به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ماه مهر، این نمایشگاه شامل آثار هنرمندان 20 تا 30 است که در فراخوان نمایشگاه در دی ماه سال گذشته شرکت کرده اند.
کلیه آثار این نمایشگاه روی کاغذهایی انجام شده است که از سوی موسسه ماه مهر در اختیار هنرمندان قرار گرفته بود تا به این ترتیب شرایط برابری برای هنرمندان فراهم شود و تنها خلاقیت هنری و نحوه کنش و بیان هنری آنها در برابر یکدیگر آزموده شود.
پس از فراخوان نمایشگاه "کنش، بیان، خلاقیت" در دی ماه 1390 حدود 280 نفر آثار خود را به این نمایشگاه ارایه کردند که پس از بررسی کل آثار، 44 اثر از 28 هنرمند در 2 نمایشگاه به نمایش در آمد.
دومین نمایشگاه "کنش، بیان، خلاقیت" از 10 آذر ماه در موسسه ماه مهر برپا شد که شامل آثار هنرمندان جوانی مانند محمد کاظم کاظم زاده،اعظم گلکار، یسری مجتهدی، امیر محمدزاده، امیر مخبر، مهسا مرسی، ساره مصباحی، مهدیه مهریزی نیا، مرجان نعمتی و افروز ودودی است.
در بیانیه نمایشگاه "کنش، بیان، خلاقیت" آمده است: تصویر کلاسیک هنرآموز در معنای اروپایی‌اش جوانی است که کاغذ را بین چشمانش و جهان بیرون میانجی کرده. تصویر رنسانسی طراح، که تصویر یونانی و رومی او نیز هست، آن است که «فیگور» را بر کاغذ ثبت می‌کند.
چشمانش طبیعت را می‌کاود، اما طبیعتی که بیشتر انسان است تا سنگ و درخت و در این ثبت کردن، طرح و خط بر رنگدانه و سنگ مرمر مقدم است.
تخته‌شاسی مایل، تصویر شناخته‌شده هنرجوست. تقدم بینایی. تقدم بازنمایی.
تاریخ هنر به‌تدریج سطح کاغذ را از این دغدغه آزاد کرد؛ همچنان که پیشتر هم همه‌جا و همیشه دغدغه اصلی نبود.
با این حال، بدن همچنان محوریت‌اش را حفظ کرد. نقطه‌ا‌ی بود که چیزها از آن شروع و بدان ختم می‌شد. لئوناردو نوک پرگار را بر ناف انسان گذاشته بود.
رابطه ما با بدن در این جغرافیا دیگر بوده است و همچنان هم دیگر مانده است. این پرسش همچنان باز است که به فرض وجود نقاشی ایرانی فیگوراتیو معاصر، این نقاشی تا چه اندازه فیگوراتیو است؟ و می‌توان پرسید آیا بدن‌های محذوف و غیرنمادین راه‌هایی برای بازگشت به سطح بازنمایی یافته‌اند؟
سطح کاغذ هم، در این میان، به عنوان بستر اصلی ثبت بدن انگار برای ما کارکرد دیگری داشته است. به بستری نمادین بیشتر شباهت داشته تا بستری بازنمایانه. انگار به سطح نوشتار نزدیک‌تر بوده است.
نمایشگاهی که می‌بینید دعوتی بود برای تجربه در حیطه‌ای کمتر آشنا با ما. از شرکت‌کنندگان خواستیم سطح کاغذ را سطح بدن تصور کنند. بدین‌ترتیب آن‌چه قرار بود بازنمایی شود پیشاپیش موجود می‌شد.
مسئله نوعی تعامل بود با موضوع به جای بازنمایی آن. بی‌آن‌که کاملا آگاه باشیم کار را بسیار مشکل کرده بودیم. انگار امکانات تجربی نقاش را از او گرفته بودیم. بدین‌ترتیب بدن نزدیک می‌آمد و راه را بر انواع تفسیرهای درون‌کاوانه می‌گشود و داوری را از محور زیبایی‌شناسانه خارج می‌کرد.
نتیجه، هم همچنان که می‌بینید البته نوعی تخریب بازنمایی است به نفع چیزی در زیر پوست. پیشنهاد می‌کنیم این نمایشگاه را به چشمی دیگر ببینید. همچون سندی بر یک سری تعامل.
با بی‌اعتنایی به زشتی و زیبایی متداول، زیبایی‌شناسی و سلامت روانی نقاش بلکه در معنای نقاشی‌ای که درکودکی، زمانی که چیزها همچنان جسمیت داشت، با آن آشنا بودیم و بعدها فراموش کردیم.
آثار نمایشگاه "کنش، بیان، خلاقیت" توسط باوند بهپور و علی نصیر برگزیده شده اند، این نمایشگاه تا 22 آذر در برابر دید علاقمندان است.