیل امیدوار کرد.
"جسم و شیطان" اوج شکوفایی وی بود که بسیاری این فیلم را از بهترین فیلمهای دوران صامت سینما می‌دانند.
او دهه 30 را با فیلم "آنا کریستی" بر اساس نمایش‌نامه‌ای از "یوجین اونیل" آغاز کرد. وی تنها بازیگری بود که کارگردان و بازیگران مقابل را در فیلم‌ها خودش انتخاب می‌کرد.
دقت در انتخاب فیلم‌ها در آن زمان بسیار کم بود، ولی گاربو از معدود بازیگرانی بود که کم فیلم بازی می‌کرد و در بهترین شاهکارهای دهه 30 ایفای نقش کرد.
سه‌گانه‌های تاریخی او بسیار مشهور هستند. در سال 1933 در "ملکه کریستینا" ساخته روبن مامولیان، در سال 1935 در تراژدی "آناکارنینا" ساخته کلارنس براون و بالاخره در شاهکار "کمیل" ساخته جرج کوکور در سال 1936 بازی کرد.
آخرین فیلم گاربو در سال 1941 با نام "زن دو چهره" و به کارگردانی جرج کوکور است که وی در دو نقش ظاهر می‌شود و وداعی زودهنگام با سینما کرد.
وی در 15 آوریل 1990 در نیویورک درگذشت. او دو بار برای فیلمهای "کمیل" و "آنا کارنینا" برنده جایزه بهترین بازیگر زن منتقدان فیلم نیویورک شد و چهار بار هم برای "آنا کریستی"، "عاشقانه"، "کمیل" و "نینوتچیکا" نامزد جایزه اسکار شد که در میان تعجب موفق به کسب آن نشد تا اینکه آکادمی اسکار در سال 1955 اسکار افتخاری را به او اعطا کرد.
رتبه دوم فهرست گاردین در اختیار "چارلی چاپلین"، از بزرگ‌ترین کارگردانان، آهنگسازان و بازیگران آثار کمدی در عصر "هالیوود کلاسیک" است.
چاپلین به راستی از خلاق‌ترین و تأثیرگذارترین شخصیت‌های عصر فیلمهای صامت بود که هم‌زمان با بازیگری در فیلم‌هایش، کارگردانی، تهیه‌کنندگی و ساخت موسیقی آن‌ها را نیز برعهده داشت.
وی 65 سال از عمر 88 ساله‌اش را وقف سینما و دنیای سرگرمی کرد که شروع آن از سالن ویکتوریا انگلستان به عنوان پسربچه‌ای پنج ساله آغاز شد و تا سن 88 سالگی ادامه یافت.
یک‌سال پس از مهاجرت همراه خانواده‌اش از انگلستان به آمریکا، چاپلین که به‌واسطه مادرش، علاقه فراوانی به بازیگری پیدا کرده بود، برای اولین‌بار در فیلم "در تلاش معاش" بازی کرد که البته چندان موردقبول مدیران کمپانی "کی‌استون" قرار نگرفت.
سال 1915 آغاز دوران حرفه‌‌ای بازیگری چاپلین بود که با عقد قرارداد جدید با استودیوهای جدید و راه‌اندازی کمپانی فیلم خودش همراه بود.
یک سال بعد، چاپلین با دریافت دستمزد 670 هزار دلار، طی مدت 18 ماه، 12 فیلم کمدی برای کمپانی "میوچال فیلم" ساخت که جزو تأثیرگذارترین فیلمهای کمدی تاریخ سینما محسوب می‌شوند که از معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به "خیابان آرام"، "ساعت یک صبح"، "ماجراجو" و "سمساری" اشاره کرد.
پیش از ورود به عصر فیلمهای ناطق، چاپلین در سال 1931 "روشنایی‌های شهر" و در سال 1936 نیز "عصر جدید" را ساخت که به‌راستی از ماندگارترین آثار او هستند.
فیلمهای ناطق و همراه‌با دیالوگ چارلی چاپلین با شاهکار معروفش، "دیکتاتور بزرگ" در سال 1940 آغاز شد. هرچند اولین‌باری که صدای چاپلین را تماشاگران شنیدند، در سکانس پایانی فیلم "عصر جدید" بود که آواز نامفهومی از چاپلین شنیده می‌شد.
با وجود شکوفایی دوران فیلمهای ناطق در دهه 30، چاپلین هم‌چنان سینما را یک هنر پانتومیک می‌دانست و عقیده داشت که بازی بسیار بیشتر از کلمات و دیالوگ‌ها از سوی تماشاگر درک می‌شود.
این کمدین بزرگ 42 سال، در سال 1972 دومین جایزه افتخاری اسکار را گرفت و برای اولین‌بار در مراسم حضور یافت. در تاریخ برگزاری اسکار، چاپلین رکوردار طولانی‌ترین مدت تشویق ازسوی حضار است که پنج دقیقه به طول انجامید.
چارلی چاپلین دو فیلم آخرش را در لندن ساخت؛ "سلطانی در نیویورک" در سال 1957 و "کونتسی از هنگ‌کنگ" در سال 1967 که کارگردانی، نگارش فیلم‌نامه و تهیه‌کنندگی آن‌ها برعهده خود چاپلین بود.
سلامت جسمانی چاپلین تقریبا پس از پایان ساخت فیلم "کونتسی از هنگ‌کنگ" و به‌طور شدیدتر پس از دریافت جایزه اسکار در سال 1972 روبه وخامت گذاشت. از سال 1977 بود که او بر روی "ویلچر" می‌نشست و سرانجام روز 25 دسامبر 1977 در سن 88 سالگی درگذشت.