وی از چهره‌های شاخص وزنه برداری ایران بود که در رشته وزنه برداری و پرورش اندام در سال‌های بسیار دور جزء قهرمانان سطح اول جهان بوده و از چهره های به یاد ماندنی و جاودانه استان گیلان به شمار می رود.
علاقه به ورزش از همان اوان کودکی و نوجوانی در وجودش جوانه زد. در نوجوانی و جوانی با ورزشکاران محل مانند محمدعلی خورشیدی و هاشم پاداش ستوده در اجرای نمایش های شگفت آور نظیر پاره کردن کتابهای قطور و دریدن مجمعه ها و سینی‌های مسی و غیره شرکت می کرد و سنگ ها و وزنه های سنگین را که بلند کردن آنها از قدرت و توانایی مردم عادی خارج بود، روی دست بالا می برد.
علاوه بر اینها در ورزش‌هایی چون بارفیکس، پارالل، تاب، خرک و آکروبات نیز شرکت می کرد و توانایی و مهارت شگفت انگیز خود را به معرض نمایش می گذاشت.
راه و رسم کشتی گرفتن روی تشک را از رضا لاجی مشهور به هاشم زاده، پارالل و بارفیکس را از قدیر بیشه بان و برخی دیگر از ورزشهای آن زمان را از پهلوانان معروفی چون احمد درخشان، سید علی تفنگدار و سید علی کم سخن یاد می گرفت.
محمود نامجو همزمان باستانی کارهم بود و از این رو برای تمرین و انجام ورزشهای قدیمی به زورخانه های سلامت بخش، میان راه و زورخانه بازارچه سبزه میدان می رفت.
دیری نگذشت که نظیر ورزشکاران باستانی کار مانند کربلایی ندافی، رضا زرگر، بزرگ و مهدی خمیرانی صاحب نام گردید به طوری که ورود او را به زورخانه مرشد با آهنگ ضرب و صدای زنگ خوش آمد می گفتند. بعدها نیز هرگاه در سکوی قهرمانی می ایستاد، مرشدان زورخانه های رشت به افتخارش صلوات می فرستادند و زنگ می زندند.
نامجو وقتی به تهران مهاجرت کرد، دست تقدیر او را برای آموختن فنون وزنه برداری و تمرین صحیح با اسباب و ادوات ورزشی به مدرسه ورزنده کشانید و در این مدرسه بود که بسیاری از رموز ورزش را آموخت و همزمان با تمرینهای ورزشی، در یک کارگاه مبل سازی به کار مشغول شد.
طولی نکشید که داوطلبانه وارد خدمت سربازی شد. دوران خدمت سربازی آغاز موفقیت‌های وی بود، محل خدمت در دانشکده افسری به وی فرصت داد تا با خاطری آسوده تمرینهای خود را در رشته وزنه برداری، ورزشهای باستانی و کشتی ادامه دهد.
محمود نامجو در سال 1318 در مسابقات قهرمانی کشور که برای اولین بار در تهران برگزار می شد، در رشته وزنه‌برداری دسته 60 کیلوگرم به مقام نخست دست یافت، از آن پس قهرمان گیلانی نزدیک به نیم قرن با پولاد سرد در میادین ملی و جهانی دست و پنجه نرم کرد و ثمره تلاش دراز مدت وی در هم شکستن 20 رکورد جهانی، کسب 11 مدال افتخار مسابقات جهانی، المپیک و آسیایی برای ایران بود.
مرحوم نامجو در اولین حضور خود در مسابقات المپیک موفق شد در دسته خروس وزن به مقام پنجم دست یابد. او در سال 1948 میلادی در چهاردهمین دوره بازی های المپیک (اولین المپیاد بعد از جنگ جهانی دوم) که در لندن برگزار می شد، در سی و سومین سال عمر خود با بلند کردن 122.5 کیلوگرم در دسته وزنی خود رکورد جدیدی به ثبت رساند و در مجموع به مقام پنجم دست یافت.
وی در دومین حضور المپیکی خود در سال 1952 (پانزدهمین دوره بازیهای المپیک) به پایتخت فنلاند رفت و مدال نقره وزنه‌برداری خروس وزن را برای ایران به ارمغان آورد.
در المپیک 1956 ملبورن استرالیا نامجو مدال برنز خروس وزن را بدست آورد و لقب مقاومترین وزنه بردار جهان نیز به القاب پیشین وی اضافه شد.
