این آرزو که در شروع فصل جدید 22ساله شد اما این بار هم قرار نیست محقق شود. سرخ‌ها پس از اینکه فصل گذشته با کنی دالگلیش، اسطوره باشگاه به بن‌بست رسیدند، فصل جدید را با هدف تحول فنی اساسی و ارائه فوتبالی مدرن با مربی جوانی به نام برندن راجرز شروع کردند ولی نتایج شروع فصل نشان داد که برنامه‌های این مربی حداقل به این زودی‌ها جواب نمی‌دهد.
تیم پرطرفدار بندر لیورپول فصل را با شکست سنگین سه بر صفر مقابل وست برام شروع کرد. در نخستین بازی خانگی‌اش مقابل منچسترسیتی به تساوی دو بر دو رسید و در هفته سوم که باز هم میزبان بود در برابر آرسنال دو بر صفر شکست خورد. لیورپول در هفته چهارم هم رنگ پیروزی را ندید و در برابر ساندرلند با تساوی یک بر یک متوقف شد تا در منطقه سقوط قرار بگیرد. سرخ‌ها امیدوار بودند نخستین پیروزی‌شان در لیگ برتر را در آنفیلد مقابل منچستریونایتد، دشمن سنتی‌شان جشن بگیرند.
آنها شروع خوبی هم داشتند، ولی اخراج شلوی این تیم را در شرایط سختی قرار داد و این دیدار حیثیتی هم نتیجه‌ای جز شکست دو بر یک نداشت. لیورپول سرانجام در هفته ششم طعم برد را چشید و با هت تریک‌سوارز توانست در زمین نورویچ به پیروزی پر گل پنج بر دو برسد تا با این سه امتیاز، کمی از پایین جدول فاصله بگیرد. البته کسب تنها پنج امتیاز از شش بازی به قدری ناامیدکننده بود که استیون جرارد قهرمانی را شبیه یک معجزه می‌داند. کاپیتان محبوب لیورپول در مورد رتبه‌احتمالی این تیم در پایان فصل می‌گوید: «ما فصل قبل هشتم شدیم. اگر در ادامه فصل همه‌‌چیز خوب پیش برود و کمی بخت یارمان باشد، 50درصد شانس داریم که یکی از چهار تیم برتر باشیم». جرارد 33ساله در اعترافی تلخ اضافه می‌کند که قهرمانی لیورپول پیش از اینکه او از فوتبال خداحافظی کند، شبیه یک معجزه است؛«حالا دیگر فقط منچستریونایتد و آرسنال نیستند و منچسترسیتی، چلسی، تاتنهام و نیوکاسل هم مدعی هستند.» لیورپول یکشنبه هم میزبان استوک بود که در برابر این تیم هم متوقف شد.
دلخوش به افتخارات
وضعیت فعلی لیورپول نتیجه نزول تدریجی سال‌های اخیر است و کار به جایی رسیده که حالا هواداران فقط به افتخارات قدیمی باشگاه دلخوش هستند. لیورپول آخرین بار در سال1990 توانست به قهرمانی انگلیس برسد؛ وقتی هنوز این مسابقات به‌عنوان لیگ برتر برگزار نمی‌شد. حدود یک دهه بعد که با اوج‌گیری منچستریونایتد همزمان بود، لیورپول با مربیان بومی و بدون اینکه به موفقیت خاصی برسد سپری کرد تا اینکه تب استفاده از مربیان خارجی در لیگ برتر، مدیران لیورپول را متقاعد کرد تا سراغ ژرار هولیه فرانسوی بروند. او در سال1998 کارش را به‌عنوان مدیر فنی شروع کرد و پس از مدت کمی سرمربی تیم شد. هولیه برنامه پنج‌ساله‌ای را برای ساختن دوباره تیم طراحی کرد که در سال 2000نتیجه داد و لیورپول در یک فصل به قهرمانی جام حذفی، جام اتحادیه و جام یوفا رسید و سال بعد هم کامیونیتی شیلد و سوپرجام اروپا را فتح کرد. اما هولیه هم در فتح لیگ‌برتر ناکام بود و در سال 2004 با توافق دوجانبه با باشگاه از لیورپول جدا شد.
