براساس گزارش فاکس نیوز، زمانی که در نوامبر گذشته این محققان به سوی این جزیره که جزیره سندی نامیده می‌شد و در شمال غرب کالدونیای جدید واقع شده‌بود سفر کردند، چیزی ندیدند به‌جر آب‌های آزاد، درحالی که این جزیره بر روی گوگل‌ارث به شکل یک چند‌ضلعی جامد و خاکی نمایش داده‌می‌شد.
محققان طی ماه آوریل در اطلاعیه‌ای که درباره عدم وجود این جزیره منتشر کردند، توضیح دادند که چرا شبح یک تکه خشکی برای بیش از یک قرن برروی برخی از نقشه‌ها حضور داشته و آن را به خطاهای انسانی و سنگ‌های آذرین یا همان سنگ‌پاهای مشهور که بر روی آب شناورند، ارتباط داده‌اند.
جزیره سندی اولین‌بار در سال 1876 توسط یک کشتی ماهیگیری کشف شد و درسال 1908 در نقشه‌های دریایی بریتانیا ثبت شد. اما بررسی‌های بعدی نتوانست نشانی از این جزیره به دست آورد از این رو این جزیره در دهه 1970 از برخی از نقشه‌ها حذف شد. با‌این‌همه این جزیره سرگردان دربرخی از نقشه‌ها باقی‌ماند و کم‌کم وارد داده‌های دیجیتالی از قبیل پایگاه داده‌های World Vector Shoreline شد.
محققان دانشگاه سیدنی تبدیل کردن نسخه‌های متنی به دیجیتال را عامل نفوذ خطای جزیره سندی به داده‌های دیجیتالی می‌دانند. اما چه‌چیزی باعث شد که در قرن نوزدهم چنین جزیره ای مشاهده شده و به نقشه‌های جهان افزوده شود؟ محققان بر این باورند ممکن است تکه غول‌پیکری از یک سنگ‌پا، سنگ‌های آذرین متخلخل که بر روی آب شناور می‌شوند، باعث شده تا کاشفان آن را یک جزیره ببینند.
این سنگ‌ها زمانی شکل می‌گیرند که گدازه‌های آتشفشانی سرد می‌شوند و گازهایی را درون خود محبوس می‌کنند که این فرایند منجر به سبک شدن وزن سنگ‌ها و شناور شدن آنها برروی آب می‌شود. سال گذشته فوران آتشفشانی در سواحل نیوزیلند سنگ آذرینی به وسعت 22 هزار کیلومتر مربع را برروی آب شناور کرد. جزیره سندی نیز در مسیری کشف شده که محلی رایج برای شناور شدن این نوع سنگ‌ها است.
گفته می‌شود باد و جریان‌های سطحی اقیانوسی در این منطقه منجر به شناورشدن سنگ‌های آذرین در مسیر فیجی و کلدونیای جدید به سوی استرالیا می‌شوند. شکل‌گیری چنین بزرگراه سنگ آذرینی در میان اقیانوس که از روی موقعیت دقیق جزیره سندی نیز عبور می‌کند می‌تواند دلیلی قانع کننده برای اثبات این موضوع باشد که جزیره‌ای به نام سندی وجود خارجی نداشته و چیزی به جز یک تکه سنگ‌پای شناور بر روی اقیانوس نبوده‌است.