25ژانویه که مصادف با روز پلیس در مصر بود، به موعدی برای تجمع هزاران نفر از مردم در میدان التحریر قاهره بدل شد. میدان التحریر هم از رهگذر این انقلاب و این تظاهرات‌ها و اعتراضات، نام خود را در تاریخ مصر و منطقه جاودانه کرد. نظام حاکم مصر از همان آغاز اعتراضات، به شیوه دیرین خود یعنی سرکوب خشونت بار اعتراضات روی آورد و کوشید تا با هراس انگیزی مردم را به عقب‌نشینی وادارد. اما سرکوب‌های خونین مردم، باعث شد تا دیگر شهرهای مصر مانند اسکندریه و سوئز و طنطا هم علیه نظام حاکم قیام کنند. یکی از مهم‌ترین رویدادهای این انقلاب، درگیری‌ها ی موسوم به رویارویی جمل بود که در آن، طرفداران نظام حاکم سوار بر شتر، به معترضان تحصن‌کننده در میدان التحریر حمله‌ور شدند و بسیاری از آنان را کشتند یا زخمی کردند.
نطق‌های تلویزیونی مبارک هم مانند زین‌العابدین بن‌علی و نیز عزل دولت و کنار گذاشتن نخست‌وزیر و تغییرهای صوری در ساختار دولت کارساز نشد و مردم همچنان در جمعه‌های خشم و اعتراض به تحصن‌های خود ادامه دادند و تنها کناره‌گیری مبارک را شرط خروج از التحریر اعلام کردند. 3هفته تحصن و حضور مداوم مردم در میدان التحریر قاهره، باعث شد که مبارک در تاریخ اول فوریه کناره‌گیری کند. ارتش پشت او را خالی گذاشت و او هم بعد از یک نطق ضبط شده صوتی، قاهره را به مقصد شرم‌الشیخ ترک کرد. پس از آن، شورای نظامی قدرت را به‌دست گرفت و کوشید تا با تشکیل دولت و برگزاری جلسات محاکمه مبارک و پسرانش، مردم را به خروج از میدان التحریر وادارد.
هر چند شعله اعتراضات اندکی فروخفت اما خیلی زود مردم دوباره برای خروج چهره‌های نظام سابق از ترکیب دولت به خیابان‌ها ریختند. تعدیل قانون اساسی هم کارگر نشد. دست‌کم 3 دولت پس از انقلاب منحل شدند و هنوز اعتراضات ادامه دارد. انتخابات پارلمانی مصر در ماه آخر سال2011 برگزار شد که نتیجه آن تا اینجا، پیروزی بزرگ حزب اسلامگرای آزادی و عدالت، برآمده از دل اخوان‌المسلمین است. سلفی‌ها و ائتلافی از احزاب لیبرال و سکولار در ردیف‌های بعدی فهرست احزاب پیروز انتخابات قرار دارند. با این حال هنوز میدان التحریر قاهره که حالا دیگر به نمادی فراموش‌نشدنی از انقلاب در سراسر جهان تبدیل شده، خالی و آرام نیست. معترضان خواستار کناره‌گیری ژنرال طنطاوی وزیر دفاع زمان مبارک هستند که اکنون به‌عنوان رئیس شورای نظامی همچنان قدرت دارد.