در آغاز این نشست که شب گذشته 17 مهر ماه در سالن کانون برگزار شد بهزاد صدیقی منتقد و پژوهشگر تئاتر که اجرای برنامه را بر عهده داشت با اشاره به اهمیت مقوله دراماتورژی در ادبیات نمایشی کودک و نوجوان گفت: در چند سال اخیر تعریف دراماتورژی در ایران کمی مخدوش شده و هر کس به نوعی این مبحث را در تئاتر خود به کار می گیرد. از سوی دیگر یک هنرمند نمی تواند به طور همزمان نویسنده یا کارگردان و دراماتورژ یک اثر باشد.
وی با اشاره به نوپا بودن مقوله دراماتورژی در تئاتر ایران افزود: این مقوله در تئاتر کودک و نوجوان به ندرت اتفاق افتاده.
صدیقی خاطر نشان کرد: دراماتورژ از آغاز باید در گروه حضور داشته باشد و به عنوان چشم اصلی و مهم یک گروه نمایشی در انتخاب ها دخیل باشد اما در تئاتر ما چنین چیزی اتفاق نمی افتد.
در ادامه بهرام جلالی پور پژوهشگر تئاتر با تشریح تعاریف گونانگون دراماتورژی گفت: درام کودک سالان در اصل نباید خیلی با درام بزرگسالان تفاوت داشته باشد. هر چند به هر حال تفاوت هایی وجود دارد.
وی ادامه داد : می توان تئاتر را بر اساس فاکتور های مختلفی تقسیم بندی کرد که یکی از این مقولات تقسیم بندی بر اساس مخاطب است.
این پژوهشگر تئاتر با اشاره به اهمیت تئاتر کودک و نوجوان یادآورشد: در مورد مخاطب کودک چند نکته مهم وجود دارد که متاسفانه ضعف های تئاتر کودک ما ناشی از بی توجهی به این نکات است. برخی تصور می کنند تئاتر کودک را می توان به طور سر سری اجرا کرد در حالی که کارکردن برای این مخاطب دشوارتر است زیرا کودک امروز جوان فرداست و نگهداری از او بسیار مشکل است.
جلالی پور با اشاره به دیگرنکات مهم در تئاتر کودک و نوجوان ادامه داد: مخاطب این گروه سنی بسیار تاثیر پذیر تر از بزرگسالان است . از سویی دیگر وقتی یک نمایشنامه نویس برای این مخاطب می نویسد باید مسائل را از دیدگاه آنها ببیند. و به همین دلیل پژوهش در این زمینه نقش بسیار مهمی دارد اما متاسفانه بسیاری از فعالان تئاتر کودک به این مسئله توجه ندارند.
او در پایان صحبت اش خاطرنشان کرد : نویسنده بزرگسالان می تواند برای کوچک سالان هم بنویسد چون قواعد درام یکی است اما موضوع پژوهش هم به قدرت خود باقی است.
در ادامه این جلسه عباس جهانگیریان نمایشنامه نویس و پژوهشگر تئاتر گفت: فرایند تولید تئاتر کودک در ایران بر پایه چهار مولفه دولت ، جامعه ، امکانات و مخاطب شکل می گیرد.
وی با اشاره به دولتی بودن تئاتر در ایران متذکر شد: اراده دولت در تئاتر کودک در سیاستگذاری های مرکز هنرهای نمایشی متجلی می شود.
جهانگیریان احیای جشنواره تئاتر کودک و نوجوان را یکی از تلاش های مرکز هنرهای نمایشی در امر تئاتر کودک و نوجوان دانست و گفت: همراه با برگزاری جشنواره ، چاپ کتاب و اجرای عمومی آثار در تالار هنر هم پی گیری می شود اما اینها کافی نیست.
وی با تاکید بر ضرورت افزایش امکانات سخت افزاری تئاتر کودک و نوجوان ادامه داد: نیازمند توسعه سالن های تئاتر کودک هستیم. ضمن اینکه بودجه باید ارتقا پیدا کند. در بسیاری از شهر های ایران حتی یک سالن برای اجرای تئاتر کودک نداریم.
این نمایشنامه نویس ادامه داد: دولت باید زمینه تشکیل و حمایت از گروه های تئاتر کودک و نوجوان در ایران را فراهم کند زیرا جامعه ما تئاتری نیست و از تئاتر دور شده است به ویژه زمانی که جامعه دچار بحران اقتصادی می شود تئاتر از سبد مصرف خانوار خارج می شود.
عباس جهانگیریان در بخش پایانی سخنانش به اهمیت مخاطب در تئاتر اشاره کرد و گفت: در اروپا تماشاگر تئاتر را تربیت می کنند یعنی اجاد نیاز می کنند وقتی بچه را از کودکی به تماشای تئاتر می آورند او به تئاتر احساس نیاز می کند اما چنین چیزی در ایران وجود ندارد در حالی که آموزش و پرورش می تواند در این زمینه نقش مهمی داشته باشد واگر این موارد اتفاق نیافتد نمی توانیم به آینده تئاتر مان خوشبین باشیم.