با این حال برخی هم معتقدند که تیموریان و نکونام از لحاظ سبک بازی تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند و باید به‌صورت همزمان در ترکیب ثابت تیم ملی قرار بگیرند.
آندو و نکونام در سال‌های اخیر به‌عنوان دوهافبک دفاعی در فوتبال ایران شناخته شده‌اند که هر دو جزو بهترین‌ها هستند به همین دلیل خیلی‌ها انتظار دارند که با توجه به هم پست بودن این دو بازیکن، فقط یکی از آنها در ترکیب ثابت قرار بگیرد. کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی اما چنین نظری ندارد و به‌صورت همزمان از این دو بازیکن استفاده می‌کند؛ شیوه‌ای که افشین قطبی هم آن را پیاده می‌کرد. در حال حاضر از بین این دو نفر، بازیکنی که به‌عنوان یک هافبک دفاعی در ترکیب تیم ملی قرار می‌گیرد نکونام است. کی‌روش معتقد است که او در قطع کردن ضدحملات حریف، ارسال پاس‌های قطری به مهاجمان کناری تیم ملی، زدن ضربات سر در یک سوم دفاعی و شروع بازیسازی از زمین خودی یک گزینه ایده‌آل محسوب می‌شود به همین دلیل ترجیح می‌دهد نکونام را در این پست به بازی بگیرد.
یکی از نقاط ضعف نکونام این است که قدرت حمل توپ ندارد، دقیقا برعکس تیموریان. در ضمن آندو از لحاظ بازی فیزیکی و گرفتن توپ از بازیکنان حریف شرایط بهتری نسبت به نکونام دارد. نکونام در بازی بدون توپ و قرار گرفتن در فضاهایی که تیم حریف بازیسازی‌اش را انجام می‌دهد تجربه خاصی دارد ولی یکی دیگر از نقطه ضعف‌های نکونام پاس‌های عرضی و رو به عقب این بازیکن است که سرعت بازی تیم ملی را به صفر می‌رساند.
تیموریان، ایده‌آل‌ترین مکمل کریمی
تیموریان در حال حاضر در کنار علی کریمی به‌عنوان یکی از هافبک‌های مرکزی تیم ملی مشغول به بازی است. ماموریت اصلی آندو تخریب بازی حریف آن هم در زمین حریف است؛ جایی که وقتی علی کریمی به‌عنوان هافبک پاسور توپ را از دست می‌دهد، قدرت زیادی برای انجام بازی تحت فشار، گرفتن توپ و تخریب بازی حریف ندارد. در این شرایط اگر آندو در کنار کریمی نباشد، کی‌روش مجبور است از یک هافبک فانتزی و تکنیکی دیگر استفاده کند و همین موضوع باعث خواهد شد تا تیم ملی بازی فیزیکی و تخریبی خود را در زمین حریف از دست بدهد. در این شرایط به عقیده برخی استفاده از دو هافبک تکنیکی که نمی‌توانند بازی تحت فشار و توپ‌گیری در زمین حریف را به نحو احسن انجام دهند معقولانه به‌نظر نمی‌رسد.
اگر کریمی مثل دوران جوانی‌اش بازی تحت فشار را در دستور کار قرار می‌داد و توانایی تخریب بازی حریف را داشت شاید استفاده از یک هافبک پاسور دیگر مثل محرم نویدکیا یا قاسم حدادی‌فر منطقی به‌نظر می‌رسید ولی کی‌روش به این دلیل از آندو جلوتر از نکونام استفاده می‌کند که این بازیکن با قدرت جنگندگی فوق‌العاده‌اش (که البته در بازی نکونام کمتر دیده می‌شود) بتواند توپ‌های از دست رفته توسط علی کریمی و انصاری فرد را مجددا تصاحب کند. تیموریان در حال حاضر جزو تأثیرگذارترین بازیکنان تیم ملی است ولی استفاده از او در پست هافبک دفاعی(جای نکونام) شاید قدرت ایران را در بازی تحت فشار و تخریب بازی حریف کمتر کند و نکته کلیدی این است که اگر آندو عقب‌تر بازی کند دیگر کی‌روش گزینه‌ای برای جانشینی وی ندارد. او فعلا تصمیم گرفته که به‌صورت همزمان از این دو بازیکن استفاده کند و مشخص نیست تا چه زمانی این شیوه را پیاده خواهد کرد.
چرا نکونام همیشه فیکس است؟
سؤال اساسی در مورد نکونام این است که چرا همیشه در ترکیب اصلی است و هر مربی‌ای که در راس تیم ملی قرار می‌گیرد در بدترین حالت ممکن هم از او در ارنج اولیه استفاده می‌کند؟ در نگاه اول می‌توان اینطور به قضیه نگاه کرد که هر مربی دوست دارد یک هافبک دفاعی قدبلند مقابل خط دفاعی‌اش داشته باشد که ضربات اول را بزند، ارتباط خط دفاع و هافبک را به خوبی و درست برقرار کند، ریتم بازی را حفظ کند و ضرباهنگ تیم را به موقع بالا و پایین بیاورد. هر مربی دوست دارد یک سرزن قهار داشته باشد که وقتی بازی گره خورد به کمک تیمش بیاید و روی ضربات ایستگاهی گل بزند. علاوه بر اینها نکونام پنالتی‌زن خوبی هم هست اما هیچ‌کس نمی‌داند چطور وقتی هیچ‌کدام از این ویژگی‌ها را در بازی‌اش نمی‌بینیم یا او در پایین‌ترین سطح ممکن این قابلیت‌ها را بروز می‌دهد از سوی مربیانی چون امیر قلعه‌نویی، علی دایی، افشین قطبی و حتی کارلوس کی‌روش، نخستین انتخاب برای میانه میدان است و حتی اگر خوب هم نباشد باید تا دقیقه 90 در میدان بماند. خیلی سخت می‌توان آخرین باری که نکونام به خاطر بازی بد یا حتی تغییر تاکتیکی حین مسابقه از ترکیب تیم‌ملی بیرون آمده باشد را به خاطر آورد. شاید جواب این پرسش‌ها و اینکه چرا او همیشه بازیکن ثابت تیم ملی است را فقط بتوان در یک مسئله جست و جو کرد و آن حضور نکونام در لالیگای اسپانیا و استمرارش در یکی از بهترین لیگ‌های باشگاهی دنیاست؛ حتی اگر در آن تیم هم فوتبالی چشم‌نواز و با کیفیت ارائه نکند.نکونام در 11سال حضور در تیم ملی هیچ‌گاه به اندازه شش سال اخیر جایگاه ثابتی در تیم ملی نداشته، این در حالی است که در دو سه سال اخیر کمتر از نکونام بازی شاخصی به خاطر می‌آوریم. شاید برای خیلی‌ها یادآوری آخرین دیداری که نکونام جزو سه بازیکن برتر تیم ملی بود سخت باشد و باید حداقل به هشت سال قبل برگشت و بازی‌های خوب او را در جام ملت‌های 2004 مدنظر قرار داد. البته او در بعضی دیدارها هم خودی نشان داده و می‌توان به کاشته زیبایش به کره‌جنوبی در مقدماتی جام جهانی 2010 و ضربات سری که منجر به گل شده اشاره کرد.