به گزارش ایسنا، یکی از سخنگویان ریاست جمهوری میانمار به شبکه خبری بی.بی.سی گفت که تمامی دهکده‌ها و بخش‌هایی از شهرهای ایالت راخین در درگیری بین بوداییان و مسلمانان ساکن این نواحی به آتش کشیده شده و از بین رفته است.
سخنگوی ریاست جمهوری میانمار این سخنان را پس از آن بیان کرد که دیده‌بان حقوق بشر تصاویر ماهواره‌ای را منتشر کرده بود که در آن صدها ساختمان را که در شهر ساحلی کوکپیو تخریب شده، نشان می‌دهد.
وی همچنین از تشدید تدابیر امنیتی در ایالت راخین خبر داد.
در همین حال یک کمیته پارلمانی به ریاست آنگ سان سوچی، رهبر مخالفان میانمار خواستار خاتمه خشونت‌ها و اعزام نیروهای بیشتری به مناطق مورد مناقشه شده است.
سازمان دیده‌بان حقوق بشر از سوزانده شدن ۸۰۰ خانه و "خانه قایقی" و مجموعا ۳۵ هکتار از شهر کوکپیو واقع در ایالت راخین میانمار در جریان خشونت‌های اخیر خبر داد.
به گفته این سازمان حقوق بشری مستقر در آمریکا، بیشتر آسیب دیدگان دور جدید خشونت‌ها، مسلمانانی هستند که از سوی بودایی‌هایی که آنان را "غیربرمه‌ای" می دانند مورد حمله قرار گرفته‌اند.
درگیری هایی که از روز یکشنبه در ایالت راخین آغاز شده، به کشته شدن ۵۶ نفر منجر شده است. هنوز مشخص نیست که خشونت‌های جدید بر سر چه شروع شده است.
به گفته فیل رابرتسون، معاون آسیای سازمان دیده‌بان حقوق بشر، حجم خشونت‌های اخیر نشان می‌دهد که دولت میانمار باید "به سرعت" به انجام اقدامات لازم برای برقراری امنیت در ایالت راخین بپردازد.
چند روز پیش، گروهی از گزارشگران و فیلمبرداران شبکه چهار انگلیس توانستند به شهر سیتوه در این ایالت، که در دور جدید خشونت‌ها آسیب دیده، سفر کرده و از آن گزارش تهیه کنند.
این شبکه تلویزیونی در گزارش خود از این منطقه نشان داد که بزرگ‌ترین محله مسلمان‌نشین در شهر سیتوه، در خشونت‌های قومی کاملا از بین رفته است.
حدود چهار ماه پیش هم در ایالت راخین، ۹۰ تن که عمدتا مسلمان بودند، بر اثر خشونت‌های قومی کشته شدند.
حریق در شهر مسکونی اقلیت روهنجیا، دست‌کم ۸۰۰ خانه را به کام آتش برده است. سازمان ملل تعداد آوارگان را بالغ بر ۸۰ هزار نفر می‌داند.
سازمان ملل می‌گوید که اقلیت مسلمان روهنجیا یکی از تحت ستم‌ترین اقلیت‌های جهان است. در منازعه چند روزه بوداییان با این اقلیت، خانه‌های مسکونی آنها به آتش کشیده شده است.
نیمی از روهنجیاها خارج از میانمار و در بنگلادش، پاکستان، عربستان سعودی، تایلند، مالزی، اندونزی یا اروپا و استرالیا زندگی می‌کنند. آنها اعقاب تجار و جهانگردان عرب و بنگلادشی هستند و فرهنگ، زبان و هویت خاص خود را دارند.
پس از خروج میانمار از استعمار انگلیس در سال ۱۹۴۸، روهنجیاها به تدریج به عنوان یک اقلیت شناخته شدند. خونتای نظامی میانمار پس از کسب قدرت در سال ۱۹۶۲، سیاست "برمه‌ای سازی" را در پیش گرفت. غرب میانمار بر همین اساس از ده‌ها سال پیش تاکنون صحنه پاکسازی قومی، آزار و قتل سیستماتیک مردان بوده است. روهنجیاها شهروند میانمار محسوب نمی‌شوند و عملا اقلیتی بدون ملیت و سرزمین به شمار می‌روند.
کارشناسان سازمان ملل معتقدند که اقلیت روهنجیا جزو مظلوم‌ترین و تحت ستم‌ترین اقلیت‌های جهان است. کسی نمی‌داند که این همه نفرت نسبت به این اقلیت از کجا سرچشمه می‌گیرد. ۸۹ درصد جمعیت میانمار بودایی هستند و تعداد مسلمانان این کشور تنها ۴ درصد کل جمعیت است. روزنامه‌های دولتی میانمار از آنها با الفاظ تحقیرآمیزی چون «سیاهه»، «عربه» یا «بنگلادشیه» نام می‌برند.
حتی آن سانگ سوچی رهبر اپوزیسیون میانمار و حزب لیگ ملی برای دموکراسی نیز از موضع‌گیری آشکار نسبت به روهنجیاها خودداری می‌کند. سان سوچی تاکنون کلمه‌ای در مورد خشونت با این اقلیت و سرکوب آنان بر زبان نرانده است.