مربیانی که معمولا با دو هافبک دفاعی بازی می‌کنند، به هر یک از آنها وظایف متفاوتی می‌دهند که این موضوع در مورد نکونام و تیموریان هم دیده می‌شود. جواد، بازیکنی است که در سطح اول اروپا فوتبال بازی می‌کند و توانایی‌های او قبلا اثبات شده است. اعتقاد شخصی من این است که او بیشتر در خدمت تیم است و شاید بازی‌اش چندان به چشم نیاید و اینگونه بازیکنان معمولا عصای دست مربی هستند. البته نکونام در چند بازی اخیر افت کرده و این موضوع قابل‌انکار نیست ولی او نباید به خاطر افت مقطعی از ترکیب بیرون بماند.
عملکرد بعضی از فوتبالیست‌ها در زمین مسابقه بستگی به نمایش و عملکرد تیمی دارد که در آن بازی می‌کنند و نکونام هم جزو آن دسته از بازیکنان است. در بازی با ازبکستان و قطر دیدیم که تیم ملی خوب نبود و همین موضوع روی عملکرد نکونام تأثیر منفی گذاشت ولی برخی بازیکنان با اینکه تیمشان خوب بازی نمی‌کند، عملکرد موفقیت‌آمیزی دارند. در بازی با ازبکستان تیم ما توان حمله‌کردن نداشت و مجبور بودیم عقب‌نشینی کنیم به همین دلیل نکونام پاس‌های عرضی و رو به عقب می‌داد. در بازی با قطر هم با اینکه جریان بازی را در اختیار داشتیم ولی در بازیسازی مشکل داشتیم و نکونام باز هم نتوانست کیفیت خوبی داشته باشد.
نکونام در حال حاضر نسبت به آندو عقب‌تر بازی می‌کند و او به نوعی فرمانده تیم است. نکونام برای کی‌روش هم بازیکن ارزشمندی است که در حضور بازیکنی مثل علی کریمی بازوبند را به او داده است.نکونام در تخریب بازی حریف، ارسال پاس‌های قطری و بازیسازی از خط دفاع بازیکن مهمی است و آندو هم یک خط جلوتر وظیفه درگیری با بازیکنان در زمین حریف و انجام بازی تحت فشار را برعهده دارد. در ضمن فاکتور مهم تیموریان، دوندگی و قدرت بدنی بالای اوست که همیشه به تیم ملی کمک می‌کند.
در مورد مشکل بازیسازی در تیم ملی هم باید بگویم که دلیل اصلی، بی‌توجهی به استعدادیابی است و باشگاه‌های ایران دیگر فکری برای تولید بازیکن ندارند و فقط می‌خواهند با پول همه چیز را به‌دست آورند. شما می‌بینید که یک مربی مثل مجید جلالی از بازیکنان جوان استفاده می‌کند ولی به‌دلیل نتیجه نگرفتن برکنار می‌شود چون برای باشگاه‌ها و مدیران، فقط نتیجه مهم است و همین موضوع به فوتبال ملی هم ضربه می‌زند. وقتی کریمی با 33سال سن بهترین بازیکن ایران شناخته می‌شود، پس باید نتیجه گرفت که فوتبال ما در تولید بازیکن مشکل دارد.
در دهه اخیر هم فقط جباری و نویدکیا جزو بازیسازهای خوب ایران بوده‌اند و این فقط به استعداد ذاتی آنها برمی‌گردد. یکی دیگر از دلایل ضعف تیم ملی در بازیسازی، عدم‌توانایی در گرفتن مالکیت توپ است و به‌نظر نمی‌رسد این مشکلات به‌زودی برطرف شود.