این پژوهش که توسط دانشمندان دانشگاه لستر انگلستان انجام شده، به توضیح این امر پرداخته که چگونه سیاه‌چاله «شاگستاریوس آ» در فاصله 26 هزار سال نوری از زمین، روزانه نمایش‌هایی از تابش‌های ایکس و مادون قرمز را نشان می‌دهد.
محققان در نوشته‌ای در سایت ArXiv.org این ایده را مطرح کرده‌اند که سیاه‌چاله عظیم «شاگستاریوس آ» با جرم چهار میلیون برابر خورشید، به تخریب سیارات و سیارک‌های اطراف آن که در ابرهایی از غبار شکل‌گرفته‌اند، می‌پردازد.
به ادعای دانشمندان، این ابرها در واقع ترکیبی از مواد شیمیایی بسیار کهن و باقیمانده‌های ستارگانی هستند که توسط این سیاه‌چاله تخریب شده‌اند.
این محیط بسیار شبیه دیسک‌های گازی اطراف ستارگان است که سیارات در آن شکل می‌گیرند.
به گزارش خبرگزاری ایسنا، این نظریه جدید، باعث افزایش این احتمال شده که سیستم‌های سیاره‌ای ممکن است در اطراف سیاه‌چاله مرکزی کهکشان راه‌شیری به همان شیوه مشابه اطراف یک ستاره شکل بگیرند.
به گفته میشل بانیستر، فارغ‌التحصیل نجوم سیاره‌یی رصدخانه کوه استروملو در دانشگاه ملی استرالیا، امکان شکل‌گیری سیارات در لبه یک سیاه‌چاله امری پذیرفتنی بوده و انفجارهای روزانه پرتوهای ایکس و تابش مادون قرمز به ارائه سرنخ‌هایی از تعداد سیارک‌ها، دنباله‌دارها و سیارات ممکن در نزدیکی مرکز کهکشان‌ها می‌پردازند.
اگرچه این منطقه جایگاه مناسبی برای شکل گیری این اجسام تلقی می‌شود، اما به گفته این دانشمندان، همچنین منطقه مرگ برای آنها محسوب می‌شود.
با نزدیک شدن این سیارات به مرکز سیاه‌چاله، توسط نیروی جاذبه شدید آن جذب و تخریب شده و انفجاری از تابش‌های ایکس و مادون قرمز با قدرت صدها بار بزرگ‌تر از انرژی معمول زمینه آن از این سیاه‌چاله دیده می‌شود.
این در حالیست که شدت این انفجارها در زمان فرو افتادن یک ستاره که بر اساس برآوردها هر 100 هزار سال یک بار اتفاق می‌افتد، در این سیاه‌چاله بسیار بالاتر است.