تاریخ انتشار: ۱۰ دی ۱۳۹۰ - ۱۵:۲۵

عبدالله ‌آلبوغبیش: هرچند شراره انقلاب تونس در آخرین روزهای (17دسامبر) سال2010 افروخته شد اما بخش اعظم تظاهرات‌ها و در نتیجه پیروزی آن در نخستین ماه سال2011 بود. در 17دسامبر سال2010 محمد البوعزیزی، جوان درس‌خوانده دانشگاهی که به‌خاطر نبود شغل مجبور به سبزی‌فروشی کنار خیابان شده‌بود، خود را در مقابل دیدگان یک پلیس آتش زد و خیلی سریع، آتش در خرمن هستی رژیم حاکم انداخت.


 اعتراضات از شهر سیدی بوزید، زادگاه البوعزیزی آغاز شد و شهر به شهر تونس را فراگرفت. محمد البوعزیزی در نخستین روزهای سال2011 درگذشت و این امر گستره اعتراضات مردمی را توسعه بخشید.

چاره‌جویی‌های زین‌العابدین بن‌علی، رئیس‌جمهور وقت نتیجه‌ای نداد و وعده‌و‌وعیدهای تلویزیونی وی کارساز نشد. هر قدر دامنه اعتراضات و تظاهرات‌ها گسترده‌تر می‌شد، نظام حاکم بیشتر عقب‌نشینی می‌کرد و بدین ترتیب بود که زین‌العابدین بن‌علی در سومین نطق تلویزیونی خود وعده داد که در انتخابات ریاست‌جمهوری 2014 شرکت نخواهد کرد اما این رویکرد هم کارساز نشد و وی ضمن اعلام انحلال دولت و پارلمان در 14ژانویه، کشور را به قصد عربستان سعودی ترک گفت و بدین‌ترتیب بود که در کمتر از 20روز پس از مرگ البوعزیزی، زین‌العابدین بن‌علی از قدرت کناره گرفت و با هواپیمای شخصی خود تونس را به مقصد عربستان سعودی ترک گفت. در پی آن، محمد‌الغنوشی به‌عنوان رئیس‌جمهور موقت شروع به‌کار کرد.

در ماه اکتبر انتخابات مجلس مؤسسان برگزار شد و حزب اسلامگرای النهضت به رهبری راشدالغنوشی توانست اکثریت پارلمان را به‌دست آورد. در پی آن، مجلس مؤسسان تونس، قانون اساسی موقت را تدوین کرد و براساس آن و توافق احزاب پیروز انتخابات، منصف المرزوقی از فعالان حقوق بشری و از زندانیان و تبعیدی‌های سابق زمان بن‌علی، رئیس‌جمهور شد و الجبالی، دبیرکل حزب پیروز انتخابات را مکلف به تشکیل دولت موقت کرد. قرار است پس از انتخابات پارلمانی و ریاست‌جمهوری و تدوین قانون اساسی، رئیس‌جمهور و دولت رسمی تونس معرفی شوند.