جانشین او رافا بنیتس اسپانیایی بود که موفق‌ترین سرمربی سال‌های اخیر لیورپول به شمار می‌رود و در سال2005 توانست پنجمین قهرمانی باشگاه را در اروپا به‌دست آورد. تبحر بنیتس در مسابقات حذفی به لیورپول کمک کرد تا یک‌بار دیگر در سال2007 به فینال لیگ قهرمانان برسد ولی این بار آنها مغلوب میلان شدند. بنیتس هم در حسرت قهرمانی لیگ برتر باقی ماند و در سال2010 که اختلافاتش با مدیران باشگاه بیشتر شده بود، کنار رفت.
- بازگشت ناموفق دالگلیش
پس از دو تجربه نسبتا موفق با مربیان خارجی، در شروع فصل 2011-2010 لیورپول تصمیم گرفت تا بختش را با روی هاجسون انگلیسی بیازماید ولی او تنها چند‌ماه دوام آورد و نتایج ضعیفش باشگاه را مجبور کرد تا سراغ دالگلیش برود. بازگشت دالگلیش که توانسته بود آخرین قهرمانی باشگاه در لیگ انگلیس را به‌دست آورد، خبر خوبی برای هواداران بود و او توانست پس از شروع ضعیف هاجسون، فصل را در رده ششم به پایان برساند. نتیجه عملکرد خوب دالگلیش، امضای قرارداد سه ساله با باشگاه بود و هواداران هم امیدوار بودند که روزهای خوب، دوباره به این تیم لبخند بزند، ولی پیش‌بینی‌ها درست نبود.
دالگلیش فصل را با خریدهای گران‌قیمتی شروع کرد که همگی بازیکنان بریتانیایی بودند ولی هیچ‌کدام از این خریدها نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. پس از اندی کارول که در شروع کار دالگلیش، جانشین فرناندو تورس شده بود و افت شدیدی داشت، او جردن هندرسون و استوارت داونینگ را هم به آنفیلد برد که مجموع قیمت انتقال این سه‌بازیکن به حدود 70میلیون پوند می‌رسید ولی این دو هم سرنوشتی بهتر از کارول نداشتند.
موفقیت قابل توجه دالگلیش در این فصل قهرمانی جام اتحادیه بود که نخستین قهرمانی لیورپول در شش‌سال محسوب می‌شد و این تیم در جام حذفی هم به فینال رسید، ولی در لیگ برتر پس از اینکه فصل را در رتبه هفدهم شروع کرد در نهایت به رتبه هشتم رضایت داد و همین برای برکناری او کافی بود.
تحول نیمه‌تمام
این رتبه به معنی سومین فصل متوالی بدون لیگ قهرمانان برای لیورپول بود و موقعیت باشگاه را از نظر مالی متزلزل کرد. در این شرایط مدیریت لیورپول تصمیم به یک خانه تکانی اساسی گرفت و برندن راجرز جوان را برای ساختن تیمی جدید انتخاب کرد. راجرز 39ساله که سابقه همکاری با مورینیو در چلسی را هم دارد، فصل قبل موفق شد تیم تازه وارد سوانزی را با بازی‌هایی قابل‌قبول به رتبه یازدهم برساند و در نهایت با وجود رقیبی مثل آندره ویلاش‌بواش توانست به‌عنوان سرمربی لیورپول انتخاب شود. جان هنری، مالک لیورپول پس از این انتخاب گفت: «انتخاب برندن راجرز به‌عنوان سرمربی لیورپول یکی از مهم‌ترین گام‌های ما برای ساختن باشگاهی است که هواداران بابت عملکرد آن درون و بیرون زمین هیجان‌زده شوند». این انتخاب اما آنگونه که هنری آرزو می‌کرد، با موفقیت پیش نرفته است. غیبت‌های متوالی لیورپول در لیگ قهرمانان به باشگاه اجازه نمی‌دهد که برای خرید بازیکنان جدید با سایر باشگاه‌های بزرگ جزیره رقابت کند و راجرز هم نتوانست بازیکنانی را که می‌خواست به آنفیلد بیاورد.
