وی درباره انگیزه‌اش از تشکیل کلاس در چنین جایی می‌گوید:
کودکان بی‌سرپرست و خیابانی فقط با ابزار سواد می‌توانند به جنگ مرگ تدریجی بروند و من در هر جای ممکن این ابزار را به آنها خواهم داد.
گفتنی است آقای شارما یک معلم رسمی نیست و صاحب فروشگاهی در دهلی‌نو است اما کودکان فقیر و کودکان کار را متقاعد کرده که روزی دوبار در این محل جمع شده و در کلاس درس شرکت کنند.
وی برای کودکان یاد‌شده افزون بر سواد مشوق‌های دیگری مانند کیک و بیسکویت نیز در نظر گرفته است.