به گزارش دیسکاوری، تلسکوپ هرشل که آسمان‌ها را در نور فروسرخ مشاهده می‌کند، در مطالعات اخیرش دو سیستم ستاره‌ای که احتمال می‌رود میزبان سیاره‌های شبه زمینی متعددی باشند، به نامهای گیلیس 581 و 61 ویرجینز را زیر نظر گرفت. هریک از این سیستم‌های ستاره‌ای به ترتیب در فاصله 22 و 28 سال نوری از زمین قرار دارند.
گیلیس 581 که در دسته کوتوله‌های سری M قرار دارد به تازگی به عنوان ستاره‌ای شناسایی شده که دست‌کم از چهار سیاره برخوردار است که یکی از آنها در منطقه قابل سکونت این سیستم ستاره‌ای در حرکت است. 61 ویرجینز نیز از ستارههای سری G است که گفته می شود از دو سیاره ابرزمینی برخوردار است،یکی از این سیاره‌ها دو برابر زمین بوده و دیگری 18 برابر زمین است.
هرشل اکنون نکته‌ای جدید درباره این سیستم‌های ستاره‌ای کشف کرده و دریافته این سیستمها توسط حلقه‌ای از خرده یخهای کیهانی محاصره شده‌اند. سامانه خورشیدی توسط ذرات یخی که به کمربند کویپر شهرت دارد محاصره شده، این ذرات یخی منشا تعدادی از ستارههای دنباله‌دار مشهور که گاه‌گداری خود را به بخشهای داخلی سامانه خورشیدی پرتاب می‌کنند،به شمار می‌روند.
تعاملات گرانشی میان مشتری و زحل در مراحل اولیه تاریخ سامانه خورشیدی باعث شد جنین‌های ستارههای دنباله‌دار که درواقع توده‌هایی از یخ و سنگ هستند، از این کمربند جدا شده و رگباری از ستارههای درخشان به سوی سیاره‌های داخلی سامانه خورشیدی از جمله زمین حرکت کنند، پدیده‌ای که گمان می‌رود عامل انتقال آب به زمین بوده باشد.
نکته قابل توجه درباره دو سیستم ستاره‌ای مورد مطالعه هرشل این است که هیچ یک از آنها از سیاره‌های گازی عظیم برخوردار نیستند از این رو بسیاری از جنین‌های ستارههای دنباله‌دار هرگز حلقه کویپر مانند را ترک نگفته و تعداد زیادی از آنها در خانه خود باقی مانده‌اند به شکلی که جمعیت این ذرات نسبت به جمعیت توده‌های یخی در کمربند کویپر سامانه خورشیدی بسیار بیشتر است.
نتیجه‌گیری دانشمندان از این محاصره ستارههای دنباله دار این است که سیستم‌های ستاره‌ای که از حلقه ذرات یخی متراکم‌تری برخوردارند، از سیاره‌های کوچکتر و کم جرمتری برخوردارند. نبود سیاره‌هایی به بزرگی زحل و مشتری در این دو سیستم ستاره‌ای به آن معنی است که بمباران‌های سنگین ستارههای دنباله‌دار در بخشهای داخلس این سیستمها رخ نداده و در عوض باران‌های مداومی از ستارههای دنباله‌دار در آن رخ می‌دهد. به گفته دانشمندان چنین باران‌های مداومی طی طول عمر این سیستم‌های ستاره‌ای که در حدود دومیلیارد سال است؛ برای انتقال حجم قابل ملاحظه‌ای آب به سیاره‌های داخلی سامانه‌های ستاره‌ای کافی بوده‌است، ماده‌ای که در شکل دادن به محیطی قابل حیات در سیاره‌ها ضروری به شمار می‌رود.