جشنواره‌های نبرد با میوه در بعضی از کشور‌ها به عنوان یک فرهنگ، سنت یا برگزاری جشنی برای شادی مردم بسیار مرسوم است. در بعضی کشور‌ها مبارزه با گوجه، انگور، پرتقال و... به عنوان یک جشنواره ملی شناخته شده است. جالب آنکه میلیون‌ها توریست را از سراسر جهان به آن سمت می‌کشاند.
من مخالف جشن و شادی،حفظ و برگزاری سنت‌ها و رسم و رسوم‌ها نیستم، اما اجازه داریم که یک نگاه انتقادی به این جشنواره‌ها بیندازیم، نداریم؟
برگزاری جشن، شادی برای یادآوری خاطرات تاریخی یک ملت و حفظ مراسم و سنت‌ها به عنوان فرهنگ یک کشور بسیار رسم پسندیده و نیکویی است. ولی حفظ این خاطره‌ها و یاد‌آوری‌ها آنها در قالب جشنواره‌های این چنینی کمی عجیب و جای سوال دارد. به راستی، یادآوری خاطرات یک نبرد، چه قیمتی دارد ؟!
آیا ما به عنوان انسانهای متمدن اجازه داریم اینگونه با نعمت‌ها و برکات الهی برخورد کنیم؟ آیا می‌توان بجای مبارزه و نابودی هزاران تن پرتقال این میوه پر فایده و بعضا گران قیمت را به کشور‌های نیازمند، اهدا کرد؟
کشور‌های که به دلیل سوء تغذیه شدید مردمان به خصوص کودکان بی‌گناهش، سوژه دوربین عکاسان و خبرنگاران جهان در تهیه خبر و عکس‌های داغ و ناب شده‌اند.
بیشماری ارزش و ارزش‌گذاری‌ها وجود دارند که هر کشور می‌تواند، هنگام برگزاری جشنواره‌ها به جای نبرد و نابود ساختن سالیانه هزاران تن میوه مصرفی به آنها بپردازد. اینطور نیست؟
گذشته از این نگاه انتقادی... باید گفت؛ دلیل برگزاری جشنواره نبرد پرتقال سال 2012 که سالانه در ایریای شمال ایتالیا برگزار می‌شود، صرفا، تفریح و نوعی نبرد فیزیکی با پر تقال نیست.
بلکه این جشنواره یادآور داستان و سرگذشت مقاومت مردم این شهر در برابر ظالمان و استبدادگران است. سرگذشت نبرد و مقاومت برای آزادی، قرنها است که در فرهنگ این مردم ریشه دوانده است.
داستان این سرگذشت و مقاومت این است که در قرن دوازدهم میلادی، دختر یک آسیابان در مقابل استبداد حاکمی ظالم که قصد داشت به تمام دختران شهر تعرض کند، ایستادگی کرده و با او درگیر می‌شود.
در این درگیری دختر جوان، سر حاکم ظالم را از تنش جدا می‌سازد و با این شهامت و فداکاری خود، شهر ایوریا را از ظلم و استبداد این حاکم نجات داده است.
به همین منظور این ملت به پاس آن همه مقاومت و پایمردی پیشینیان خود، همه ساله با برگزاری این جشنواره پرتقال چنین روزی را در قالب پرتاب پرتقال به سوی یکدیگر، یادآوری می‌کنند! از زمان جنگ جهانی دوم به بعد نیز این جشنواره با قوانین سختگیرانه‌تری به اجرا در آمده است.
در واقع، نبرد پرتقال و پرتاب پرتقال به سوی یکدیگر به نوعی بازسازی صحنه‌های جنگ آن زمان است که مردم شهر ایوریا - ایتالیا آن را با جان و دل حفظ و برگزار می‌کنند.
رسم بر این است که شرکت کنندگان در این مراسم با صدای طبل در محل تعین شده برای نبرد جمع و آماده شوند. سپس ویولتا، ملکه جشن، سوار بر کالسکه تزیین شده از میان جمعیت می‌گذرد. با عبور او، نبرد یعنی پرتاب پرتقال شروع می‌شود.
این جشنواره تاریخی به مدت سه روز به طول می‌انجامد. در این سه روز آسمان این شهر و مردمانش به رنگ نارنجی یعنی رنگ پرتقال را به خود می‌گیرد.
هزاران تماشاچی، پشت حفاظ های توری به تماشای این نبرد می‌نشینند. این حفاظ ها برای محافظت تماشاگران از برخورد هزاران پرتقال پرتاب شده است. با وجود این، هیجان حاکم بر این نبرد بقدری زیاد است که گاهی تماشاگران هم به میدان نبرد وارد می‌شوند.