به گزارش همشهری آنلاین، حسین صفار هرندی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه فلسفه اقدام مقام معظم رهبری در انتصاب برخی افراد در مجمع تشخیص مصلحت نظام، از دو جایگاه حقوقی و حقیقی چیست؟ گفت: اساساً دریافت حکمت‌های اقدامات معظم له را به صورت مو به مو ممکن نمی‌دانم اما مطابق استنباطی که از این اقدام ایشان وجود دارد تصور من این است که کسانی از مسئولان کشور توانسته‌اند هم به اعتبار جایگاه حقیقی و هم به اعتبار جایگاه حقوقی‌شان منصوب شوند که حضور فعالانه‌ای در مجمع تشخیص مصلحت داشته‌اند.
وزیر سابق ارشاد در پاسخ به این سوال که تحلیل وی از برخی انگ‌زنی‌ها توسط عده‌ای به نیروهای انقلاب و قطب‌بندی کردن فضای سیاسی کشور چیست، گفت: همیشه باید در مذمت سکوت در مقابل فتنه سخن گفت و یا اگر کوتاه آمدن در برابر جریانات منحرف وسیله‌ای برای تشجیع آنها بوده؛ باید همواره تأکید کرد که این امر نیز اجحاف و ظلم بوده است. ضمن اینکه اگر کسانی هم دست کمک و یاری به سوی فتنه‌گران دراز کرده‌اند باید تکلیفشان مشخص شود.
وی با تأکید بر وجود افتراق میان نکوهش امر مذموم و نکوهش افرادی که به درستی یا به خطا متهم به منحرف بودن یا سکوت در مقابل فتنه می‌شوند یادآور شد: اگر به آموزه‌های دینی خود نیز نگاه کنیم به ما سفارش شده است که حتی اگر کسی شب در مقابل تو گناهی کرد؛ تو در صبح فردا حق نداری درباره گناه او صحبت کنی به این دلیل که شاید او در فرصت شب تا صبح توبه کرده باشد.
عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام افزود: اگر این امر را جزو آموزه‌های دینی بدانیم، تکلیف ما در مواجهه با لغزش‌های افراد و کسانیکه اصرار بر ارتکاب به لغزش ندارند مشخص می‌شود.
صفار هرندی با بیان اینکه "کسی که از جریانات منحرف و فتنه‌گر تبری می‌جوید و حتی با اینکه ممکن است اعترافی به گذشته نداشته باشد اما عمل او اعتراف تلقی شود؛ آیا باز هم باید بر گناهکار بودن او اصرار کرد؟" ادامه داد: آموزه‌های دینی و هدایت‌های میدانی ما از طریق مقام معظم رهبری، غالباً بر مدار همین روش بوده است و اگر چنین نبود ما هر روز باید شاهد انشعابات مختلف می‌بودیم و هر روز یک گروه می‌بایست از صحنه خارج می‌شدند.
مشاور فرهنگی فرمانده کل سپاه پاسداران با بیان اینکه عده‌ای معتقدند که برای این افراد و گروه‌ها فرصت بازگشت هم وجود ندارد، گفت: من فکر می‌کنم که جنس این انگ‌زنی‌ها به افراد جای تأمل دارد.
وی افزود: در عین حال تأکید می‌کنم که ابراز برائت و فاصله قرار دادن بین خود و تفکرات انحرافی، فتنه‌جویانه و تفکرات مزاحم پیشرفت دینی جامعه چراغی است که هیچگاه نباید خاموش شود و باید به آن به صورت یک مشعل فروزان نگاه کرد.