نتیجه این آزمایشات چندین عامل را که در تعیین خصوصیات یک ذره در هدف‌گیری تومورهای سرطانی نقش اساسی بازی میکنند، مشخص کرد.
این گروه تحقیقاتی به سرپرستی پروفسور سانگ یون کیم از دانشگاه پزشکی کالج اولسان در سئول مطالعات‌شان را بر روی مواد شیمیایی که تمایل به خودآرایی دارند، متمرکز کردند.
راهبرد اصلی که آنها از آن پیروی کردند چسباندن مولکول‌های آب‌گریز به انواع مختلفی از پلیمر‌های آب‌دوست بود.
به‌طور کلی پلیمرهایی که هر دو جزء آب‌دوست و آب‌گریز را دارند به‌صورت خودآرا تمایل به ایجاد ساختارهایی دارند که در آنها ناحیه‌های آب‌گریز با یک غشاء آب‌دوست احاطه می‌شوند.
به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، برای ردیابی توزیع این نانوذرات مختلف، این محققان آنها را با ید-131 (131I) رادیواکتیو نشان‌گذاری کردند. بعد از تعیین پایدار بودن یک نانوذره معین در پلاسمای انسان، این محققان نانوذره نشان‌دار شده را به موش دارای تومور تزریق کردند.
از یافته‌های غیرمنتظره و جالب توجه این بود که بیشتر ذرات طول عمر نسبتاً کوتاهی، معمولاً کمتر از چندین ساعت، در رگ‌های خونی داشتند و پایداری بسیاری از آنها در بدن کمتر از انتظاراتی بود که بر اساس پایداری آنها در سرم وجود داشت.
همان‌طور که انتظار می‌رفت، آن دسته از ذراتی که توانایی گریز از منافذ رگ‌های خونی اطراف تومورهای سرطانی را داشتند و همچنین سرعت جذب آنها توسط سلول‌ها بالا بود، برای هدف‌گیری تومورها مناسب‌تر بودند.
از بین تمام نانوذراتی که این محققان تولید کردند یکی از آنها برای هدف‌گیری تومورها بسیار بهتر بود و سه روز پس از تزریق به‌طور واضح تومورها را مشخص کرد.
مطالعه بافت تومورها توسط میکروسکوپ الکترونی نشان داد که نانوذرات نه‌تنها سلول‌های بدخیم را احاطه میکنند بلکه داخل این سلول‌ها انباشته می‌شوند.
این یکی از مهم‌ترین پژوهش‌ها برای پیدا کردن راهی برای نابودی سلول‌های سرطانی با استفاده از نانوتکنولوژی است.