معبد شائولین واقع در استان هنان از گذشته‌های دور به خاطر ارتباطش با هنرهای رزمی چینی از شهرت زیادی برخوردار بوده است. اما اکنونبه نظر می‌آید علاوه بر این معبد شهر 650 هزار ساله دنگ‌فنگ در فاصله 6 مایلی شائولین به مرکزی جدید برای آموزش این هنرهای رزمی تبدیل شده و در این شهر بیش از 50 هزار هنرجو در حدود 60 هنر رزمی آکادمیک را آموزش می‌بینند.
دختر‌ها و پسرهای زیادی در رده سنی 5 تا 20 ساله از مناطق و استان‌های مختلف چین به این شهر می‌آیند،تعدادی از آنها آرزوی هنرپیشه شدن را در سر دارند و عده‌ای دیگر می‌خواهند به قهرمان کیک‌بوکسینگ تبدیل شوند. گروهی دیگر به امید یافتن شغلی مناسب در ارتش،پلیس و یا شرکت‌های خصوصی امنیتی در چین وارد دوره‌های آموزشی این شهر می‌شوند.
دانش‌جویان و هنر‌آموزان شبها باید در اتاق‌هایی بدون ویاسل گرم‌کننده بخوابند . کلاس‌های آموزشی آنها نیز بدون توجه به درجه حرارت هوا،همیشه در فضای باز و معمولا پیش از طلوع آفتاب برگزار می‌شود. این هنرجویان 6 روز از هفته و 11 روز از سال با به تن داشتن لباس‌های تمرین یکدست، درحال تمرین کونگ‌فو هستند.
در ماه‌های ابتدایی،هنر‌آموزان جدید باید تمرین‌های کششی بسیار سخت و دردناک را به خوبی انجام دهند،باید به درخت‌ها مشت بکوبند تا دستهایشان قوی شود و هنر‌آموزان بزرگتر از خود را بر دوش سوار کنند تا پاهای آنها قوی شود. همچنین مربی‌ها از شاخه‌های بامبو برای ضربه زدن به پشت پاهای هنرجویانی که حرکات را به درستی انجام ندهند استفاده می‌کنند.
قدمت هنرهای رزمی در چین به پیش از قرن پنجم باز‌می‌گردد. این هنر زمانی وارد شائولین شد که گروهی از سربازان فراری به دنبال سرپناه می‌گشتند. فلسفه حاکم درباره کونگ‌فوی شائولین بر اساس این باور است که زندگی سالم اصول و قواعد "چان" (تفکر زِن)، وُو (هنرهای رزمی) و یی (طب گیاهی) را به جریان می‌اندازد.
بر اساس افسانه‌ای مشهور عارف هندی در قرن پنجم تعدادی از حرکات را برای راهبان معبد شائولین طراحی کرد که حرکات حیوانات در آن تقلید شده‌بودند. راهبان این حرکات را برای دفاع از خود تغییر دادند و بعد‌ها این حرکات به گونه‌ای تغییر کردند که برای استفاده از نبرد کاربرد یافتند. نوادگان این راهبان این حرکات را هنرهای رزمی نامیدند و طی 14 قرن بعد از آنها در نبرد‌های زیادی استفاده کردند.