اما گذشته از عناوینی که نامجو در مسابقات المپیک کسب کرد، در بسیاری از میادین معتبر جهانی نیز شرکت نمود و حاصل این حضور گسترده او، کسب 3 مدال طلا، یک نقره و 2 برنز از رقابتهای مختلف بود که آخرین مدال یعنی مدال برنز مسابقات جهانی تهران در چهل و یک سالگی این مرد تمام نشدنی وزنه برداری بدست آمد.
اولین حضور او در مسابقات جهانی مربوط به مسابقات لاحه هلند بود که در سال 1949 برگزار می شد. این مسابقات هفتمین دوره مسابقات جهانی بود و مرحوم نامجو موفق شد در دسته خروس وزن به مقام اول دست یابد و مدال طلای جهان را نصیب کشورش کند.
او در سال 1950 در هشتمین دوره مسابقات جهانی که در پاریس برگزار شد، یک بار دیگر به مقام اول وزنه برداری دست یافت و دومین مدال طلای جهان را به گردن آویخت.
نهمین دوره مسابقات جهانی در سال 1951 میلادی ایتالیا انجام گرفت و مرد پولادین ایران برای سومین بار پی در پی در سکوی نخست وزنه برداری جای گرفت و مدال طلای مسابقات جهانی را زیب گردن کرد.
سه سال بعد نامجو در آستانه 38 سالگی به اطریش رفت تا در یازدهمین دوره مسابقات جهانی که در سال 1954 در وین برگزار می شد، شرکت کند.
در این دوره از مسابقات این قهرمان نامدار ایرانی موفق شد بر فراز سکوی دوم جهان بایستد و مدال نقره وزنه برداری را نصیب ایران کند. این بار مونیخ آلمان محل برگزاری دوازدهمین دوره مسابقات جهانی بود. از این مسابقات که به سال 1955 میلادی انجام گرفت، قهرمان ما مدال برنز وزنه برداری را به ارمغان آورد.
اما نامجو در آخرین رقابت جهانی خود در سال 1957 (در چهل و یک سالگی) برای سیزدهمین دوره رقابتهای جهانی که در تهران برگزار می شد، خود را آماده کرد. مسن ترین وزنه بردار آن دوره از رقابتها در نهایت موفق شد مدال برنز این رقابتها را به گردن بیاویزد.
محمود نامجو در اوایل جوانی در یک کارگاه مبل سازی در تهران مشغول به کار شد و در سال 1323 به استخدام آتش نشانی تهران درآمد و در سال 1356 با 33 سال خدمت بازنشسته شد.
در همین سالها بود که در اولین دوره بازیهای آسیایی که در دهلی نو پایتخت هندوستان برگزار می شد، شرکت کرد و موفق شد مدال طلای آن مسابقات را بدست آورد.
نامجو در بازیهای آسیایی توکیو هم به دلیل درخواست مقامات ورزش کشور در سومین دوره این مسابقات حاضر شد و موفق به کسب مدال نقره در این رقابتها گردید.
نامجو در دوران بازنشستگی و حتی در دوره نقاهت از ورزش غافل نبود و از همگامی و همراهی و تشویق ورزشکاران لحظه ای غفلت نمی کرد. او ورزشکار نمونه و دارای سجایای اخلاقی انسانی بود.
محمود نامجو در سال 1368 پس از تحمل 3 سال بیماری سرطان لوز‌المعده درگذشت و در گورستان بهشت زهرا (س) تهران به خاک سپرده شد.
عناوین و افتخارات بین المللی محمود نامجو:
بازیهای المپیک
- ۱۹۵۲ هلسینکی، فنلاند (مدال نقره)
- ۱۹۵۶ ملبورن، استرالیا (مدال برنز)
مسابقات جهانی وزنه برداری:
- ۱۹۴۹ شووینینگن، هلند (مدال طلا)
- ۱۹۵۰ پاریس، فرانسه (مدال طلا)
- ۱۹۵۱ میلان، ایتالیا (مدال طلا)
- ۱۹۵۴ وین، اتریش (مدال نقره)
- ۱۹۵۵ مونیخ، آلمان (مدال برنز)
- ۱۹۵۷ تهران، ایران (مدال برنز)
بازیهای آسیایی:
- ۱۹۵۱ دهلی نو، هندوستان (مدال طلا)
- ۱۹۵۸ توکیو، ژاپن (مدال نقره)