یادمان باشد که تماس‌گیرنده حتی اگر غریبه باشد، ممکن است در آینده تبدیل به دوست صمیمی، همکار یا حتی رئیس ما بشود.
* گوشی را که برمی‌داری، به یک سلام خشک و خالی اکتفا نکن. خوب است مکالمه را با جمله‌های پرانرژی و متفاوتی مثل «سلام. روز به‌خیر!» شروع کنی.
* موقع تلفن حرف‌زدن چیزی نخور و ننوش. آن آدامس گرامی را هم از دهنت بیرون بیاور؛ وگرنه کسی که آن‌ور خط است، صدای تو و دهان و معده‌ات را یک‌جا خواهد شنید!
* وقتی با تلفن حرف می‌زنی، مواظب تُن صدایت باش. اول این‌که سعی کن لحن صدایت شیرین و پذیرنده باشد. بعد هم به این توجه داشته باش که مردم از پشت تلفن از روی صدایت درباره‌ی تو و این‌که چه‌قدر قابل‌اعتماد هستی قضاوت خواهند کرد. فریادزدن پشت تلفن همان‌قدر بد است که یواش و زیر لب حرف‌زدن.
* سعی کن ایستاده به تلفن جواب بدهی و موقع صحبت تکیه بدهی و چانه‌ات را بالا بگیری. این حالت کمک می‌کند آمادگی و اشتیاق بیش‌تری برای صحبت داشته باشی. در ضمن لبخندزدن را فراموش نکن؛ درست است که لبخندت دیده نمی‌شود، اما اثر مثبت و پرانرژی‌اش را خواهد گذاشت.
* سعی کن تلفنت را زود جواب بدهی. دیر جواب‌دادن تلفن این حس را ایجاد می‌کند که تو برای کسی که آن‌طرف خط است، ارزش زیادی قائل نیستی. البته این مورد بیش‌تر مربوط به کار است و برای دوستان و آ‌شنایانی که تو را می‌شناسند، کم‌تر ایجاد سوءتفاهم می‌کند.
* اگر در شرایطی نیستی که بتوانی تلفن جواب بدهی، بگذار تماست برود روی پیغام‌گیر. هیچ‌وقت گوشی را برندار که بگویی «الآن سرم شلوغه» و جمله‌هایی مثل «من الآن مشغول کاری هستم، نمی‌تونم حرف بزنم» هم یک‌جور تصور خودخواهانه و مغرورانه درباره‌ات ایجاد می‌کنند.
در ضمن حواست باشد که جمله‌ی پیغام‌گیرت باید واضح و روشن باشد، نه چیزی در حد وزوز و زمزمه! خوب است در پیغامت اشاره کنی که در اولین فرصت به تماس‌گیرنده زنگ خواهی زد.
* گفت‌وگو را با یک جمله‌ی دلپذیر تمام کن، حتی اگر مکالمه به هر دلیل دلپذیر نبوده و خوب پیش نرفته: «از صحبت باهاتون خوشحال شدم.»