شرایط دیروز و امروز والیبال هرگز قابل مقایسه نیست. روزی که به فدراسیون والیبال آمدم نه سالنی وجود داشت و نه امکاناتی و کل تشکیلات فدراسیون خلاصه شده بود در 2 اتاق در دفتر مشترک مجموعه ورزشی شهیدشیرودی و ما در نخستین گام و قبل از هر برنامه‌ریزی در صدد ایجاد امکانات سخت‌افزاری برآمدیم. سالن متروک والیبال مجموعه ورزشی آزادی را 2بار، با هزینه سنگین و با کمک‌های مردمی بازسازی کردیم و با استفاده از امکانات آنجا شکل واقعی به تشکیلات فدراسیون دادیم و با ایجاد خوابگاه و سالن غذاخوری الگویی شدیم برای فدراسیون‌های دیگر و بعد به سراغ خود والیبال رفتیم.
تا قبل از حضور من در فدراسیون، جایگاه والیبال ایران در رده بزرگسالان و جوانان بین نهم تا یازدهم آسیا بود و ما با گذشت یکی دو سال با آمدن بوگانیکف و با الگوبرداری از کشورهای صاحب سبک والیبال و تغییر نگاه، پایه‌های امروزی والیبال را طراحی کردیم.
جذب بازیکنان بلندقامت، تشکیل کانون‌های استعدادیابی، برگزاری اردوهای حرفه‌ای، گرفتن میزبانی‌های مختلف اعم از آسیایی و جهانی کمک کرد که والیبال ایران به تدریج با کسب مقام‌های ارزشمند مبدل به الگویی برای سایر کشورهای آسیایی شود و بارها رئیس سابق مکزیکی فدراسیون جهانی به تحسین ایران در اجلاس‌های آسیایی و جهانی پرداخت. البته این واقعیت را بگویم که شرایط دیروز والیبال هرگز با امروز قابل مقایسه نبود.
با این اوصاف ثبات مدیریتی کمک کرد که با کمک خود اهالی والیبال بتوانیم والیبال را دوباره تبدیل به یک رشته مطرح در آسیا و جهان کنیم. در این راه از کمک‌های فنی روسیه و ژاپن هم به خوبی استفاده کردیم.
ارتباط ما با روس‌ها در زمینه رفت‌وآمد متقابل برای انجام بازی‌های تدارکاتی و کمک‌های «ماتسودایرا» رئیس ژاپنی وقت کنفدراسیون آسیا در ارسال لوازم و مربی رایگان و برگزاری کلاس‌های مختلف مربیگری و داوری شرایطی را به وجود آورد که والیبال ایران به تدریج تبدیل به قطبی بزرگ و رقیبی برای مدعیان سنتی آسیا چون کره، چین و ژاپن شود.با وجود نوساناتی که کم و بیش ما را آزار می‌داد، در مجموع والیبال توانست قدم‌های بزرگی تا قبل از انجام تغییرات مدیریتی و رفتن من به فدراسیون کشتی بردارد و خوشبختانه با انتخاب درست داورزنی برنامه‌های گذشته والیبال تداوم پیدا کرد.