سال‌هاست که والیبال ایران به بازیکنان درجه2 و3 خارجی عادت کرده و به‌ندرت شاهد حضور بازیکن طراز اول بین‌المللی در آن بوده‌ایم و این در حالی است که خولیو ولاسکو، سرمربی آرژانتینی تیم ملی نیز در یکی دو نوبت در همین ارتباط زبان به شکوه گشوده که «حیف است که تیم‌های ایرانی با این پول‌های سنگین به بازیکنان متوسط روی می‌آورند. این تیم‌ها با کمی دقت و ارتباط نزدیک‌تر با آژانس‌های بین‌المللی نقل‌وانتقالات می‌توانند بازیکنان بهتری را به خدمت بگیرند». در این میان آنچه بیشتر تعجب‌برانگیز می‌نماید سکوت و بی‌تفاوتی فدراسیون والیبال نسبت به این موضوع مهم است که فقط چشم به چند هزار دلار درآمد ناشی از نقل‌وانتقالات دوخته و مسئولان آن کمتر سعی کرده‌اند در این موضوع ورود کرده یا حداقل به تیم‌ها در هنگام جذب بازیکن خارجی مشاوره دهند. اصلا مشخص نیست چرا و به چه دلیلی باید تیم‌ها یک بازیکن خارجی ضعیف‌تر از بازیکن داخلی را آن هم به قیمت چندین برابر بازیکن داخلی به خدمت بگیرند و هیچ نظارتی هم بر کار آنان صورت نگیرد. نکته جالب‌تر آنکه بسیاری از همین بازیکنان خارجی که با کلی مکافات و دردسر به ایران می‌آیند بیشتر نقش بازیکن ذخیره را ایفا می‌کنند تا بازیکن اصلی و معلوم نیست اگر قرار بر نیمکت‌‌نشینی آنان بود، چه لزومی به این همه هزینه‌کردن بود و این نقش را می‌شد به بازیکنان جوان ایرانی بخشید.
دید غیرحرفه‌ای مربیان و تیم‌ها
والیبال ایران در این سال‌ها به‌رغم رشد و پیشرفتی که در عرصه‌های بین‌المللی داشته است متأسفانه در بعد باشگاهی، تیم‌هایش هنوز در به‌کارگیری بازیکنان خارجی چندان حرفه‌ای عمل نمی‌کنند و به همین دلیل در این سال‌ها کمتر شاهد حضور بازیکنان برجسته بین‌المللی - جز چند مورد نادر- بوده‌ایم. باید قبول کرد لیگی که به زعم مسئولانش ادعای بهترین‌بودن در آسیا را دارد و حتی در برخی از زمینه‌ها ازجمله برگزاری فشرده بازی‌هایش، لیگ‌های مطرح اروپایی را الگوی خود قرارداده است، این روزها جولانگاه بازیکنان متوسط خارجی شده است و هنوز هم با گذشت سال‌ها با استانداردهای لیگ‌های مطرح جهان فاصله بسیاری دارد و خیلی مانده است تا از نظر برنامه‌ریزی و تفکر و داشتن امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری به آنان برسد. در فصل جاری مسابقات والیبال لیگ برتر باشگاههای کشور هم حضور بازیکنان خارجی قابل توجه است، زیرا تعداد آنها نسبت به فصل قبل نیز بیشتر شده و از مرز 20بازیکن گذشته است.
به غیراز باریج‌اسانس کاشان، مناطق نفت‌خیز جنوب و کرمان سایر تیم‌ها با اتکا به نفرات خارجی‌شان در لیگ برتر صف‌آرایی می‌کنند؛ با این حال آنها تاکنون جز چند مورد تاثیر آنچنانی در نتایج کسب‌شده نداشته‌اند! همه اینها در حالی شکل می‌گیرد که مربیان و تیم‌ها بازیکن خارجی می‌گیرند تا با ایجاد فضای رقابتی با کمک آنان در وهله نخست نیازهای تاکتیکی‌شان را برآورده کنند و در مرحله بعد به ارتقای سطح والیبال کمک کنند که به‌نظر می‌رسد در مجموع در رسیدن به هردو هدف تاکنون چندان موفق نبوده‌اند. اگرچه بازیکنان خارجی در همه تیم‌ها در یک سطح و اندازه نیستند اما طبیعی است که بازیکنان خارجی جذب‌شده باید در هر شرایطی از هم‌تیمی‌های ایرانی خود بهتر و بالاتر باشند که در بسیاری از موارد این‌چنین نیست؛ اصلی مهم که در لیگ برتر والیبال خیلی به چشم نمی‌آید. جالب است بدانیم در دوره‌های نخست لیگ برتر بازیکنان خارجی والیبال از کشورهای مانند هند، پاکستان و حتی روسیه و جمهوری آذربایجان جذب تیم‌های ایرانی میشدند اما به‌تدریج جذب بازیکن از صربستان رونق گرفت و بعد با ورود بازیکنان بلغاری که هم‌اکنون دو سالی است در لیگ والیبال رکورددارند، پای بازیکنانی از سایر کشورها ازجمله اسلوونی، اوکراین، بلاروس، ایتالیا، ونزوئلا، آرژانتین و امسال اسپانیا هم به والیبال ایران باز شد. با این حال کمتر شاهد حضور بازیکنانی کاملا تاثیرگذار بوده‌ایم.