گذشته‌های نه چندان دور و صد البته هنوز هم مکانی‌هایی یافت می‌شوند که زنان در آنجا؛ حق رأی، رانندگی، کسب و کار، تحصیل ثروت اندوزی، سیگار کشیدن، داشتن اسلحه یا حتی پوشیدن شلوار و... را نداشتند و به نوعی آنها را برای زنان آن دیار ممنوع می‌کردند.
در این تمدن‌ها زنان جزء دارایی مرد و مانند یک شی بدون ماهیت به حساب می‌آمدند. زنان این تمدن‌ها هم بیکار ننشستند و تدبیری اندیشیدند که جامعه و دیار آنها، نه تنها به عنوان یک انسان بلکه به عنوان یک فرد قدرتمند و قابل احترام با آنها برخورد کنند.
تدبیری که رفته رفته به یک سنت تبدیل شد. سنتی که در آن گروهی به نام "جمعیت زنان باکره قسم‌خورده" شکل گرفت. زنان با گرویدن به این گروه که نام محلی آن "بورنشاها" ( Burneshas) بود از همه حقوق از دست رفته خود برخوردار می‌شدند.
زنان این گروه با اختیار کردن پوشش و ظاهری مردانه مانند؛ کوتاه کردن مو، تغییر در حرکات نرم زنانه، کلفت کردن صدا، سیگار کشیدن، انجام کارهای سنگین و مردانه، ... و حتی تغییر نام خود اقدام برای بدست آوردن هویت انسانی خود کردند.
این زنان در یک روستای دورافتاده شمال آلبانی در محدود کوه‌های آلپ زندگی می کردند. هنوز هم تعدادی از آنها به همین سبک زندگی می کنند.
این چهره زن سالخورده‌ای است که سالیان عمرش را در لباس مبدل گذرانده است.
عکاسی به نام "جیل پیترز" تصمیم گرفت، قبل از محو همیشگی این زنان از صحنه روزگار با گرفتن عکس از آنها، این سنت عجیب و دیرینه را جاودانه کند.
این سنت تا امروز کمابیش ادامه داشت، اما مدرن شدن جوامع باعث شده از تعداد زنانی که این سنت را اجرا می‌کنند، کاسته شود.
در حال حاضر، تنها در دهکده‌های کوچک منطقه آلپ چنین زنانی را می توان یافت.
زنانی که برای بدست آوردن آزادی برای رای، اسلحه، شلوار پوشیدن، شرکت در جلسات تصمیم گیری روستا، کسب و کار، رفتار آزادانه، نوشیدنی، دود و... قسم می خورند که هرگز از هیبت مردانه خارج نشوند.
این رفتارها در زمانی و در روستا‌هایی انجام می‌شوند که زنان در آنجا در سنین بسیار پایین به ازدواج های از پیش تعیین شده اجباری و اغلب با مردان بسیار مسن تر در روستاهای دور تن می‌دادند.
در حالیکه با گرویدن به این گروه زنان تمام امتیازات و حق و حقوق جمعیت مردان را کسب می‌کرد.او با لباس مبدل بقدری در نقش خود غوطه می‌خوردتا که این نقش جز ذهن و طبیعت دوم او شود.
مهمتر از همه اینکه، او در این گروه قسم و تعهد می‌دهد که تمام عمر تجرد و پاکدامن باقی بماند. این عمل که به عنوان یک سنت دیرینه پذیرفته شده بود کم کم رو به فراموشی گذاشته شده است. در حال حاضر فقط چند پیر رسمی باکره باقی مانده است که از خاطرات خود می‌گویند.
در این تصاویر به نظر من، آنها نه تنها لباس مردان را به عاریت گرفته‌اند، بلکه به مرور زمان چهره مردان را هم به عاریت گرفته‌اند. نگاه کنید! گویی، روزگار هم باور کرده‌است که آنان نه زن بلکه مردان سرزمین خویش هستند.
یکی از آنها در خاطرات خود می گوید ما آنقدر به این رفتار مردانه ادامه می‌دادیم که این هویت بدل به یک اصل در ذهن و زندگی ما می شد. این انتخاب ما بود. انتخابی که زنان برای رهایی از تگناهای تحمیل‌شده جامعه به آن تن در می‌دادند. آنها همه عمر خود را در هیأت مردان سپری می‌کردند و جالب این بود که با این انتخاب، نگاه جامعه نیز به آنها تغییر می‌کرد
زنان برونشا در جوامع مورد احترام بودند، آنها قدرت زیادی از خود بروز می‌دادند و مایه افتخار و غرور خانوادهایشان بودند. تنها تعداد کمی از آنها هستند که افسوس، بهای را می‌خورند که مجبور بوده‌اند برای این جایگاه بپردازند.
این عکس‌ها در سرزمین‌های غربی بالکان چون؛ کوزوو، مقدنیه، صربستان، مونته‌نگرو، بوسنی گرفته شده است.
بسیاری از این زنان هویت مردانه خود را از سنین کودکی به عنوان یک راه، برای اجتناب از تن دادن به تنگناهای قبیله انتخاب می‌کردند.
آیا به نظر شما آنها قربانیان رشد و توسعه تمدن انسانی نشده‌اند؟