سادگی راه‌اندازی و همچنین قابل حمل بودن این پهباد از جمله مهمترین مزایایی است که RQ-۱۱ را به یکی از مهمترین پهپادهای آمریکا تبدیل کرده است.
این هواپیمای بدون سرنشین ساخت شرکت «آئروویرنمنت» است. این شرکت که در کالیفرنیای آمریکا مستقر است، در زمینه ساخت ماشین‌آلات سوخت‌های نوین، خودروهای برقی و هواپیماهای بدون سرنشین تخصص دارد و از سال ۱۹۷۰ فعالیت خود را آغاز کرده است.
این شرکت با تأسیس شرکت جانبی «اسکای تاور» و با همکاری سازمان ناسا و دولت آمریکا روی پروژه‌های هواپیماهای بدون سرنشین کار می‌کند.
این پهپاد اولین‌بار در ارتش آمریکا مورد استفاده قرار گرفت اما عملکرد و کارایی فوق‌العاده آن موجب شد تا بسیاری از دیگر کشورها نیز این نوع پهپادها را به خدمت بگیرند.
RQ-۱۱ اولین بار با نام FQM-۱۵۱ معرفی شد و سپس در سال ۲۰۰۲ توسعه یافت و به فرم کنونی درآمد و از لحاظ ظاهری در کلاس پرنده‌های بزرگتر پرواز آزاد FAI (فدراسیون بین‌المللی صنایع هوایی) و F۱C قرار گرفت.
این پهپاد نیاز به سکوی پرتاب نداشته و آغاز پرواز آن با پرتاب به صورت دستی است. سامانه پیشران این هواپیما از نوع Pusher (هل‌دهنده) و موتور آن الکتریکی است. در این نوع سامانه، ملخک‌ها پشت موتور قرار گرفته و هواپیما را به جلو می‌راند.
RQ-۱۱ قادر است تا شعاع ۱۰ کیلومتر و تا ارتفاع ۱۵۰ متر از سطح محل پرتاب و ۴۶۰۰ متر از سطح دریا اوج بگیرد. این پهپاد می‌تواند با سرعت بین ۴۵ تا ۹۷ کیلومتر در ساعت پرواز کند.
RQ-۱۱ حدود ۱.۹ کیلوگرم وزن دارد و قادر است ۶۰ تا ۹۰ دقیقه پرواز مداوم داشته باشد. شعاع پرواز این پهپاد هم تا حدود ۱۰ کیلومتر است.
این پهپاد که از طریق پرتاب دستی پرواز خود را آغاز می‌کند، به کمک سامانه خلبان خودکاری خود، و با زوایه ۴۵ درجه در مسیر تعیین شده، فرود می‌آید. RQ-۱۱ قادر به جمع‌آوری اطلاعات، هدف‌یابی، اکتشاف، و پایش در روز و شب است.
طول بال‌های RQ-۱۱ حدود ۱۳۰ سانتی‌متر و طول خود پهپاد ۱۰۹ سانتی‌متر است. موتور این پهپاد از نوع الکتریکی Aveox ۲۷/۲۶/۷ است و متوسط سرعت آن ۵۶ کیلومتر در ساعت است.
مدل Raven RQ-۱۱B این پهپاد در سال ۲۰۰۵ برنده جایزه برنامه پرنده‌های بدون سرنشین آمریکا شده و برنامه تولید انبود آن در سال ۲۰۰۶ آغاز شده است. اندکی پس از آن بود که RQ-۱۱ در نیروی هوایی و نیروی دریایی آمریکا نیز به کار گرفته شد.
تاکنون بیش از ۱۹هزار فروند از این نوع پهپاد تولید شده و استرالیا، جمهوری چک، دانمارک، اسپانیا، ایتالیا، هلند، انگلیس و چندین کشور دیگر این نوع پهپاد را برای استفاده‌های نظامی کار گرفته‌اند. برنامه توسعه این پهپاد همچنان ادامه دارد و قرار است نوع پیشرفته‌تر آن که قابلیت اتصال به شبکه تبادل دیجیتال داده را دارد، به ارتش آمریکا و کشورهای متحدش تحویل داده شود.
کنترل این پهپاد به دو صورت کنترل از روی زمین و کنترل از پیش تعیین شده و مأموریتی انجام می‌گیرد. در روش اول یک استگاه زمینی کنترل پهپاد را در اختیار دارد و در روش دوم مأموریت پهپاد در آن ذخیره شده و هواپیما به صورت خودکار با راهنمایی سیستم موقعیت یاب به محل‌های تعیین شده رفته و اطلاعات جمع‌آوری می‌کند.
اما آنچه که شکار چنین پهپادی را دشوار می‌کند، قابلیت فراخوان آنی آن است، به نحوی که متصدی کنترل می‌تواند با فشار تنها یک دکمه فرمان بازگشت فوری به محل پرتاب را صادر کند تا پهپاد به محلی که از آن پرتاب شده بازگردد. دوربین ارسال رنگی تصاویر و دوربین مادون قرمز دید در شب از جمله تجهیزاتی است که روی این پهپاد نصب شده است.
پایگاه آمریکایی «صنعت دفاع» نیز در مورد این پهپاد گزارش داده است که RQ-۱۱ قادر است تصاویر گرفته شده را به صورت آنی به مرکز کنترل زمینی خود ارسال کند. این پهپاد در قالب شبکه نیز فعالیت می‌کند، که هر شبکه جمع‌آوری اطلاعات آن معمولا تشکیل شده است از ۳ پهپاد و یک مرکز کنترل زمینی.
برگرفته از: فارس