راجرز که دوره‌های مربیگری را در کشورهای مختلف اروپایی پشت سر گذاشته، علاقه زیادی به فوتبال مبتنی بر پاس‌های کوتاه- مشابه تیکی تاکایی که بارسلونا پیاده می‌کند- دارد و در این راه تصمیم گرفت با فروش اندی کارول که متخصص بازی هوایی است، مهاجم جدیدی بخرد که در بازی روی زمین تبحر داشته باشد ولی هیچ مشتری برای کارول که قیمت بالایی دارد پیدا نشد و از سوی دیگر باشگاه هم بودجه‌ای برای خرید یک مهاجم جدید نداشت. در نهایت لیورپول مجبور شد کارول را به‌صورت قرضی به وستهم منتقل کند ولی در رقابت برای خرید کلینت دمپسی ناکام بود و مهاجم آمریکایی فولام در آخرین روز نقل و انتقالات به‌دلیل پیشنهاد خیلی بهتر تاتنهام راهی این باشگاه لندنی شد.
در این شرایط راجرز مجبور شد تحولی را که باشگاه به‌دنبال آن است بدون بازیکنان دلخواهش شروع کند. پپه رینا درون دروازه، اسکرتل و اگر در دفاع میانی، جرارد در خط میانی و سوارز در خط حمله، بازیکنان بزرگی هستند که لیورپول موفق شد آنها را حفظ کند ولی راجرز هفته‌های نخست را به جست‌وجو برای پیدا کردن مهره‌هایی مطمئن برای سایر نقاط زمین سپری کرد.
البته او چند خرید خوب هم داشت؛ جو آلن، هافبک جوان ولزی که فصل قبل در سوانزی شاگرد همین مربی بود، نوری شاهین که به‌طور قرضی از رئال منتقل شد و به‌تدریج با شرایط بازی در جزیره خو می‌گیرد و فابیو بورینی، مهاجم ایتالیایی که سرعت و تکنیک خوبی دارد از این جمله هستند. شکوفایی رحیم استرلینگ 17ساله که توانسته جایگاه ثابتی در ترکیب اصلی پیدا کند هم برای راجرز مایه امیدواری است، در عوض مصدومیت شدید زانوی مارتین کلی که در دفاع راست درخشش خوبی داشت و حداقل شش‌ماه غایب خواهد بود، خبر ناگواری برای اوست.
هفت هفته‌ای که از لیگ برتر گذشته برای راجرز فرصتی بود تا با همین موجودی به‌تدریج ترکیب اصلی‌اش را پیدا کند و امیدوار است که از این به بعد تیمش پله به پله در جدول صعود کند. این در حالی است که سایر مدعیان شروع باصلابتی داشته‌اند و در زمان مشابه توانسته‌اند امتیازات مهمی جمع کنند. از سوی دیگر راجرز برای هیچ‌کدام از بازیکنان کلیدی‌اش به‌ویژه سوارز جایگزین مطمئنی ندارد و باید امیدوار باشد پیش از تقویت تیم در‌ماه ژانویه هیچ‌کدام از این بازیکنان مصدوم یا محروم نشوند. در این شرایط راجرز امید زیادی ندارد که در پایان فصل، بالاتر از شش یا هفت تیم مدعی بایستد و حتی تکرار رتبه هشتم فصل قبل هم حتمی نیست.